PlayStations digitale line up is ambitieuzer dan ooit
Hands-on met de digitale first party PlayStation games van 2016.
Afgelopen week waren we in Londen om Sony's PlayStation Digital Showcase bij te wonen. Tijdens dit persevenement konden we de toekomstige digitale games voor de PlayStation 4 en Vita uitvoerig aan de tand voelen. In dit artikel blikken we alvast vooruit op de digitale PlayStation first party-games van 2016.
Lees ook: Deze indie games speel je komende lente op PlayStation
Alienation
Housemarque bewees eerder al met Deadnation en Super Stardust hoe je een goede twin-stick-shooter maakt. Naar eigen zeggen wordt Alienation de grootste en meest actievolle game die de Finse ontwikkelaar ooit ontwierp.
In deze 'Diablo with guns' neem je het op tegen een buitenaards ras dat onze aarde binnenvalt. Anders dan in bijvoorbeeld XCOM doe je dat niet door tactisch en voorzichtig te werk te gaan, maar door gewoon alles wat beweegt aan flarden te knallen.
De game is vanaf het begin met multiplayer in het achterhoofd opgebouwd. Samen met drie vrienden word je in een overrompeld gebied gedropt, gaande van een dichtbevolkte stad tot een idyllische jungle. Objectieven en vijanden worden in deze levels willekeurig gegenereerd. Je moet dus voortdurend je tactieken aanpassen. Drie verschillende classes met hun eigen speelstijl en talloze loot om te verzamelen moeten er bovendien voor zorgen dat je vaardigheden en het samenspel tussen je teamleden voortdurend veranderen. Tijdens de korte speelsessie promoveerde ik m'n arsenaal bijvoorbeeld al snel van een gewone assault rifle naar een dodelijke boomerang.
De vormgeving van deze gewelddadige cocktail is ronduit spectaculair. Het scherm vult zich voortdurend met explosies, lasers en rondslingerende lichamen en dat zonder een moment vertraging. Het is een technische showcase voor de hoeveelheid grafisch geweld die de PlayStation 4 aankan.
Housemarquee lijkt voorlopig goed op weg om met Alienation de twin-stick-shooter naar nieuwe gewelddadige hoogtes te tillen en tegelijk met diepgang te combineren.
Bound
Plastic Studios, bekend van Linger in Shadows en Datura, laat de demoscène achterwege en waagt zich met Bound aan een volwaardige game. Dat betekent echter niet dat de studio stopt met experimenteren. Want geef toe: je ziet niet elke dag een game waarin een ballerina zich sierlijk beweegt door een wereld die op moderne kunst gebaseerd is.
De ontwikkelaar noemt Bound tegelijk een 'game and notgame'. Dat betekent dat je zelf kiest hoe je speelt. Zowel gamers die enkel in het verhaal geïnteresseerd zijn, als zij die samen met een community doorwrochte puzzels willen oplossen, komen aan hun trekken.
Hoe je Bound ook benadert, je kunt niet naast de unieke visuele stijl kijken. Een game die zijn invloed haalt bij Bauhaus en andere moderne kunst uit de vroege twintigste eeuw is niet bepaald alledaags. Gekoppeld aan een elektronische ballet-soundtrack weet Bound je in ieder geval meteen in zijn wereld te trekken.
Drawn to Death
Dat David Jaffe een rijke en vaak gestoorde fantasie heeft, bewees hij al eerder met Twisted Metal en God of War. Drawn to Death is daar geen uitzondering op. Deze free-to-play third-person arena shooter speelt zich namelijk af in een krabbelboek van een emotionele tiener. Voor je het weet, ben je een konijn met een bodybuilderlichaam of een zombie die raketten uit zijn hoofd schiet. De puberale fantasie kent geen grenzen in deze getekende wereld.
De game speelt net zoals je van een arena shooter verwacht. Snelheid en reactievermogen hebben voorrang op nauwkeurigheid. Knokgevechten worden met elektrische gitaren en kettingzagen beslecht. De ontwikkelaar belooft een combinatie tussen een arena en een brawler ofwel'Unreal meets Super Smash Bros.'.
De grafische stijl is alvast uniek, en de gameplay is prettig gestoord en speelt soepel. De ontwikkelaar gaat er bovendien prat op dat inspraak van de community van levensbelang is. Let daarom op hun website waar geregeld early access codes worden weggegeven. Met een beetje geluk kun je zelf al eens een voorsmaakje van Jaffes psyche meepikken.
Kill Strain
Kill Strain is een free to play MOBA die zich op twee manieren van de concurrentie onderscheidt. Het is namelijk een twin-stick-shooter die directe skill combineert met cooldown-vaardigheden. En een match heeft drie teams waarvan de samenstelling dynamisch verandert.
In de 5vs2vs5 gevechten staan de mutants centraal. Dat duo is sterker dan de menselijke personages en is voortdurend een storende factor. Tijdens confrontaties duiken ze plots vanuit hun schuilplaats op om een arm slachtoffer mee te sleuren en in het mutantenleger in te lijven. Hierdoor veranderen de teams voortdurend en kan bijvoorbeeld het team mutanten de bovenhand halen. Het doel van de twee menselijke teams is dus niet alleen om de tegenstander te vernietigen, maar ook de mutants niet de kans te geven om sterk genoeg te worden om iedereen te overrompelen.
Tijdens de match die ik speel, is er aanvankelijk nog wat onduidelijkheid over de objectieven van elk team. De gevechten komen traag op gang, maar wanneer de bom barst en beide teams hun Mech Suits inzetten, vinden toch enkele spannende vuurgevechten plaats. De combinatie van manueel schieten en cooldown vaardigheden geeft je een actieve rol die andere MOBA vaak missen. Jammer genoeg komen de onervaren Mutants tot nu toe echter bijna niet aan het spel te pas.
Al bij al lijkt Kill Strain behoorlijk wat troeven in handen te hebben om een verschil te maken in het reeds erg verzadigde MOBA-genre. Als je de game zelf al een keertje wilt proberen, kun je op hun website Private Access aanvragen.
Shadow of the Beast
Op het eerste zicht lijkt een Commodore Amiga-game uit 1989 niet meteen een voor de hand liggende keuze voor een moderne remake. De eerste indrukken van Shadow of the Beast bewijzen echter dat een goed idee tijdloos is.
Net als in het origineel speel je als Aarbron, die als kind ontvoerd is en door magie in een krijger-slaaf is veranderd. Wanneer hij getuige is van de executie van zijn vader, wordt hij aan zijn menselijk bestaan herinnerd en keert hij zich tegen zijn meester Maletoth.
Tijdens zijn wraaktocht spring en klim je door een 2.5D wereld, en hak je talloze vijanden aan mootjes door je aanvallen perfect te timen. Wanneer je de ene na de andere kill aan elkaar rijgt, gaat je hart sneller slaan en wordt het geweld steeds smeriger. Dit is geen game voor gevoelige zieltjes.
Shadow of the Beast is makkelijk te leren, maar veel moeilijker om echt goed in te worden. Als je de top van de leaderboards wilt bereiken, moet niet alleen je timing perfect zijn, maar mag je ook geen moment je concentratie verliezen. Een verkeerde dodge en je kunt een topscore vergeten.
Als je gewoon zin hebt in een brutale platformer-brawler of je timing tot het uiterste wilt drijven, hou dan zeker Shadow of the Beast in de gaten.
The Tomorrow Children
Van alle games die ik in Londen zag, was The Tomorrow Children de vreemdste. In deze sandbox-game speel je als een meisjeskloon die samen met andere spelers een post-apocalyptische Sovjet-utopie voor de overgebleven mensen moet bouwen. Een soort van socialistische co-op Animal Crossing, maar dan met gigantische monsters en raketlanceerders.
Je kleine gemeenschap van klonen is verantwoordelijk voor een nederzetting die voortdurend door monsters wordt aangevallen. Wanneer je die verslaat, moet je vervolgens hun lijken ontginnen voor resources. Doe allerlei klusjes voor het goed van de Staat en je verdient punten om je griezelige robotmeisje te upgraden of van betere uitrusting te voorzien. Samen sta je sterk, en voor je het weet vormt je dorp een geoliede machine waarbij een speler elektriciteit genereert door op een loopband te rennen, een andere de monsters onder vuur neemt en iets verderop een groepje mijnwerkers mensen uit gevallen monsters bevrijdt.
Wanneer je de game oppikt, valt echter eerst de benauwende sfeer op. Q-Games weet de geest van een gedwongen socialisme te vatten. Alles ziet er erg mechanisch en artificieel uit. Het constante gedreun van machines op de achtergrond zet je zenuwen onder spanning.
Maar die sfeer werkt ook erg intrigerend en voor je het weet, wil je nog snel even wat resources verzamelen, een monster verslaan of nog wat huizen voor je mensen bouwen. The Tomorrow Children kan wel eens een van de interessantste sandbox en co-op-ervaringen van het jaar worden.
What Remains of Edith Finch
In deze adventure game volg je Edith, het laatste lid van de familie Finch. Om te achterhalen waarom zij de laatste overlevende is, doorloopt ze de levensverhalen van haar overleden bloedverwanten. Wat ze in die kortverhalen tegenkomt, is bizar en spreekt tot de verbeelding.
Ontwikkelaar Giant Sparrow bewees eerder al met The Unfinished Swan dat het een surrealistisch verhaal overtuigend kan vertellen. Neem bijvoorbeeld Molly Finch, een kind met een levendige fantasie. Wanneer je haar dagboek leest, speel je afwisselend als een kat die op een duif jaagt, een uil die konijnen vangt, een haai die zeehonden verslindt en zelfs een tentakelmonster dat zijn prooi stalkt. Het maakt de game interactiever dan bijvoorbeeld een Dear Esther of The Vanishing of Ethan Carter, maar je moet ook geen ingewikkelde joystick-gymnastiek verwachten.
What Remains of Edith Finch richt zich dus voornamelijk op gamers die een verhalende ervaring zoeken en willen ontdekken welke bizarre dingen steeds om de hoek schuilen. Of het ook een geslaagd experiment wordt, is moeilijk te beoordelen. Maar het staat vast dat het een unieke sfeer heeft.
