Pokémon Black & White

Pokémon: wie nog nooit van deze schattige (en soms minder schattige) wezentjes heeft gehoord, zat de laatste vijftien jaar waarschijnlijk in een atoomschuilkelder. Sinds hun lancering in 1996 in Japan zijn de "Pocket Monsters" enorm populair geworden. Pokémon Blue was één van de eerste games die ik ooit speelde, en heeft dan ook een grote indruk op mij achtergelaten. Hoewel de grote storm in Europa en de VS wat lijkt te gaan liggen, is de nieuwste telg in de serie (Pokémon Black & White) opnieuw razend populair in Japan. Er werden al maar liefst meer dan 5 miljoen exemplaren verkocht. Of GameFreak er in slaagde een goed product af te leveren, zoeken we uit in deze review.

Een eerste vaststelling is dat de basis-gameplay van de game hetzelfde is gebleven. Niet verwonderlijk, want de formule "vang een pokémon, train hem, vecht ermee en ruil eventueel" is al sinds de eerste games een groot succes. Never change a winning formula dus. Voor mij blijft de formule alvast even verslavend als hij elf jaar geleden was toen ik Pokémon Blue speelde. Daarmee is het grootste pluspunt meteen behandeld: de gameplay blijft in de grond gewoon zo goed dat je er moeilijk naast kan kijken. Als je er geen fan van was in het begin, zal je dat natuurlijk ook nu niet worden. De ontwikkelaars hebben echter gepoogd om de formule fris te houden met een aantal nieuwigheden. Sommige daarvan zijn geslaagd, andere wat minder.

Een eerste verbetering die meteen opvalt zijn de graphics. Dit zijn de allerlaatste pokémongames voor de Nintendo DS, maar het maximum is er dan ook uitgehaald. Het mooiste voorbeeld hiervan is Castelia City. De stad staat vol wolkenkrabbers en de ontwikkelaars brengen dit mooi over door een gevoel van diepte te creëren. Een beetje pseudo-3D dus. Ook zeer mooi zijn de draaiende camerastandpunten. Waar de camera vroeger zeer statisch was, beweegt hij nu af en toe (zoals in Castelia City). Soms is er zelfs een heus tussenfilmpje te bemerken, waarbij de camera mooi uitzoomt. Een knappe verbetering op esthetisch vlak dus.

Verder zijn ook de online mogelijkheden uitgebreid. Online ruilen en vechten ging vroeger gepaard met de vreselijke friendcodes, zodat je steeds in online chats of forums naar goeie partners op zoek moest. Nu is er de "Global Link" zodat je ook een random battle kan houden zonder friendcodes. Bovendien is er een systeem dat je ranking bijhoudt. Ook een mogelijkheid tot ruilen met een willekeurig persoon bestaat. Er zijn ook enkele kleinere nieuwigheden aan de gameplay. Zo zijn er de "triple battles" waar je met drie zakmonsters tegelijk tegen elkaar vecht. Dit biedt nieuwe tactische mogelijkheden, want enkel de middelste pokémon kan iedereen bereiken.

Een variant daarop is de rotation battle, waarbij een trio aan monsters op het veld staat, maar slechts één kan vechten. Wel kan je het speelveld draaien, wat opnieuw meer diepgang brengt. In praktijk komen deze gevechten vooral in het begin van het spel weinig voor. Ook nieuw is de seizoenen-cyclus. Na enkele dagen (echte tijd) verandert het seizoen in game. Bepaalde beestjes zijn enkel te vangen in een bepaald seizoen en er zijn enkele esthetische veranderingen in de omgeving, maar voor de rest is er weinig invloed. Ook zijn er weer minieme verschillen tussen beide versies: bepaalde pokémon zitten alleen in White, andere in Black en één gebied is zelfs volledig anders.

Over naar het "verhaal" dan. Dit blijft traditioneel hetzelfde. Je bent een jonge trainer die door een professor – zowaar een vrouwelijke dit keer – op pad wordt gestuurd om alle pokémons te verzamelen op je Pokédex en om de beste trainer in heel Unova te worden. Traditiegetrouw krijg je een rivaal mee, dit keer zowaar twee. Bovendien zijn die wat aangepast: het zijn eerder je vrienden, die je onderweg helpen en waar je occasioneel een gevecht mee hebt. Die onderbrekingen voor een "battle" met je rivalen zijn ook talrijker, wat nog eens zo slecht niet is. Opnieuw volgens de traditie is er een slechterik in de vorm van een 'Team', dit keer 'Team Plasma'. Team Plasma wil alle pokémons bevrijden van de slavernij aan hun meester door ze paradoxalerwijs zelf te stelen. Magertjes dus, maar het volstaat om de uitstekende gameplay in goede banen te leiden zodat je geleidelijk je in ballen wonende vriendjes kan trainen.

De vernieuwing waar ik het minst over tevreden ben, heb ik tot het laatst gespaard. Dit zijn de 156 nieuwe mosnters (het totaal staat nu trouwens op 649 – Gotta Catch'em all wordt plots veel werk). Deze 156 vormen meteen de basis van het spel: tot de rest krijg je maar toegang na het 'uitspelen' van het hoofdverhaal (dus Team Plasma en daarna de Elite Four verslaan). Mijn grootste probleem bestaat eruit dat de originaliteit uit het design verdwenen lijkt te zijn. Na de hele hoop eerdere games heb je het allemaal wat gezien en de ontwikkelaars lijken gewoon wat delen van verschillende eerdere pokémons genomen te hebben en door elkaar gemixt te hebben.

Zo lijkt de Grass-starter Snivy verdacht veel op Cyndaquil, maar dan in het groen. Bij de namen van de pokémons stel ik mij ook wat vragen. Dit waren nooit echt origineel (denk "Butterfree" voor een vlinderachtige), maar zijn nu soms echt belachelijk zoals "Woobat" of "Roggenrola". Omdat de game voor de rest mooi afgewerkt is, kan men dit lusteloze design nog vergeven, maar voor de volgende game (die er waarschijnlijk wel zal komen) lijkt een nieuwe insteek nodig.