Polar Panic
Beregoed?
We hebben ze allemaal wel al eens gezien op TV. Mensen, ook wel ijsberen genaamd, die in hartje winter er niets beters op vinden dan in hun zwembroek of bikini in een dichtgevroren meer te springen om doodleuk wat rond te zwemmen. Natuurlijk in een speciaal gemaakte opening in een dichtgevroren meer, maar jullie snappen wel wat we bedoelen. Nu blijkt na wat opzoekingzwerk dat een ijsbeer ook een landroofdier is die we terug vinden op de Noordpool. En zo leren we elke dag wat bij, hier bij Eurogamer. Maar wat heeft dit met de Arcade game Polar Panic te maken? Wel, in deze game kruip jij zelf in de huid van zo’n ijsbeer. De feitelijke beer, niet één van die gekke mensen.
Vooraleer we verder gaan met de review leggen we best eerst even uit welk soort spel Polar Panic is, anders zouden sommige dingen wat vreemd over komen. Polar Panic is een top down Puzzle game, die een beetje te vergelijken valt met die ene klassieker Bomberman. Het speelveld bestaat uit tegels waardoor de speler zich een weg moet weten te puzzelen. Door ijsblokken te verpletteren of te verschuiven open je een weg naar het volgende level, waar je dit proces herhaalt maar dan met een andere puzzel. Natuurlijk zou dit alles veel te eenvoudig zonder de aanwezigheid van een tijdslimiet en vijanden.
Polar Panic telt drie spelmodes. De eerste ervan is de Campaign mode, die natuurlijk gedreven wordt door een verhaal. Geen knaller van een epos, maar wat kan je dan ook verwachten van een Arcade game… Oja, Braid…Goed, dus Kapitalisme heeft heel de wereld veroverd. Het laatste continent waar het Kapitalisme nog geen voet aan wal gezet heeft is de Noordpool, waar jij, de ijsbeer en zijn gezinnetje bestaande uit meer ijsberen, wonen. Het Kapitalisme wordt in deze game verpersoonlijkt door de slechte broer van het Monopoly mannetje, Mister Big genaamd, die het in zijn hoofd haalt om de Noordpool in te palmen. In dit proces verwoest hij jouw dorp en gijzelt je gezin. Iets wat jij als ijsbeer dus zeker niet leuk vindt. Het is dan ook aan jouw om je al puzzelend een weg te banen door 50 levels om je gezin te bevrijden en het slechte Kapitalisme een halt toe te roepen.
Dus, jij speelt het grootste landroofdier ter wereld en je verslaat vijanden door ze te verpletteren met ijsblokken… Eiconic Games, ontwikkelaar van Polar Panic, heeft naar onze mening net niet genoeg naar National Geographic gekeken. Maar natuurlijk zou het wat vreemd ogen wanneer meneer de ijsbeer plots één van de vijanden aan stukken rijt. Dus houden we het bij “dood door ijsblok”, wat al iets kindvriendelijker is. Een beetje als in die ene Saw film… oh wacht, dat klinkt al niet veel beter. Ten tweede kunnen we ons niet ontdoen van de Marxistische ondertoon doorheen de hele game. Jij, als ijsbeer die het opneemt tegen het Kapitalisme (en dit wordt de laatste keer dat ik Kapitalisme schrijf). Zou Karl Marx dit bedoeld hebben toen hij in zijn Manifest der Kommunistischen Partei schreef: "Proletariërs aller landen, verenigt u!"? Proletariërs, Polar Bears… Jaja, denk er maar eens over na.
Voordat je naar het volgende level mag, moet je dus eerst alle vijanden al puzzelend doden. Het kan zeer belonend zijn wanneer je met je zorgvuldig uitgedokterde strategie erin slaagt om drie vijanden tegelijk te verpletteren. Ook zijn er op alle levels bonus objectieven die je kunt bereiken, bijvoorbeeld gevangen genomen ijsbeertjes bevrijden. Maar dit alles wordt in de latere levels frustrerend moeilijk door de tijdslimiet die aan ieder puzzelveld gebonden is. Bonus objectieven behalen wordt haast onmogelijk en zorgvuldig ontwikkelde strategieën worden wat herleid tot spastisch duimwerk om toch maar die ene ijsblok op tijd te kunnen verschuiven. Misschien was het de bedoeling om de gamer hoorndol te krijgen, iets waar de allerlaatste speelvelden zeker en vast in slagen. Maar natuurlijk zijn er nog twee andere spelmodes.
Survival en Puzzle Mode zijn vast en zeker beter dan de Campaign mode, enkel en alleen door het ontbreken van een tijdslimiet. In Survival is het de bedoeling dat jij en drie bevriende ijsberen (of mensen) strijden voor de overwinning tegen golf na golf van vijanden. Ik zou kunnen zeggen dat deze mode lijkt op de Horde mode uit Gears of War, maar dan zou ik weer gestraft moeten worden voor mijn bespottelijke vergelijking. Survival is zeker en vast een mode die voor de nodige uitdaging zorgt, aangezien iedere stadium moeilijker en moeilijker wordt.
De Puzzle Mode valt nog het meest te vergelijken met de Campaign mode, maar dan zonder vijanden en tijdslimiet. Je kunt dus op je eigen tempo rustig elk van de 50 campaign levels uitspelen en tegelijk ook de bonussen trachten te behalen. Zeker en vast al een uitdaging op zich.
Heel dit pakketje ziet er best wel aardig uit voor een Arcade game. Alles heeft een knuffelachtige tekenstijl en de karaktermodellen van de vijanden, hoewel meestal niet origineel, zijn ook wel overtuigend. Zo zijn er vijanden die gewoon een knuppel vasthouden en andere die dan weer helemaal uitgerust zijn met een vlammenwerper. Allemaal wel een beetje overkill om een ijsbeer uit te roeien. Zo zouden ze bijvoorbeeld ook langzaamaan zijn natuurlijke habitat kunnen vervuilen waardoor de ijsbeer langzaam uitsterft. Zit hier een boodschap in verborgen?
Al bij al hebben we ons wel enkele uurtjes kunnen vermaken met deze puzzelgame. Niettegenstaande dat de Campaign mode vrij frustrerend is door de aanwezigheid van een tijdlimiet, bieden de andere modes wel het nodige vertier voor de puzzelaars onder ons. Het is gewoon leuk om te weten dat het deeltje in je hersenen dat instaat voor het logisch en planmatig denken nog steeds goed functioneert, ondanks al het breinloze shooter geweld dat ons de laatste maanden voorgeschoteld werd. En nooit gedacht dat een Arcade game zoveel socio-economische diepgang kon hebben.