Prey review - Spacehorrorcocktail
Spacehorrorcocktail.
Na enkele uren zoeken heb je eindelijk het mortuarium in Prey bereikt. Maar wat blijkt? De deur zit op slot en er lijkt geen keycard voorhanden te zijn. Hacken is niet mogelijk en er zitten tralies voor de ramen. Er zijn ook geen ventilatieschachten te zien. Normaliter ben je uitgepraat, maar in Prey geldt de regel 'waar een wil is, is een weg'. Met de juiste vaardigheid verander je in een koffiekop, om vervolgens tussen de tralies naar binnen te rollen. Maar het kan nog gekker. Je slaat het glas kapot, pakt je speelgoedkruisboog en met een goed geplaatst schot weet je de knop om de deur te openen met je schuimpijltje te raken. Prey schittert wanneer jij je creativiteit de vrije loop laat.
Het maakt ook meteen duidelijk dat Prey niets met zijn naamgenoot en voorganger te maken heeft. Ontwikkelaar Arkane Studios heeft vooral goed naar zijn eigen games gekeken. Verder is er inspiratie geput uit System Shock en diens spirituele opvolgers Bioshock en Dead Space. Prey speelt zich af op het ruimtestation Talos 1, een onderzoekscentrum waar het bedrijf TranStar nieuwe technologieën ontwikkelt op basis van het buitenaardse organisme Typhon. Net nadat er iets goed is misgegaan, ontwaak je als Morgan Yu. Niet alleen is het organisme ontsnapt, maar tot overmaat van ramp ben je ook je geheugen kwijt. Je moet dus zoeken naar antwoorden.
Het uitgangspunt klinkt allesbehalve origineel, maar schijn bedriegt en net zoals in de inspiratiebronnen van Prey speelt er meer onder de oppervlakte. Al gauw nemen verschillende personages contact met je op en proberen ze allemaal om je een bepaalde richting uit te duwen. Het is aan jou om te ontdekken wie de waarheid spreekt en welke achterliggende motieven er meespelen. Dat doe je door e-mails te lezen, videobestanden te bekijken en geluidsopnamen te beluisteren. Gaandeweg krijg je een steeds beter beeld van hoe het op Talos 1 eraan is toegegaan. De personages komen echt tot leven en de game blijft je boeien omdat je door de goed uitgewerkte wereld het plot wilt ontrafelen.
Maar die uitwerking gaat verder dan alleen het verhaal uit de doeken doen. Overal zijn subtiele en minder subtiele hints te vinden voor wachtwoorden, alternatieve routes en nieuwe objectieven. Hoewel je ook veel dezelfde dingen tegenkomt, zoals bepaalde documenten en computers die opvallend vaak slechts twee of drie e-mails in hun inbox hebben, is het geheel nooit filler. Er valt namelijk altijd wel iets interessants te ontdekken en het geeft de wereld een geloofwaardigheid die je niet vaak in games tegenkomt. Grafisch breekt de game geen potten of pannen, maar de unieke artstyle en het originele interieur zorgen voor een verfrissende uitstraling. Talos 1 roept dan ook dezelfde verwondering en intrige op als Rapture uit Bioshock.
In tegenstelling tot Rapture is Talos 1 minder lineair opgezet. Dat uit zich in complexe verticale omgevingen die als een spinnenweb in elkaar overlopen. Daarbij wordt echter nooit de functionaliteit van het ruimtestation vergeten. Zo is er een recreatieafdeling waar de bemanning ontspant, een ziekenboeg en een IT-afdeling. Trappen en liften zijn logisch geplaatst en alles is op een realistische manier met elkaar verbonden. Daardoor is Talos 1 een plek waar ook echt wordt gewerkt en geleefd. Gaandeweg vind je shortcuts naar plekken die je eerder hebt verkend en loont het om met nieuwe vaardigheden of voorwerpen terug te keren en nieuwe gebieden te bereiken. Prey biedt een doordacht leveldesign dat niet alleen als een echte wereld overtuigt, maar ook je vindingrijkheid aanmoedigt en beloont.
Die beloning uit zich in nieuwe wapens en zogenoemde neuromods waarmee je je vaardigheden kunt verbeteren. In het begin van de game komt dat bijvoorbeeld neer op meer gezondheid of het kunnen hacken van computers. Zodra je echter de Psychoscope vindt, kun je de verschillende Typhon scannen en hun vaardigheden kopiëren. Combineer dat met de mogelijkheid om zowel je wapens als je pak te verbeteren en je beschikt over een weelde aan opties om je speelstijl op af te stemmen. Het duurt echter even voordat je over de Psychoscope beschikt en juist doordat de game zo veel systemen moet uitleggen, komt hij traag op gang.
Echt storen doet dat niet, omdat de Typhon je geen moment rust gunt. Niet dat je constant aan het vechten bent, maar meer omdat ze voor een beklemmende sfeer zorgen. De spinachtige Mimic kan zich als eender wat vermommen, waardoor je uit pure angst eerst dingen stuk slaat om daarna alsnog verrast te worden. De game weet je vooral te pakken wanneer je dat het minst verwacht. Ben je rustig een e-mail aan het lezen, dan hoor je in de kamer iets over de grond weg schieten. Phantoms kunnen ineens naast je teleporteren en vergen daardoor heel wat creativiteit om te verslaan.
Prey houdt de spanning er dan ook goed in, maar de overvloed aan Mimics maakt hen na verloop van tijd een frustrerende vijand. Ze zijn snel en moeilijk te raken en elke ruimte vooraf scannen met je Psychoscope wordt snel monotoon. Hoewel de geluidseffecten uitstekend zijn en je doen terugdenken aan de serie Stranger Things, gaan de vele luide schrikeffecten met de Mimics je op den duur toch op de zenuwen werken. Sterkere vijanden zijn bovendien kogelsponzen. Dat is op te lossen door je vaardigheden en uitrusting tactisch in te zetten, zoals ze eerst lokken en dan met meerdere turrets opwachten. Gebruik je geen vindingrijke benadering, dan zijn de gevechten repetitief.
Laat die kritiek je echter niet misleiden. Prey is een interessante spacehorrorcocktail, met een intrigerende wereld en een meeslepend verhaal. Verkenning staat centraal en ondanks enkele frustraties hier en daar, weet de game die spanning goed vast te houden. Het trage begin wordt later ruimschoots goedgemaakt door memorabele momenten. Prey is dan ook meer dan een Dishonored in de ruimte. De game is een sfeervolle mix van zijn inspiratiebronnen en doet de game zijn naamgenoot met gemak vergeten.