Pokémon Special: De eerste drie generaties aan spin-offs

Pokémon, de franchise die ieder kind dat sinds de jaren '90 het daglicht zag nauw aan het hart ligt. De reeks groeide uit van rage tot fenomeen dat wereldwijd al meer dan anderhalf decennium lang harten verovert en nog niet van plan is om uit te bollen. Ter ere van de release van het volgende stel games, Pokémon Black 2 en White 2, gaan we voor jullie alle games uit de franchise af, van het prille begin tot de recentste tops en flops. Over de legendarische hoofdreeks kon je de voorbije twee dagen al uitgebreid lezen, maar voor elk van die games zijn er wel vijf spin-offs gemaakt op diverse handhelds en consoles. Vandaag bespreken we alle games van de eerste tot en met de derde generatie.

De eerste generatie

Hey you, Pikachu! (Nintendo 64, 1998)

Hey you, Pikachu! Is de eerste spin-off titel ooit in de Pokémon videogamereeks. In dit spel commandeer je je eigen Pikachu door hem orders te geven via de Voice Recognition Unit, een stukje hardware waarin je een 200-tal verschillende woorden kan schreeuwen die de Pikachu op het scherm kan interpreteren. Zo doet het woord "Thundershock" Pikachu zijn iconische aanval uitvoeren op het dichtstzijnde doelwit, haalt hij door "Fish" zijn hengel boven en zorgt "Harmonica" ervoor dat de gele muis muziek begint te spelen. En van het woordje "Playstation" wordt ie zeer pissig.

Het doel van het spel dat zich volledig in Viridian Forest afspeelt is simpel: help de andere Pokémonstertjes die in het bos leven. Besjes verzamelen voor een pick-nick, de kleine Poliwag zoeken, op schattenjacht gaan, enzovoort. Echt spannend werd het voor de bestuurder van de Pikachu nooit, maar de Pokehype was net ontstaan en ieder kind moest en zou alles omtrent de (toen nog) 150 figuurtjes verzamelen. Je eigen Pikachu kunnen besturen was ieders kind droom en de game kreeg zelfs een eigen special edition Nintendo 64. Wij hielden het toch liever bij Pokémon Red, Blue en even later ook Yellow.

Pokémon Trading Card Game (Game Boy Color, 1998)

Naast de games, knuffels, bestek-kits, behangsetjes, dekbedovertrekken en vliegtuigen kreeg Pokémon ook al snel een eigen kaartspel. De regels werden bewust simpel gehouden zodat het jonge doelpubliek er snel mee weg zou zijn en ook hier gold de leuze "Gotta catch 'em all", tot grote ergernis van de ouders en hun portemonnee. Een goedkopere oplossing voor die arme Poke-loze generatie was de Pokémon Trading Card Game-Game voor hun kroost te kopen: één keer geld neertellen en je kind kon meteen alle tot dan verschenen kaarten verzamelen op zijn draagbaar toestelletje.

Het stramien van deze games was hetzelfde als die van de games in de hoofdserie: versla acht gymleiders die elk een verschillend type deck gebruiken door handig gebruik te maken van het blad-steen-schaar-principe dat het kaartspel hanteert en maak uiteindelijk de vier beste kaartspelers van het eiland af om de legendarische kaarten (Articuno, Zapdos, Moltres en Dragonair) te bemachtigen. Elke verslagen tegenstander leverde je een nieuw pakje kaarten op en er was tevens de mogelijkheid om met een vriend (virtuele) kaarten te ruilen of om tegen hem of haar te vechten. Een leuk spel dat misschien iets te veel bij zijn grote broers heeft afgekeken en ook wat te makkelijk was voor de meer ervaren speler.

Pokémon Snap (Nintendo 64, 1999)

In Pokémon Snap stap je in de schoenen van Todd Snap, een Pokémon-fotograaf die ook opdook in de anime. Hij mag dan wel geen trainer zijn, maar toch krijgt hij van Professor Oak de opdracht om zoveel mogelijk Pokémon te vangen, maar dan wel op foto. Gewapend met zijn camera, snoepjes om Pokémon te vangen, enkele gadgets en een hoop geduld trekt hij in een multifunctionele wagen doorheen verschillende levels. Onderweg probeert hij op een zo artistiek verantwoorde manier alle Pokémon die hij tegenkomt vast te leggen op camera. Die foto's levert hij op het einde van de rit dan af aan Professor Oak, die ze beoordeelt en hem beloont met nieuwe hulpmiddelen die hem in staat stellen om nieuwe soorten te ontdekken.

We raden je zeker de heruitgave van het spel op de Wii aan, al was het maar om een keertje de Pokémon in hun natuurlijke habitat te bewonderen. Toch is het onaanvaardbaar dat er slechts een zestigtal Pokémon in de game te vinden zijn en zit je al snel door de zeven levels die het spel je te bieden heeft. Een remake op de Wii U waarin je de zeshonderd huidige monstertjes moet zien te vinden met de tablet-controller van de console als camera, lijkt ons echter een uitstekend uitgangspunt voor een vervolg op dit spel!

Pokémon Pinball (Game Boy Color, 1999)

De flipperkasten mochten in de jaren '90 dan wel al lang zijn uitgestorven, toch weerhield dit Nintendo niet om een Pokémonversie van de tafel met zilveren ballen op de markt te gooien. De game zat in een Rumble Pack cartridge, een speciale verpakking die nóg een extra batterij opslorpte, maar wel de trillingen en weerstand van een echte flipperkast wist te simuleren op je Gameboy.

De bedoeling van het spel bleef nog steeds dezelfde als die in de meeste andere Pokémongames: alle monstertjes vangen. Dit kon je doen door op een van de twee beschikbare tafels (Red en Blue) een parkoers te doorlopen met je bal waarna een bepaald monster verscheen in het midden van de tafel. Pokémon konden ook evolueren en wie bepaalde wezens wou doen verschijnen, moest een ware Pinball Wizard zijn. Ook waren er tal van geheime routes, plekken en bonus stages te vinden voor wie hard genoeg zoekt. Kortom, een uitdaging voor zowel beginners als veteranen van de flipperkast en veruit de beste game in zijn soort op Nintendo's handheld.

Pokémon Stadium (Nintendo 64, 1999)

De Pokémongevechten op de Game Boy waren geweldig, maar grafisch was de eerste generatie RPG's ondermaats, en dit geldt vooral voor de sprites van de monstertjes zelf. Toen we vernamen dat we onze Pokekick op console zouden kunnen halen, waren we natuurlijk dolblij. De eerste 150 diertjes, in 3D én met verschillende animaties voor al hun aanvallen? We zouden er bijna onze eigen moeder voor verkopen. Bijna, want wie zou er anders onze Pokémonspelletjes betalen? Toen we hoorden dat we ook onze teams vanop de Game Boy konden importeren naar de tv, stormden we meteen naar de gameboer. Zodra mama klaar was.

Onze verwachtingen werden echter maar deels ingelost. We konden eindelijk onze favoriete wezens tot leven zien komen en elkaar zien afrossen op het grote scherm, maar daarnaast had het spel niet veel om het lijf. Gevechten waren enkel mogelijk in strak afgebakende cups waar je keer op keer dezelfde tegenstanders met dezelfde teams tegenkwam. Geen open wereld zoals in de draagbare RPG's, geen mogelijkheid om nieuwe monsters te vangen of te verdienen en veel viel er over het algemeen niet te doen of te behalen. Leuk voor (heel) eventjes, maar al snel grepen we terug naar onze goeie ouwe Grijze Baksteen.

Pokémon Puzzle League (Nintendo 64, 2000)

Pokémon Puzzle League volgt de gameplay van de 'Panel de Pon' puzzelgames, een kruising tussen Tetris en Bejeweled. De game bevat uitsluitend personages uit de anime en zelf speel je als Ash en Pikachu. De bedoeling van het spel is om acht badges te verzamelen door gym leaders te verslaan in puzzelduels waarna je de Elite Four en uiteindelijk de Puzzle Champion kan uitdagen om de titel van Puzzelmeester te bemachtigen. Een nog ongeïnspireerder verhaaltje konden ze echt niet bedenken bij Nintendo.

Net zoals bij Stadium zit de gameplay goed, maar is de vrijheid en de beloning erg beperkt. Naast de hoofdmodus zijn er nog de Time Attack stages, een boel puzzels en de Endless mode om je eventjes in te verliezen. Een leuk idee, maar niet goed genoeg uitgewerkt, dus. Leuk weetje: door de extreem lage populariteit van de Nintendo 64 in Japan is dit de enige Pokémongame die enkel in de Westerse wereld is uitgebracht. Toch bleek de game populair genoeg, want enkele maanden later vonden we volgende game al in de winkelrekken:

De tweede generatie

Pokémon Puzzle Challenge (Game Boy Color, 2000)

Inderdaad, een draagbare variant op de vorige titel. De wereld was ondertussen wel al toe aan de tweede verzameling monstertjes met de immens populaire Gold en Silver games op de Game Boy Color, dus kon ook deze Puzzle Challenge zich in de tweede provincie, Johto, vestigen. De gameplay bleef nog steeds dezelfde en ook de verschillende modi (Endless, Time Trial en Puzzle) keerden terug.

Het doel voor de speler was nog maar eens een herhaling op de gekende formule: versla de acht gymleaders, daarna de Elite Four en hun Kampioen en kijk vervolgens enkele minuten naar de credits. De vrijheid was wederom beperkt, maar toch was de game fris omdat je verschillende (voor die tijd) nieuwe Pokémon kon ontdekken en vrijspelen. Een lichte verbetering op de consoleversie, maar er zijn veel betere puzzelspellen, zelfs binnen de Pokémonreeks zelf.

Pokémon Stadium 2 (Nintendo 64, 2000)

Een haast verplichte opvolger voor Pokémon Stadium waarin dit keer ook alle Pokémon uit de tweede generatie een driedimensionale vorm kregen op je televisie. Weer kon je Pokémon uit je Game Boy games halen en ze op het scherm toveren om daar te vechten tegen gym leaders uit Kanto en Johto.

Naast de toevoegingen van nieuwe Pokémon en Gym Leaders was er echter niet veel veranderd. Een slap verhaaltje en extreem weinig vrijheid deden ons ook bij deze game al snel teruggrijpen naar onze handheld die eindelijk meer op het scherm kon toveren dan vijf grijstinten. Het zou tot de volgende generatie consoles duren eer je eindelijk een goede Pokémongame op je TV zou kunnen spelen, maar we lopen op de zaken vooruit.

Pokémon Card GB2: Here Comes Team GR! (Game Boy Color, 2001)

Deze game zullen de meeste onder jullie waarschijnlijk niet kennen. Logisch eigenlijk, aangezien de game officieel nooit buiten Japan is verschenen. Volledig onterecht volgens ons, want deze game bouwt verder op het uitstekende eerste deel en tilt het meteen naar een veel hoger niveau. Meer kaarten, een beter en langer verhaal, opgekrikte AI en veel minder fouten en glitches tijdens de kaartgevechten zijn slechts een deel van de toevoegingen waardoor deze game hoge punten scoort.

Het verhaal start meteen na het einde van de eerste game rond de Trading Card Game. Jij bent de kampioen van het eiland en hebt de legendarische kaarten, maar dan komt team Great Rocket (vreemd genoeg geen verwanten van de maffiosi onder leiding van Giovanni) die de kaarten van bijna alle spelers stelen en de belangrijkste spelers van het eiland ontvoert. Met een bijeengeschraapt deck moet jij de ontvoerde gym leaders zien te bevrijden en de Rockets proberen te verslaan. Sommige spelletjes kregen speciale regels (bijvoorbeeld: de retreat cost van normal types is nul) of vereisten dat je bepaalde kaarten in je deck had. Wie het spel wist uit te spelen kon het op nemen tegen extreem sterke tegenstanders waartegen je het onderste uit je deck moest halen. Wie goed zoekt tussen de kieren en gaten van het wereldwijde web zou misschien wel eens op een volledig vertaalde versie van het spel kunnen stoten. Maar dat heb je uiteraard niet van ons.

De derde generatie

Pokémon Colosseum (Gamecube, 2003)

Nintendo was er na twee missers nog steeds niet in geslaagd om een goede console-RPG rond Pokémon te maken, dus besloten ze om er hulp van buitenaf bij te betrekken. De relatief onbekende studio Genius Sonority kreeg de taak om een leuk spel rond de monstertjes te maken voor de gloednieuwe GameCube. Wat ze afleverden deed ons bijna ontploffen van geluk. Pokémon Colosseum was de game die Stadium niet was. De eerste drie generaties Pokémon mochten het in 3D met elkaar uitvechten op een groot scherm, maar dat was slechts het begin!

Het spel had namelijk een volwaardige verhaallijn. Wes, een trainer met een mysterieus en duister verleden moet het met zijn Espeon en Umbreon en even later ook een vrouwelijke metgezel opnemen tegen de kwaadaardige organisaties SNAGEM en Cipher. Deze boze jongens hebben namelijk Pokémon van andere trainers gestolen en ze corrupt gemaakt door hen te transformeren in Shadow Pokémon. Een duistere aura omhult deze opgefokte monsters, en jij moet hen uit hun lijden verlossen door ze te vangen met de Snag Machine en ze daarna te zuiveren van het kwaad. De game perfectioneerde de dubbelgevechten, bood je tal van geweldige locaties vergezeld van een uitmuntende soundtrack en werkte dat allemaal af met tal van zij-objectieven en natuurlijk een VS-mode waarin je je Game Boy-teams kon integreren. Een must have voor elke Pokémonfan met een GameCube!

Pokémon Channel (GameCube, 2003)

Dit krijg je als Nintendo een Pokémonspel wil maken dat als enige doel heeft om snel cash te innen. Pokémongames gebaseerd op de anime doen het nooit goed en ook dit is geen uitzondering. Je krijgt de controle over een trainer en zijn Pikachu die Professor Oak moeten helpen bij het opzetten van zijn nieuw televisiekanaal door...televisie te kijken? Zelfs het concept van dit spel had nooit mogen bestaan.

Televisiekijken dus. Dat is letterlijk het enige wat je in deze game kan doen. Je kan zappen tussen verschillende oninteressante kanalen (tenzij Smoochum fitnesslessen je ding zijn, natuurlijk) en het hoogtepunt van dat bestaan als couch potato is een exclusieve anime-aflevering. Ja, dat is het inderdaad. Er is nog een mogelijk om via een e-reader extra kanalen toe te voegen, maar wie het stukje hardware daarvoor al had, was waarschijnlijk wel slim genoeg om zijn brein niet nog meer te pijnigen met extra content voor deze game. Vermijd deze titel ten alle kosten.

Pokémon Pinball: Ruby and Sapphire (Game Boy Advance, 2003)

Ook Pokémon Pinball kreeg een update naar de (toenmalige) huidige generatie. Deze nieuwe editie bevatte niet langer het Rumble Pack uit de vorige game, maar wie het spel op console speelde, kon wel gebruik maken van de trilfunctie van de GameCube-controller. De besturing was nog steeds even strak en het spel speelde nog steeds even vlot als de voorganger. Je kon spelen op de Ruby- of Sapphire-tafel en ook hier waren weer genoeg extra's en geheimen om je een hele tijd zoet te houden.

Wie na een lange tijd balletjes jongleren de high-score wist te breken, kon beginnen aan het verzamelen van alle Pokémon uit de derde generatie (uitgezonderd Deoxys, die was nog aan het pokeren met Alf, ET en een Predator). Bepaalde Pokémon zoals Rayquaza kregen hun eigen stage en waren wat moeilijker om in het rood-witte balletje te krijgen. De e-reader kon ook hier gebruikt worden voor enkele leuke extra's. De game bundelt de magie van het origineel met extra's zoals een Pokémon Mart en uitstekend design van de speltafels waardoor deze game wederom met de gouden plak aan de haal gaat wanneer het over draagbare flipperkasten gaat.

Pokémon Dash (Nintendo DS, 2004)

Alle Pokémon hebben net een moddergevecht achter de rug en het is aan jou om hen weer allemaal witter dan wit te krijgen. Neen, dat concept had misschien beter gewerkt dan wat er uiteindelijk geworden is van deze game, maar deze eerste Pokémongame op de DS draait volledig om racen. Jup, een racegame met Pokémon. Hoe komen ze er toch op?

Met de stylus bestuur je Pikachu die voor de andere racemonstertjes over de finishlijn moet zien te geraken door hindernissen te ontwijken en tegenstanders voorbij te hollen. De game viel op enkele uren uit te spelen en de gameplay zelf was nog magerder dan Ghandi na zijn langste hongerstaking. Ook de editor waarmee je je eigen races kon samenstellen was veel te beperkt en kon ons niet bij het spel houden. Het enige pluspunt van het spel was dat we een eerste blik kregen op een Pokémon van de vierde generatie, namelijk Munchlax. Tja, het is beter dan niets, he... Op naar de volgende dan maar, maar ook die is niet veel beter.

Pokémon Trozei (Nintendo DS, 2005)

Deze game, ook wel bekend als Pokémon Link!, slaat terug aan het puzzelen. Als vrouwelijke geheim agente Lucy Fleetwood moet je gestolen Pokémon terug bij hun rechtmatige eigenaars zien te krijgen door spelborden vol Pokémonhoofdjes op te ruimen. De bedoeling is om de rijen te verschuiven zodat vier of meer van dezelfde icoontjes op een horizontale of verticale rij komen te liggen, waardoor deze verdwijnen. Wie het hele spelbord op die manier leeg kan krijgen, scoort een zogenaame 'Trozei'.

Het spel heeft een iets betere verhaallijn dan de Puzzle League-games, maar het puzzelen zelf is een pak minder leuk dan in die spellen. Ook kom je al snel in een spiraal van repetitiviteit terecht waardoor het verderspelen nog lastiger wordt. Er zijn nog enkele andere spelmodi zoals een endless mode en wat meerspelermodi, en je kan ook een Pokedex vullen (wat hier moeilijker is dan het op het eerste gezicht lijkt), maar een gebrek aan vrijheid en goede, gevarieerde gameplay doen deze game de das om.

Pokémon XD: Gale of Darkness (GameCube, 2005)

Het vervolg op Pokémon Colosseum heeft geen smiley in de titel staan. Neen, de XD staat voor Extra Dimension, wat op zich slaat op de terugkeer van de Shadow Pokémon uit het eerste deel. De ontwikkelaar wist dat de community de voorganger best kon smaken en voegde weinig nieuwe elementen toe. Kleine foutjes werden uit het spel gehaald, en alles werkte net dat beetje vlotter dan voorheen. Wat wel volledig nieuw was, was de verhaallijn, het hoofdpersonage Micheal en de regio Orre.

Wes, het hoofdpersonage uit deel een mag team SNAGEM dan wel uit de weg hebben geruimd, maar de jongens van het duistere Cipher lopen nog steeds vrij rond. En ze hebben niemand minder dan Lugia weten om te toveren tot hun kwaadaardige marionet. Het is aan Micheal en zijn Eevee om Cipher te stoppen en al hun corrupte monsters te vangen en te zuiveren door middel van zijn mechanische arm en heel veel ballen. Je vecht je wederom door honderden dubbelgevechten in de geweldige verhaalmodus die je naar tal van prachtige locaties in Orre leidt, je puzzelt je een weg door een hondertal vooropgelegde gevechten, vangt enkele (gewone) Pokémon en speelt dit spel natuurlijk met je vrienden die hun Ruby/Sapphire/Emerald-teams probleemloos naar het spel kunnen brengen. Net zoals Colosseum is ook deze Gale of Darkness weer een pareltje dat zeker één keer in je GameCube moet passeren!

Pokémon Mystery Dungeon Blue/Red Rescue Team (Nintendo DS/Game Boy Advance, 2005)

Pokémongames komen zeer vaak in paren, maar dat de games in kwestie op verschillende platformen uitkomen, dat hebben we nog niet vaak meegemaakt. Op enkele exclusieve monsters per versie na, zijn Red en Blue Rescue Team dan ook nagenoeg identiek. De game draait om een mens die zonder dat hij er weet van heeft, plots wordt getransformeerd in een Pokémon. Al snel ontmoet hij andere wezentjes en samen besluiten ze een Rescue Team te beginnen. Die teams zijn groepjes Pokémon die samenwerken om andere monstertjes te helpen, te beschermen of te redden. Tegen betaling natuurlijk. Meestal is dit in natura, in de vorm van een besje of een gummi. Deze opdrachten leiden jou en je collega Rescue Teamgenoten op een epische reis langs verschillende legendarische Pokémon die je allemaal muilperen mag verkopen. En weet dat wie de credits heeft gezien nog niet eens halfweg zit!

Niet alleen het verhaal, maar ook de gameplay zit zeer goed. De missies die je worden opgelegd worden allemaal uitgevoerd in een dungeon van tientallen niveau's hoog of laag. Jij bestuurt je team doorheen zo'n dungeon waar ze niet alleen vijandelijke Pokémon moeten verslaan, maar ook valstrikken moeten ontwijken en natuurlijk ook loot moeten opgraaien. Let wel steeds op de hongermeter van je groep, want een uitgehongerde Pokémon laat al zijn spullen en geld achter wanneer hij neergaat. Een RPG bijna zo diep als de games van de hoofdlijn, en minstens even leuk!

Pokémon Ranger (Nintendo DS, 2006)

In Pokémon Ranger speel je als, jawel, een Pokémon Ranger. Deze groene jongens moeten ervoor zorgen dat de habitat van de lokale Pokémongemeenschappen niet wordt verstoord door mensen of andere wezens met slechte bedoeningen. Alhoewel je in de hoofdreeks meermaals Ranger mag bevechten in een Pokémongevecht, zal je in dit spel (en alle vervolgen erop) geen bal naar de monsters gooien. Maar hoe moet je dan wel de Fiore regio van het kwaad ontdoen?

Nou, je mag dan wel geen Pokémon kunnen vangen zoals echte trainers dat doen, maar je kan ze wel eventjes in bruikleen nemen door ze te overtuigen tijdens een gevecht. Dit doe je door er als een halve gek cirkeltjes rond te trekken door middel van de stylus en het touchscreen van je DS. Zo neem je Pokémon mee op pad die je dan zowel in andere gevechten als erbuiten kan inzetten om problemen op te lossen. Denk aan een zware rots uit de weg slepen bijvoorbeeld. Het spel biedt een aparte kijk op Pokémon en is best origineel. Op een pijnlijke pols na lange speelsessies na is er weinig mis met deze game. Als het concept je aanspreekt hoef je niet langer te twijfelen: kopen die handel!

Tot zover het eerste deel van onze bespreking van de spin-off spelletjes rond Pokémon. We zagen uitschieters langs beide kanten van het puntenbord, zeer originele en heel wat minder frisse ideetjes. Zouden we deze trend ook door kunnen trekken naar de jongste twee generaties? Morgen behandelen we ze, werpen we snel een blik in de Pokémontoekomst en stellen we ons eigen verlanglijstje voor toekomstige Pokémontitels voor.