Pokémon Sword en Shield review - Tweesnijdend zwaard
Geledigd Koninkrijk.
Voor de Pokémon Sword en Shield review trekt Bert naar de nieuwe Galar-regio om de lokale Champion van zijn troon te stoten. Dat blijkt amper een probleem, aangezien er bijna niets of niemand is om hem in de weg te staan.
Het begint ondertussen traditie te worden: een nieuw jaar, een nieuwe Pokémon. Na het buitenbeentje Let's Go van vorig jaar keert de reeks terug naar zijn roots in Pokémon Sword and Shield. Het belooft een spektakel te worden: een nieuwe regio om te verkennen, een openwereldgebied om vrij door te reizen en een kersverse generatie Pokémon om te vangen, en dat voor de eerste keer op je televisie. Het lijkt een kinderdroom die na twintig jaar uitkomt, maar dat is niet helemaal waar.
Om ongeruste diehardfans meteen gerust te stellen: Sword en Shield zijn op en top Pokémon zoals je gewend bent. De reeks keert na de atypische structuur van Sun en Moon terug naar het traditionele formaat van 'versla acht Gyms, reken af met een groep criminelen en word Champion'. Ook de Pokémon GO-achtige manier van vangen en levelen die in Let's Go werd geïntroduceerd, ruimt weer plaats voor de beproefde mechanieken. Het voelt enerzijds aan als een aangenaam thuiskomen, maar anderzijds is getuigt het van weinig ambitie dat Game Freak zich opnieuw naar het twee decennia oude keurslijf schikt.
Dat betekent echter niet dat Sword en Shield geen vernieuwingen met zich meebrengen. Een heel aangename erfenis uit Let's Go is het feit dat je wilde Pokémon nu gewoon ziet rondlopen. Zo kun je gerichter op jacht gaan naar die ene Pokémon die je wilt vangen. Game Freak vult dit echter vreemd genoeg aan met een systeem waarbij je een Pokémon in het gras ziet bewegen, maar niet kunt zien welke. Je moet dus alsnog een gevecht aangaan om te weten te komen welke Pokémon het is, te meer omdat je die Pokémon in kwestie dan weer niet in het wild ziet rondlopen. Het is een halfbakken systeem dat erin slaagt tegelijk heel verfrissend en vreselijk frustrerend te zijn.
Hét uithangbord van Sword en Shield is de Wild Area. Dat is een open wereld waarin je vrij rondloopt en je naar hartenlust kunt laten vermorzelen door een wilde Pokémon die vijftig levels hoger is dan je team. Dat laatste is op zich niet onprettig: als je na twee uur spelen voor het eerst in de Wild Area wordt losgelaten, dan kun je niet anders dan een paniekerig gilletje onderdrukken wanneer een chagrijnige Kommo-o op je komt afgestormd. Het vooruitzicht om die veel later met een goed geleveld team aan te pakken, doet je werkelijk in spanning uitkijken. Daardoor lijkt de Wild Area op het eerste zicht een briljante toevoeging aan de reeks.
De Wild Area doet ook dienst als hub voor zogenaamde Max Raids, gevechten waarbij je het met drie andere spelers of NPC's tegen een sterke, reusachtig geworden Pokémon opneemt. Die Max Raids klinken heel tof en zien er imposant uit, maar komen in de werkelijkheid neer op trage belegeringen waarin je je meer zorgen maakt over de capaciteit van je medestanders dan die van je tegenstander. Met die Max Raids is ook meteen alles over de Wild Area gezegd. Je bent er uiteindelijk heel snel door, en buiten wat bomen met Berries en respawnende items heeft het openwereldgebied weinig om het lijf. Het lijkt alsof je terug naar een open world game uit de vroege jaren 2000 gekatapulteerd wordt: de oppervlakte is er wel, alleen valt er niks boeiends in te beleven.
Die lijn trekt zich ook naar de rest van de game door: er is veel te zien in de nieuwe op het Verenigd Koninkrijk gebaseerde Galar-regio, maar er is weinig te doen. De steden zien er indrukwekkend uit, met imposante structuren en historische gebouwen. Die dienen echter om naar te kijken, want je kunt er niet binnen gaan. Ook de Routes tussen de steden laten te wensen over: ze hebben hier en daar een vertakking, maar voor de rest zijn het simpelweg rechte lijnen. Bovendien is het aantal Trainers om mee te vechten drastisch teruggeschroefd, waardoor Routes leeg en zielloos aanvoelen. De dagen van spannende zwerftochten door Rock Tunnel of Victory Road lijken daarmee helemaal vergeten.
In dat opzicht mag het een voordeel heten dat Sword en Shield er tenminste heel goed uitzien. De games zijn grafisch regelrechte pareltjes die zich gerust tot de top van de Nintendo Switch-bibliotheek mogen rekenen. De texturen zijn haarscherp en het kleurenpalet spat van je scherm, zowel in portable modus als op je televisie. Ook draait het erg stabiel, in tegenstelling tot enkele van de 3DS-games.
De designs van de nieuwe Pokémon verdienen tot slot een woord van lof. De afgelopen generaties kenmerkten zich veelal door middelmatig monsterdesign met duidelijke uitschieters en tegenvallers (Ultra Beasts, iemand?), maar in Sword en Shield dient zich een consistente generatie van topkwaliteit aan. Zo is er Cramorant, een watervogel die zo hongerig is dat hij alles door zijn strot ramt - zelfs een Pikachu. Of de nieuwe fossiel-Pokémon, die gemaakt zijn door een geleerde die lukraak twee fossielen aan elkaar plakt, met alle gruwelijke (en hilarische) gevolgen van dien. Het zijn werkelijk stuk voor stuk topdesigns.
Uiteindelijk zijn Pokémon Sword en Shield geen onvoorwaardelijke aanraders zoals Sun en Moon dat wel waren. De nieuwe Pokémon zijn top, de games zien er prachtig uit en er is een rist welkome quality of life-toevoegingen, maar daar staan erg veel inperkingen tegenover. De Wild Area wordt heel snel saai en de Galar-regio als geheel is door gebrek aan activiteiten en interessante figuren een lege doos. Het is een overdrijving om te zeggen dat Game Freak op zijn eigen zwaard is gevallen, maar het is er toch niet ver naast.
Voor de Pokémon Sword en Shield review speelde Bert Pokémon Sword op de Nintendo Switch.