Portal 2
Sadistisch goed. Jij monster.
Naar de aanloop van de lancering van Portal 2 herinnerde ik mij beelden van de E3 2010-persconferentie van Sony die ik prompt opnieuw bekeek. De zaal wordt ineens donker en we horen de stem van GLaDOS weergalmen. Dan gebeurt het ondenkbare. De man die altijd beweerde dat ontwikkelen voor de PlayStation 3 een ware hel is, wandelt het podium op. Gabe Newell verraste daarmee vriend en vijand, maar dat was niet alles. De versie voor de PlayStation 3 zou, zo beloofde hij, de beste van de drie worden. Zulke grote woorden maakten het wachten enkel ondraaglijker. Maar het is zover; Portal 2 ligt in onze handen.
Voor Valve kwam het succes van de eerste Portal totaal onverwacht. Het concept werd immers bedacht door een groep studenten, waar Valve wel een potentieel goede game in zag en er gretig mee experimenteerde. Het resultaat kennen we intussen wel; Portal is een populair referentiepunt geworden als het aankomt op originaliteit en humor in videogames. Het is ook daarom, en natuurlijk omdat er een erg grote fanbase schuil gaat achter het liefde- en haatspel tussen GLaDOS en Chell, dat de gelauwerde ontwikkelstudio aanzienlijk meer grondstoffen zou moeten vrijmaken om van deze sequel een waardige opvolger te maken.
Het plot is meteen het eerste onderdeel waar men duchtig aan gesleuteld heeft. Dankzij een patch die iets meer dan een jaar geleden verscheen voor de eerste Portal, kwamen we te weten dat Chell na haar ontsnapping terug naar binnen gesleurd wordt door een robot van Aperture Laboratories. En via een zeer fijne strip die je gratis op het internet kan lezen, ontdek je dat de mysterieuze Rat Man (een van de weinige wetenschappers die het dodelijke gas van GLaDOS wist te overleven) er voor zorgt dat Chell zich veilig en wel bevindt in een zogenaamde Cryo Chamber. Zodoende blijft zij gespaard en wordt ze voor een onbepaalde tijd in een kunstmatige slaap gehouden.
"Portal 2 start uiteindelijk een honderdtal jaar na de gebeurtenissen van Portal. Daarmee wordt meteen een epische toon gezet...."
Bij het aanvangen van de game ontwaakt Chell in deze kamer en wordt ze via een opgenomen stem op de hoogte gebracht over de stand van zaken. Vijftig dagen zit ze inmiddels in de kamer en krijgt ze instructies om zich mentaal en fysiek fit genoeg te houden, om nadien terug in slaap te vallen. De volgende keer dat ze ontwaakt, zien we een pijnlijk verschil in de kamer. Alles ziet er enorm versleten en verlaten uit. Alsof ze in een oogwenk talloze jaren heeft gemist. En niets is minder waar, want Portal 2 start uiteindelijk een honderdtal jaar na de gebeurtenissen van Portal. Daarmee wordt meteen een epische toon gezet en stellen we ons als toeschouwers de vraag: "Wat is er in godsnaam in die honderd jaar allemaal wel gebeurd?" Wel, erg veel zoals de eerste tien minuten ons aantonen.
Chell wordt gered door een nieuw personage in de game, genaamd Wheatley. Deze kleine bolvormige robotkern beslist om samen met de laatste overlevende proefpersoon (jij dus) de uitgang naar buiten te zoeken. Tijdens hun zoektocht doorkruist de speler bekende omgevingen uit de eerste game die na decennia overwoekerd zijn met planten. Bij het doorkruisen van de grote centrale kamer waar GLaDOS nog steeds uitgeschakeld neerligt, maakt Wheatley bij het zoeken naar de ontsnappingscapsule een kapitale fout: hij activeert GLaDOS opnieuw. En voor je het wel en goed beseft, zit je weer vast in talloze testkamers terwijl jij en Wheatley proberen te ontsnappen aan haar moordzuchtige greep.
Deze korte synopsis (geloof me, korter kan ik het niet schetsen) staat echter maar in voor het eerste deel van de Portal 2-verhaallijn. Verder stapelen er plotwendingen zich op en leren we samen met Chell zeer veel nieuwe feiten over de evolutie van Aperture als bedrijf, over de stichter van het testcentrum en, geloof het of niet, over het ontstaan van GLaDOS. Verder wil ik er niet veel over kwijt, maar sta me nog toe om te zeggen dat het einde van Portal 2 zo episch is dat het zich makkelijk bevindt tussen andere memorabele slotscènes van games zoals Half-Life 2, Uncharted 2 of Mass Effect 2. Grote woorden die ik gelukkig met rotsharde feiten kan ondersteunen.
Zeer kenmerkend voor de Portal-serie zijn de scherpe humor en dialogen. Ook hier heb ik regelmatig een traantje mogen wegpinken van het lachen, mede dankzij het stemmenwerk van getalenteerde lui zoals Stephen Merchant, Ellen McLain en J.K. Simmons. Veel herkenbare elementen uit Portal keren hier terug, behalve de cake. De scriptschrijvers voelden aan dat de "cakeleugen" intussen wel zijn houdbaarheidsdatum voorbij is, en daarom zal je dus geen verwijzingen naar taart terugvinden. En eigenlijk hebben we die ook helemaal niet gemist; er zijn tal van andere referenties naar de eerste game om een glimlach op je gezicht te toveren. En uit Portal 2 zullen er ongetwijfeld nieuwe citaten en internet memes geboren worden; je zal bijvoorbeeld nooit meer op dezelfde manier naar een aardappel kunnen kijken.