PlayerUnknown's Battlegrounds is heerlijke zelfkastijding
Kip, het meest veelzijdige stukje vlees.
PlayerUnknown's Battlegrounds (PUBG) is een harde leerschool. Zo varen mederedacteur Bruce en ik het ene moment nog vol zelfvertrouwen naar het zuidelijke eiland van de map. Het is lastig om een minachtend lachje te onderdrukken wanneer achterblijvers vanaf de kant wanhopig op onze speedboot schieten. Succes met lopen, plebs. Twee minuten later liggen we spartelend in het open water: benzine op. Inmiddels ingehaald door de meedogenloze krimpende blauwe cirkel zwemmen we ons noodlot tegemoet en sterven we op een kale rots aan de kust een troosteloze dood. Met uitzicht op een mooie zonsondergang, dat dan weer wel.
Het is de zoveelste match die ik afsluit met de gedachte 'had ik maar...'. Had ik maar tien minuten geleden die jerrycan meegenomen. Had ik maar beter het benzinepeil in de gaten gehouden. Of had ik maar een jeep in plaats van een speedboot als vervoersmiddel gepakt. Dat Bruce en ik allebei tot de tanden toe bewapend waren en uitstekende kansen op de eindoverwinning hadden, maakt het verlies des te wranger. Maar zonder te vallen kun je immers niet opstaan. Dat geldt zeker voor PUBG.
Dat je altijd je hoofd erbij moet houden, wordt in een andere match weer duidelijk. In een ondergrondse bunker stuiten we allebei op een assault rifle met bijpassende scope. Onbevreesd trekken we door de gangen en staan we al snel oog in oog met twee vijanden. Volledig overrompeld door onze sterke wapens zijn beide heren in een mum van tijd doorzeefd. Een droomstart. Als aasgieren duiken we op de gedropte loot. Diep verzonken in het inventory menu verdelen we vervolgens met onze grijpgrage klauwen kogels, attachments en een koekenpan. Alweer een droomstart... maar jammer genoeg niet voor ons. Een derde vijand komt onverwacht de hoek om en leegt zonder aarzelen zijn shotgun op ons.
Zo zijn er nog talloze beginnersfouten die iedereen wel een keer gaat maken. Vroeg in de match als Rambo een huis binnenstormen waar een vijand zich verschanst, om er vervolgens achter te komen dat 'eerst laden, dan schieten' toch echt de enige juiste volgorde is. Of als ratten in de val lopen wanneer je compleet naïef als eerste bij een drukbevolkte air drop denkt aan te komen. Oh ja, uit een rijdende auto springen is trouwens ook niet bepaald een goed idee. PlayerUnknown's Battlegrounds leest je keer op keer de les. En met 'dood is dood' als moraal is die even helder als meedogenloos.
Maar wat is dan toch de reden dat ik deze openwereldshooter blijf spelen? Waarom breng ik soms tien minuten lang roerloos in een dorre struik door of leg ik zo'n beetje een halve marathon af om een godvergeten dorpje te bereiken? De game is daarnaast ook niet bepaald een grafisch hoogstandje, en qua mechanics lijkt het soms alsof ontwikkelaar Bluehole een tweedehands engine op de kop heeft getikt. Alle gebreken, irritaties en frustraties neem je echter voor lief. Je doet het namelijk allemaal voor één ding: kip. Sorry, kip? Ja, je leest het goed. Kip dus.
Naarmate het aantal tegenstanders in een match afneemt, nemen je hartslag en het aantal zweetplekken op je lichaam toe. Zeker als je de laatste tien bereikt, word je in een verslavende adrenalinerush gesleurd. Waar je eerst nog rustig je plan van aanpak kon uitstippelen, word je nu door het steeds kleiner wordende speelveld uit je comfortzone gejaagd. Iemand verstopt zich snel achter een rots. Pak je hem nu, met het risico dat je je schuilplek verraadt? Of pak je hem straks, met het risico dat hij jou even later in zijn vizier heeft? Probeer je hoofd maar eens koel te houden wanneer elke verkeerde inschatting gelijk je laatste kan zijn.
Maar als je in PlayerUnknown's Battlegrounds eindelijk de befaamde woorden 'winner winner chicken dinner!' in beeld ziet verschijnen, komt het besef. Je bent dan als enige van de honderd roofdieren levend uit de dodelijke Battle Royale gekomen. Het is het onoverwinnelijke gevoel van een uitgebluste spits die plots het doorslaggevende doelpunt maakt. Een obsessie. Zeker als je online vrienden er al mee gepronkt hebben en jij als enige loser nog niet.
Het is niet dan ook niet louter een overwinning die je toevallig in je schoot geworpen krijgt. Nee, het is de apotheose van een bikkelharde strijd waarin je alle potentiële valkuilen succesvol omzeild hebt. Gedurende een half uur zijn geduld, strategie, schietvaardigheden en uiteraard een flinke dosis geluk in balans geweest. Een zeldzame balans, aangezien je in de daaropvolgende potjes alweer nieuwe fouten kunt maken. Koester die kip dus.
PlayerUnknown's Battlegrounds is momenteel in Early Access op de pc en Xbox One. Hier je lees je alle PUBG tips & tricks.