PlayStation Classic review - Mislukte nostalgie
Geen klassieker.
De PlayStation Classic review van Carl onderzoekt of Sony succesvol in de voetsporen van Nintendo treedt en diens Classic Mini NES en SNES.
De originele PlayStation heruitgeven: hoe kan dat misgaan? Het publiek dat opgroeide met de baanbrekende console van Sony is ondertussen volwassen en verlangt nostalgisch naar de lange gamesessies van weleer, toen een job en kinderen nog geen tijd opeisten. Bovendien is de console en diens bibliotheek aan games zo geliefd dat het simpelweg niet kan mislopen. Of zo lijkt het toch. In werkelijkheid zorgt de PlayStation Classic eventjes voor warme nostalgie, vooraleer je een koude douche van teleurstelling wacht.
Nochtans is je eerste ontmoeting met de console bijzonder memorabel. Zodra je de PS Classic uit de doos haalt, valt meteen op dat hij de stijl van de originele PlayStation perfect oproept. Het ronde design en retrofuturistische grijs zijn intact, en zelfs de handleiding is een kopie van het origineel. De PS Classic uitpakken sleurt je zo onmiddellijk terug mee naar 1994.
Wel helemaal anders dan het origineel is de fysieke aanwezigheid van de console: de Classic is met een omvang van 15 bij 10 centimeter maar ongeveer de helft zo groot als de originele PSX en weegt minder dan 200 gram. Er zijn bovendien maar twee kabels nodig om alles te doen functioneren, terwijl de stroomtoevoer via een micro-USB-telefoonoplader geregeld wordt. Het redesign is dus bijzonder geslaagd aangezien het nostalgie oproept maar tegelijk gebruiksgemak en orde in je woonkamer prioriteert.
Er zitten twee controllers in het pakket inbegrepen, wat een mooie zet vormt van Sony om de multiplayergames op de Classic in de schijnwerpers te zetten. De controllers volgen het design van de oorspronkelijke, pre-DualShock-controllers maar liggen aangenaam in de hand, zijn van degelijke kwaliteit en uiteindelijk is het gebrek aan joysticks niet storend. Wel rampzalig is dat de controllers kabels van een extreem korte lengte hebben. Met maar anderhalve meter aan kabel word je gedwongen om vlakbij je televisie te zitten. Dat ging nog met de kleine beeldbuizen van weleer, maar op een moderne televisie van 45 inch of meer is het simpelweg een aanslag op je ogen om zo dicht te moeten zitten. Nintendo's Classic Mini NES maakte twee jaar geleden dezelfde vergissing, en het is een bijzonder bittere pil om te slikken dat Sony niet leert uit die fout aangezien dat effectief afbreuk doet aan je spelplezier.
Daar houdt het niet op. Het allergrootste probleem van de PlayStation Classic ligt bij de ondermaatse versies die er van negen games zijn gekozen. Battle Arena Toshinden, Cool Boarders 2, Destruction Derby, Grand Theft Auto, Jumping Flash, Oddworld Abe's Odyssey, Rainbow Six, Resident Evil en Tekken 3 zijn namelijk de PAL-versies die aan 50 Hz draaien, in plaats van de originele NTSC-versies van 60 Hz. Aangezien alle moderne televisies alsook de Classic functioneren aan 60 Hz komt het erop neer dat die games trager draaien dan oorspronkelijk bedoeld: zowel qua framerates als gameplaysnelheid is er een verlies van meer dan 15 procent. In vergelijking met de oorspronkelijke 60 Hz-versie lijkt Tekken 3 hier op een slowmotionsteekspel waarin alle vechters met spierpijn rondbewegen. Bij Grand Theft Auto zakt de framerate zelfs regelmatig naar rond de 15 fps. Indertijd was dat simpelweg het lot voor elke Europese speler, maar doordat alle tv's nu 60 Hz zijn heeft Sony geen enkel excuus voor die ondermaatse keuze.
Het wordt nog erger. Op onbegrijpelijke wijze heeft Sony voor de PS Classic geen gebruikgemaakt van de sterke emulatie waar de PlayStation 3 en PlayStation Vita over beschikken, maar betreft het hier een mobiele port van de PCSX-simulator. Daardoor kampt zo goed als elke game in de selectie met problemen, los van het feit of het nu 50 Hz- of 60 Hz-titels zijn. R4 Ridge Racer Type 4 heeft bijvoorbeeld last van dipjes in de framerate, terwijl dat op de oorspronkelijke PSX-hardware niet het geval was, de prachtige artstijl van Rayman wordt wazig weergegeven, en de muziek in Final Fantasy 7 vertraagt soms vooraleer hij weer op de normale snelheid overschakelt. De gebrekkige emulatie verpest dus grotendeels de ervaring.
Wel positiever is de gameselectie. Hoewel er uren kan worden gepraat over het gebrek aan toppers zoals Silent Hill of Gran Turismo, zijn giganten als Resident Evil en Metal Gear Solid wel aanwezig. Ook kleinere titels als Intelligent Q.U.B.E. en Mr. Driller zijn vertegenwoordigd en leiden uiteindelijk tot een gevarieerde en interessante line-up waar elke game op z'n minst het proberen waard is. De aanwezigheid van een 'savestate'-systeem waardoor je vanuit het selectiemenu meteen kunt verdergaan vanaf het vorige punt, draagt eveneens bij tot je zin om met alle titels te experimenteren.
De PlayStation Classic vormt esthetisch een perfect redesign van de originele PSX. Zijn kleinere formaat en het feit dat er amper kabels zijn, zorgen ervoor dat de console er niet alleen goed uitziet, maar ook rechttoe rechtaan werkt en woonkamervriendelijk is. De aanwezigheid van twee controllers in het pakket is bovendien een mooie touch. Eenmaal je begint te spelen stapelen de problemen zich echter op. Maar liefst 9 games zijn inferieure PAL-versies die slecht draaien, terwijl de ondermaatse emulatie ook bij andere games tot problemen met de resolutie en audio leidt. Het lichtend punt is de gevarieerde gameselectie, die het ondanks de afwezigheid van enkele toppers wel verdient om van begin tot eind uitgeprobeerd te worden. Laat er echter geen twijfel over bestaan: de PS Classic is verre van perfect. Wil je op een modern apparaat de hoogdagen van de PSX herbeleven, dan speel je beter op de PlayStation 3 of Vita.