Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney review
De perfecte man?
Waar voldoet de perfecte man aan? Er zijn veel antwoorden mogelijk. Rondvraag in eigen vrienden- en familiekring levert steevast de eigenschappen charmant, intelligent, grappig en schattig op. Toeval of niet, Professor Layton en Phoenix Wright belichamen elk twee van deze karaktertrekken.
Waar gentleman pur sang Layton moeiteloos complexe puzzels kraakt, weet topadvocaat Wright met vallen en opstaan telkens het tij te keren. Beide heren en hun games hebben door die kwaliteiten een plaatsje in vele harten veroverd. De kruisbestuiving Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney kan dan ook niets anders zijn dan de perfecte man. Toch?
De basisprincipes van beide reeksen zijn dezelfde. Het zijn allebei point-and-click games waarin je je met het nodige denk- en tikwerk het verhaal doorloopt. In de Layton games los je allerlei puzzels op om een overkoepelend mysterie te ontrafelen en in de Wright serie bescherm je je cliënten door logische verbanden tussen getuigenissen en bewijsmaterialen te leggen. Beide series leunen systematisch en spelmechanisch zo dicht bij elkaar aan dat je jezelf afvraagt waarom Layton en Wright niet eerder de handen in elkaar hebben geslagen.
Gezien de naam Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney verwacht je niet enkel een ontmoeting tussen de personages, maar ook een combinatie van de spelmechanieken. Dit is echter niet het geval. Zowel puzzels als rechtszaken komen weliswaar aan bod, maar staan eerder op zichzelf dan dat ze met elkaar vermengd zijn. Eerst loop je een hoofdstuk met Layton en Luke rond en kraak je puzzels, in het volgende hoofdstuk kruis je in de rechtbank als Wright en Maya de degens met inquisiteur Barnham. Dit stramien wordt in de twintig uur die je aan de tien hoofdstukken spendeert hardnekkig vastgehouden. Hierdoor krijg je al snel de indruk dat je eerder twee halve games speelt dan één volledige.
Het uitgangspunt van de ontmoeting tussen de archeoloog en de advocaat is een boek, de zogenaamde 'Historia Labyrinthia'. Dat dit geen normaal boek is, wordt al gauw duidelijk wanneer het eerst Layton en z'n pientere leerling Luke, en later Wright en partner in crime (fighting) Maya naar de middeleeuwse stad Labyrinthia transporteert. De game doet geen bekende locaties uit de series aan, maar presenteert een compleet nieuwe bühne. Het is een bewuste keuze van ontwikkelaars Level-5 en Capcom; meer dan het leveren van louter fanservice willen ze bovenal een frisse game creëren.
En je kunt er van op aan dat de verhaalstof van de game verrassend is. Zoals elke andere grote stad heeft ook Labyrinthia haar problemen. Aan de grondslag daarvan liggen dit keer echter geen vreemde artefacten of gewiekste moordenaars. Nee, Labyrinthia is in de ban van een heksenplaag. De reden daarvoor is de voorspelde terugkeer van Bezella, de grote heks die de stad honderd jaar voordien volledig in de as heeft gelegd. Al gauw na hun ontmoeting slaan Layton, Wright, Luke en Maya de handen in elkaar om dit en de vele andere mysteriën rond Labyrinthia te ontrafelen.
De kwaliteit van de puzzels en de rechtzaken is echter niet van de bovenste plank. Veteranen van de Layton serie vinden het overgrote deel van de puzzels te makkelijk. Niet alleen omdat de oplossing vaak voor de hand liggend is, maar ook omdat sommige puzzels (alweer) dankbaar gerecycleerd zijn. Denk bijvoorbeeld aan die ene puzzel waarin je blokken van het linkse naar het rechtse veld verschuift zodat ze allemaal mooi in elkaar passen.
Ook doorgewinterde advocaten verwachten beter niet te veel van de rechtszaken. Dit keer verlaat je de rechtbank niet om op onderzoek te gaan en aanwijzingen te verzamelen, maar zit alles wat je nodig hebt reeds in het Court Record vervat. In dit opzicht is de game paradoxaal: het probeert het beste van beide reeksen samen te brengen, maar door de eenvoud waarmee de problemen op te lossen zijn, wordt een vertekend beeld van de series geschetst. Dat Level-5 en Capcom een nieuwe schare gamers wil aantrekken, is begrijpelijk, maar trouwe fans blijven hongerig achter.
Deze toenadering tot een nieuw doelpubliek blijkt ook uit de afwezigheid van bekende nevenfiguren uit de Layton en Wright games. Labyrinthia is een nieuwe wereld met een reeks nieuwe figuren. Het leuke aan deze nieuwe personages is hun design. In Labyrinthia komen de minimalistische stijl van het Layton universum en de meer realistische, anime-achtige stijl van het Wright universum feilloos samen. Zo staat de door Level-5 vormgegeven dronkaard Emeer in schril contrast met de majestueuze Storyteller, het resultaat van Capcom's creatieve breinen. Beide ontwikkelaars hebben naar goede gewoonte veel tijd gespendeerd aan het uitdenken van originele personages.
Labyrinthia zelf is daarbij minder uniek. Het is een archetypische middeleeuwse stad met een marktplein, smalle steegjes en gigantische muren. Het aantal locaties is beperkt. Wegens het gebrek aan interactie is er weinig reden om als een razende in het rond te tikken om alle leukigheidjes te zien en hintmuntjes te verzamelen, zoals in de laatste Layton games.
Het gebruik van deze hintmuntjes is trouwens uitgebreid. Nu gebruik je ze ook in rechtszaken om tijdens kruisverhoren aanwijzingen te krijgen over welk voorwerp je precies bij welke uitspraak moet presenteren om een contradictie bloot te leggen. Gezien de eenvoud van de Layton puzzels is een overschot aan hintmuntjes al vlug opgebouwd, met als gevolg dat je sneller geneigd bent hints te kopen om door rechtszaken te scheuren.
Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney slaagt er niet in om meer dan louter de som der delen te zijn. Voor nieuwkomers is dit een uitstekende introductie in de reeksen, maar veteranen met torenhoge verwachtingen komen van een kale reis thuis. De samenwerking tussen Layton en Wright is niet perfect, maar het is wel een erg leuke eerste ervaring die je zeker naar meer doet verlangen.
Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney is vanaf 28 maart verkrijgbaar voor de Nintendo 3DS.