Pokémon Ranger: Guardian Signs

Is er dan niets anders buiten cirkels trekken? Jawel, veel fetch quests en dialogen. Je weet wel: doe een hoofdmissie, speel een zijmissie vrij, doe de zijmissie – blijkt dat één of andere tachtiger zijn tanden verloren heeft in het bos waar je net vandaan kwam. Enerzijds heb ik een probleem met de schaamteloze backtracking, anderzijds zijn de omgevingen mooi genoeg om er nog eens door te huppelen. Grafisch gezien is de game bijna volledig 2D en het eindresultaat is een gepixelde creatie die er best mag zijn. Ook de variatie tussen bijvoorbeeld land- en zeemissies is op zijn minst leuk gevonden. Dan zijn er ook nog de dialogen – een aparte vermelding waard gezien de enorme hoeveelheid tekst die de game bevat. Persoonlijk ben ik een stiekeme fan van dialogengames, maar dan verwacht ik wel wat diepgang en karakterisering. Niet meteen Pokémons grootste troef.

Nu, ik mag dan een beetje lopen zagen over de dialogen, qua verhaal is het stukken beter dan de gemiddelde Pokémon game. Oké, zoals ik al zei in m'n Invizimals review: monster catching RPG's zijn het enige type RPG dat het niet noodzakelijk moet hebben van zijn verhaal (buiten MMO's misschien). Je kan dus discussiëren dat de uitspraak 'een beter verhaal dan andere Pokémon games' weinig waarde heeft. En toch. Het plot behoudt zijn kindvriendelijke Nintendo-imago, zonder daarbij de uitwerking te verzaken. Het verhaal is een volwaardige queeste in plaats van een aaneenschakeling van stadiumbezoekjes. Ook wordt er - dankzij de Pokémon Celebi - wat gefoefeld met het tijdsruimtecontinuüm. De plottwists die daaruit volgen, zal een doorwinterde gamer al van mijlenver af zien komen, maar voor een jonger publiek is het zeker de moeite waard.

Een positieve vermelding is ook op zijn plaats voor de bad guys. Hoewel ze niet meer zijn dan de zoveelste Team Rocket rip-off - ditmaal heten ze de 'Pinchers' - behouden ze een zekere vorm van waardigheid. Op een bepaald moment vraagt één van je vrienden naar het plan van de vijand, die voor de verandering GEEN kwaadaardige speech aflevert die het plan uit de doeken doet. Op zich niet zo speciaal, maar gezien het verleden van Pokémon games, was ik toch enigszins verrast.

Verder biedt de game ook een fikse portie fanservice. Elke nieuwe golf aan pocket monsters brengt wel weer enkele 'legendarische' varianten met zich mee. Meestal zijn die dan ook gebonden aan de games van de generatie waarin ze uitkwamen. In Guardian Signs, echter, krijgen we de drievuldigheid van het legendarische pluimvee uit red/blue, het trio keffertjes uit gold/silver – samen met de relativiteitstheorietartende Celebi – en als afsluiter het koppel Latios/Latias van ruby/sapphire. Hoeveel legendarische Pokémon zijn er trouwens? Tegenwoordig wil een legendary Pokémon al niet meer zoveel zeggen als tien jaar terug. Het zou me niet verwonderen indien reeds één tiende van de beestjes een legendary is - kunnen ze er evengoed een Type van maken. Subjectieve kritiek achterwege gelaten, de legendarische Pokémon doen gelukkig meer dan een simpele een cameo. Ze spelen een grote rol in het plot - behalve de vogels, zij zijn bezigheid voor na het uitspelen – en kunnen ook opgeroepen worden door bepaalde emblemen te tekenen. Vandaar dan ook de titel 'Guardian Signs'. Een grote impact op de gameplay biedt het niet, maar alle hulp is welkom.

Als je Guardian Signs speelt, zul je ontegensprekelijk met een zwaar déjà-vu geconfronteerd worden. Alsof er in dikke viltstift 'meer van hetzelfde' op de doos gekrabbeld staat. Heel wat reeksen steunen dan ook op deze regel om te overleven: never change a winning formula. Eigenlijk zijn de gewone Pokémon games nog één van de beste voorbeelden om deze stelling bij te staan. Helaas beschikt Pokémon Ranger niet over de even verslavende als tijdloze gameplay van zijn grote broers.

Ten slotte vermoed ik dat de game ook eerder op een jonger publiek is gericht. Waar alle klassieke Pokémons door zowel basisschoolgangers als hogeschoolstudenten gespeeld worden, lijken de Ranger games een beperktere doelgroep voor ogen te hebben. Deels valt dit ook te merken aan de stortvloed aan tutorials die je moet ondergaan. Het heeft nog steeds geen vergelijk met de 25 à 30 uurs tutorialmarathon van Final Fantasy XIII... Maar het blijft iets dat opvalt.