PlayStation All-Stars Battle Royale Review

Ja, PlayStation All-Stars Battle Royale heeft inderdaad een hoop weg van Nintendo's Super Smash Bros. franchise. Je komt simpelweg niet onder die vergelijking uit: het is een partygame waarbij vier vechters, afkomstig uit de stal van de uitgever (in dit geval dus Sony), het tegen elkaar opnemen. Gelukkig is de game meer dan een simpele kloon geworden en kan deze prima op eigen benen staan. Helaas is het juist daarom extra zuur dat de game zijn potentie maar moeilijk volledig waarmaakt.

'Karig,' is nog het beste woord dat veel facetten van PlayStation All-Stars Battle Royale het beste omschrijft, te beginnen met het aanbod aan speelbare personages. Sommige daarvan mogen zichzelf inderdaad een PlayStation-ster noemen: Kratos, Nathan Drake, Ratchet & Clank, Jak & Daxter, Sackboy en Parappa the Rapper zijn namen die, voor zowel jong als oud, onlosmakelijk met het merk PlayStation verbonden zijn.

Maar die namen kunnen nauwelijks maskeren dat er enkele andere belangrijke personages ontbreken. Denk bijvoorbeeld aan Crash Bandicoot, Lara Croft, Cloud Strife. Allen namen die in deze game thuis horen maar van de desbetreffende uitgevers niet de toestemming hebben gekregen om hiervoor op te draven. Om toch op een respectabel aantal te komen zijn de gaten gedicht met veel minder iconische personages als Fat Princess, Nariko uit Heavenly Sword, Big Daddy uit Bioshock en de meest ongegeneerde opvulling: twee keer Cole uit Infamous (een rode en een blauwe).

Daarbij rieken sommige personages en levels wel erg naar marketingstrategieën die je lekker moeten maken voor games die nog niet uit zijn. Denk aan Raiden uit de opkomende Metal Gear-game, een level uit Bioshock Infinite en de nieuwe Dante in plaats van de witharige die iedereen zou herkennen. Want cru gezegd mocht Dante wel meedoen van Capcom, maar alleen als het een wandelend reclamebord zou zijn voor hun nieuwe game.

Aan het hoofd van de singleplayer modi staat een campagne die nog het meest aanvoelt als een nagedachte. Ieder personage heeft een intro waarin met stilstaande beelden wordt uitgelegd waarom ze meedoen aan de Battle Royale. Wat volgt zijn een reeks gevechten die verder helemaal losstaan van het personage, gevolgd door de eindbaas (Polygon Man, de gefaalde mascotte van PlayStation in de jaren '90, is wel een leuke vondst). Onderweg ga je omhoog in rang en speel je één nieuwe outfit vrij en wat nieuwe introducties, plus nieuwe afbeeldingen en achtergronden voor je online visitekaartje. Dat is inderdaad zo saai en ongeïnspireerd als het klinkt.

De rest van de singleplayer modi zijn eigenlijk weinig meer dan een opmaat naar het online gedeelte, en wat dat betreft slaagt de game wel. De uitstekende tutorials laten je spelenderwijs kennis maken met de verschillende personages zodat je online niet direct te hard onderuit gaat. Daarbij heeft ieder personage een lijstje speciale uitdagingen waarmee je all ins- en outs van zijn of haar aanvallen onder de knie krijgt. Dat is zeker nodig, want de personages verschillen qua moves flink van elkaar. De balans is echter wel een beetje zoek: snelle personages hebben duidelijk een voorsprong op langzamere personages en sommige superaanvallen (waarmee je je punten scoort) zijn veel gemakkelijker uit te voeren dan anderen.

Het beperkte aanbod aan interessante personages en het ontbreken van een uitgebreidere verhaalmodus is vooral jammer omdat het vechtsysteem nochtans wel de moeite waard is. Als je eenmaal begint te vechten vervliegen alle zorgen en heb je al snel gewoon pure fun. Ontwikkelaar Superbot is er in geslaagd om binnen de opzet die Nintendo ooit gelegd heeft, toch een unieke invalshoek te introduceren die de gevechten een nieuwe strategische wending geven. Daardoor voelen deze een stuk frisser aan dan je zou denken en zien ze er met een naadloze zestig frames per seconde prachtig en vloeiend uit.

Het is de bedoeling dat je aan het einde van de match de meeste punten hebt. Deze scoor je door je tegenstanders te doden, maar niet door hun levensbalk leeg te krijgen of door ze uit het level te slaan. Alleen de zogenaamde 'Supers,' supersterke aanvallen die per personage uniek zijn, leveren een 'kill' op.

Ieder personage heeft drie van zulke superaanvallen, waarvan de sterkste het langste duurt om bij elkaar te schrapen. Maar daarmee haal je waarschijnlijk wel de meeste kills. Tijdens het vechten moet je dus constant je strategieën afwegen. Zet je telkens je snelste superaanval in om, mits goed getimed, weinig kills bij elkaar op te tellen of spaar je door om voor je sterkste te gaan om in één klap een boel punten te scoren?

De gevechten zijn hectisch, onvoorspelbaar en staan met meerdere spelers garant voor heerlijke onverwachte overwinningen en belachelijk frustrerende nederlagen. De instapdrempel is daarbij dermate laag dat iedereen gemakkelijk mee kan doen en ongegeneerd plezier kan hebben.

In de multiplayer valt dus meer plezier te halen en de focus ligt daarbij duidelijk op het online gedeelte. In de online tournament modus speel je voor de meeste punten binnen een kwartaal, waarna de leaderboards worden gereset. Daarbij is het indrukwekkend dat PlayStation 3 en PlayStation Vita gebruikers gewoon samen kunnen spelen, vooral omdat de Vita versie gratis te downloaden is als je de PS3-versie koopt. Een welkome feature die ook voor andere games terug zal keren in de toekomst. Online matchmaking verloopt allemaal vlekkeloos en van lag is nauwelijks sprake. Prima dus.