PlayStation Vita Review
Meer dan zomaar de opvolger van de PSP?
De wereld is weinig veranderd sinds Sony voor het eerst op de proppen kwam met de PlayStation Portable in 2004. Sony zette het apparaat tegenover de Gameboy Advance en hoopte met uitzonderlijke graphics en een arsenaal aan multimediamogelijkheden de vijftien jaren lange dominantie van de Gameboy over de portable markt een hak te zetten. En het Gameboy-merk overleefde het inderdaad niet. Het was echter niet Sony die deed wat Sega, NeoGeo, WonderSwan, Atari, Jaguar en vele anderen niet hadden kunnen doen maar Nintendo zelf. Als antwoord op de PSP haalde Nintendo namelijk een vreemd bizar prototype van een portable met twee schermen boven. Toen Nintendo het apparaat voor het eerst toonde aan het publiek tijdens de E3 van 2004 was het design nog niet eens afgewerkt.
Maar de Nintendo DS werd uiteindelijk de meest populaire gameconsole ooit met een enorm diverse bibliotheek en een doelgroepbereik waar elk entertainmentbedrijf in de wereld jaloers op is. En ookal deed de PSP het beter dan eender welke uitdager ooit tevoren, in vergelijking met het touschscreenmonster is het niet gemakkelijk om onder de indruk te zijn.
Het idee dat tijd cyclisch is was vroeger een geloof van de Maya's en in tegenwoordige tijden van gamers. Want elke zoveel jaar keert het dèja-vû gevoel terug. Nu in 2012 komt Sony op de proppen met een nieuw apparaat dat wederom met uitzonderlijke graphics en een arsenaal aan multimediamogelijkheden de strijd moet aangaan met een concurrent in een uitermate sterke positie, de Nintendo 3DS. Wildcard deze keer is de aanwezigheid van iPhones, Android-toestellen en iPads die er misschien niet voor gemaakt zijn maar wel allen uitgegroeid zijn tot enorm populaire gamedragers. Heeft Sony met de PlayStation Vita een apparaat gemaakt dat gamers ertoe kan verleiden hun 3DS thuis te laten en die App Store een paar dagen onbezocht te laten?
Er zijn twee dingen die meteen opvallen wanneer je de PS Vita in je handen neemt: één, het scherm is enorm en twee, het ding weegt zeer licht voor zijn grootte. Het scherm is een 5'' OLED-scherm wat in gewone mensentaal naar fucking groot en zot helder vertaald wordt. Het OLED-scherm brengt een enorm brede kijkhoek met zich mee wat betekent dat mensen niet meer met hun kin op je schouder moeten steunen om te kijken wat je aan het spelen bent. De Vita heeft ook een beeldschermresolutie van 960x544 wat bekend staat als qHD oftewel exact een kwart van een volwaardig HD-scherm. Een kwart klinkt misschien niet erg indrukwekkend maar voor een scherm van die grootte is het dat zeker wel. Het benadert echter nog steeds niet de scherpte van de iPhone 4(S)'s Retina Display die met 330 ppi ruim voorsprong heeft op de 220 ppi van de Vita.
"De Vita is zeker geen apparaat dat je zomaar even in je broekzak steekt."
De Vita is 83mm hoog, 182mm lang en 18mm breed en is daarmee in alle dimensies een beetje groter dan de originele PSP-1000 die in 2004 lanceerde. Ondanks dat is de Wi-Fi versie van de Vita met zijn 260 gram 20 gram lichter dan de PSP en weegt de 3G versie zo goed als even 'zwaar'. In vergelijking met rechtstreekse concurrent 3DS is de Vita breder en langer maar niet hoger. De Vita is dus zeker geen apparaat dat je zomaar even in je broekzak steekt. Het gebrek aan bescherming van het scherm maakt het ook moeilijk om het systeem zomaar zonder extra bescherming in je rugzak te smijten.
De gamer die al een aantal PlayStation-machines in zijn handen heeft gehad zal ook meteen merken dat Sony voor het eerst geprutst heeft aan de knoppen. Aan de symbolen die iconisch zijn voor het merk is niet geraakt maar de knoppen zijn een stuk kleiner dan wat we gewend zijn en staan ook hoger op de Vita dan op de PSP en verschillende Dual Shock-generaties. Een nog ingrijpender verandering is dat de D-pad voor het eerst bestaat uit één stuk plastiek in plaats van vier verschillende knoppen. It's a brave new world.
"Aan de preciezere vingerbewegingen die de kleinere knoppen, D-pad en control sticks nodig hebben, ben je al snel gewend."
De kleinere en hoger geplaatste knoppen maken ruimte vrij voor de analog sticks. Meervoud inderdaad, eindelijk worden 3D games met een vrije camera fatsoenlijk speelbaar op portables. Sony heeft deze keer ook gekozen voor werkelijke sticks in plaats van een nub zoals op de PSP maar de sticks zijn miniatuur en bereiken al snel de grens van hun bewegingsvrijheid. Aan de preciezere vingerbewegingen die de kleinere knoppen, D-pad en control sticks nodig hebben, ben je echter al na enkele uren speeltijd gewend.
Knoppen zijn echter niet meer voldoende in deze post-DS wereld en dus is de Vita uitgerust met een multi-touch capacitive touchscreen, wat ingewikkelde termen zijn voor een touchscreen dat je net zoals op je smartphone met twee vingers tegelijkertijd kunt manipuleren. Knijpen om uit te zoomen is, in tegenstelling tot de 3DS, dus wel een mogelijkheid en het scherm is ook minstens even responsief als dat van een iPhone of iPad. Het reageert op de lichtste aanraking.
De achterkant van het systeem wordt in beslag genomen door twee ondiepe groeven waar je vingertoppen in horen te verdwijnen en een touchpad dat even groot is als het scherm. Het touchpad werkt verbazend goed als input, zolang de actie maar niet al te precies moet zijn. Bijkomend probleem is dat je vingertoppen netjes in de groeven terecht komen wanneer je duimen gepositioneerd zijn over de hoge D-pad en knoppen, maar verleg ze naar de twee control sticks en je ringvinger en pinkje verhuizen al snel naar het gladde oppervlak van het touchpad. Bij games met een dual analog besturing kan dat dus soms voor soms wat onbedoelde input zorgen.
Andere features van de Vita zijn de twee camera's met een resolutie van 640x480, de Sixaxis gyrometer die je bewegingen en kantelingen registreert en het elektronisch kompas voor als je het noorden kwijtraakt tussen al deze besturingsmogelijkheden.
Verder heeft de PS Vita de standaard PlayStation-knop die een spel of applicatie meteen pauzeert en je naar het nieuwe OS brengt alsook de verplichte Start, Select, L- en R-knoppen. De volumeknoppen bevinden zich bovenop de portabe, net zoals de Power-knop. De bovenkant herbergt ook een gleuf voor de cartridges waarop Vita-games verkocht worden als een vooralsnog onbestemde ext.-poort. Beide zitten stevig verstopt onder een beschermmutsje en hebben nagels nodig om te openen. Onderaan de Vita vinden we een poort voor de oplader (die overigens niet universeel is, dus verlies je kabel niet), een audio-out poort voor een koptelefoon en nog een hoedje waaronder we een poort voor de memory card aantreffen. Op het 3G-model vind je ook nog een plekje waar een simkaart past.
"Concreet komt het erop neer dat iedereen die een eigen account wil op een gedeelde Vita, een eigen (dure) memory card moet aanschaffen."
De memory cards van de PS Vita zijn speciaal op maat van de console. Dat betekent niet alleen dat je geen Micro SD-kaartjes kunt gebruiken die je al toevallig hebt liggen en dus verplicht bent alweer een nieuwe soort te kopen maar ook dat Sony hier een stevige prijs voor kan vragen. Een kaartje van 16 gigabyte, het voorlopige maximum, zal dan ook 50 euro kosten. Daarbij komt ook nog eens kijken dat je gebruikersaccount gelinkt wordt aan je memory card. Concreet betekent dit dat als je je Vita gaat delen met een gezinslid, elk lid zijn eigen memory card moet aanschaffen indien ze op hun eigen account willen spelen. Sommige games kunnen wel meerdere save slots hebben maar trophies en Facebook-integratie maken een eigen account wel wenselijk.
Op vlak van multimedia is de Vita net zoals zijn voorganger weer een apparaat dat in theorie alles kan maar in de praktijk weinig bruikbaar is. Om content te zetten op je PS Vita moet je eerst een Content Manager Assistant op je PC installeren en je Vita met je PC verbinden met de speciale kabel dat daarvoor voorzien is. Qua video kan de Vita enkel .mp4-bestanden afspelen met bepaalde restricties. Op gebied van foto's en muziek is de Vita wat soepeler maar het is tegelijkertijd ook minder waarschijnlijk dat het systeem als mp3-speler of elektronisch fotokader gebruikt zal worden.
De vraag blijft echter: kan de Vita het gevecht tegen de 3DS en smartphones aan? Na een week met het systeem door te brengen kunnen we volmondig zeggen dat de PlayStation Vita zeker veel potentie biedt om voor heel wat fantastische game-uren te zorgen. Het is een fantastisch apparaat om mee te spelen en een genot om naar te kijken. Het uiteindelijke succes hangt echter af van hoe Sony het aanpakt. Sommige aspecten van de Vita, zoals de niet-universele data/oplaadkabel, de niet-subtiele push om elke gamer een eigen dure memory card te doen kopen en het niet kunnen overzetten van je oude UMD-games naar de Vita zijn een smet op het mooie plaatje dat niet meer uitgewist kan worden. Nu is het dus aan Sony, en third parties, om ons te overtuigen dat ze verder wél hebben bijgeleerd van de PSP.
De PlayStation Vita verschijnt op 22 februari 2012 in Europa. De Vita heeft twee verschillende modellen: een Wi-Fi versie die 249 euro kost en een Wi-Fi+3G versie die 299 euro kost.