Project Zero: Maiden of Black Water review
Japans sp(r)ookje.
Project Zero: Maiden of Black Water heeft de lastige taak om twee uiteenlopende doelgroepen aan te spreken. Enerzijds de fans van het eerste uur, die volgens ontwikkelaar Koei Tecmo waarschijnlijk als hardcore gamer wel een Wii U in huis hebben. Voor hen moet dit de engste Project Zero ooit worden. Anderzijds moet de game ook spelers lokken die wel interesse hebben maar de vorige games te eng vonden om uit te spelen. Voor deze groep is de game meer gestroomlijnd dan de voorgaande delen, zodat ze nu toch zouden doorzetten.
Verwacht echter geen grote aanpassingen aan de bekende formule. De game is nog altijd Project Zero zoals je gewend bent en dat is na jaren afwezigheid erg welkom. Je enige wapen tegen vijandelijke geesten is nog altijd de Camera Obscura, een fototoestel. Wederom onderzoek je een ramp op een plek waar de meest gruwelijke offerrituelen hebben plaatsgevonden. De game is gedrenkt in Japanse folklore en daardoor blijft de serie uniek binnen dit genre.
De GamePad en de gameplay van Project Zero zijn een intuïtieve match. De controller doet dienst als camera, vergelijkbaar met de Nintendo 3DS in de spin-off Spirit Camera: The Cursed Memoir. Dat is even wennen, maar net zoals de motion controls in Splatoon wordt het al snel tweede natuur. Wanneer je de GamePad verticaal kantelt om een staande foto te nemen, ben je even een echte fotograaf. Zo ook wanneer je de juiste hoek zoekt om je vijand volledig in beeld te krijgen.
Om de game voor nieuwe spelers minder intimiderend te maken, is besloten dat geesten niet meer dichtbij hoeven te komen. Maak je een foto van een geest, dan laat die 'spirit fragments' los. Hoe verder je er vanaf staat, hoe meer je er in het vizier krijgt en hoe meer schade je doet. De game is in dat opzicht minder spannend, maar een andere ergernis is daarmee wel aangepakt. Je bent in Maiden of Black Water minder afhankelijk van een bovennatuurlijk reactievermogen. Je hoeft niet meer te wachten tot de tegenstander zijn aanval inzet om precies op het juiste moment de foto te maken. Dat kostte je in de vorige delen vaak op oneerlijke wijze het leven.
Daarmee is al het positieve over de besturing overigens ook wel gezegd. De rest van de controls konden twee generaties geleden al niet meer door de beugel en vormen het grootste struikelblok wanneer je de horrorgames van weleer niet gewend bent. De camera blijft vaak steken achter obstakels en zwiert allerlei kanten op. Draaien is erg log. Dat terwijl geesten juist graag achter je rug opduiken.
Wanneer je eindelijk in de juiste richting bent gepositioneerd en je de camera erbij hebt genomen, is de tegenstander weer verdwenen. Hoewel de paniek tijdens confrontaties daardoor groter is, komt het te vaak voor dat je wordt geraakt door vijanden die je niet op tijd ziet. Het blijft een constante bron van frustratie, ook omdat je vaak in kleine kamertjes met meerdere agressieve geesten tegelijk wordt gepropt.
Ook moet je veel geduld opbrengen voor de opzet van de game, die backtracking actief in de hand werkt. Maiden of Black Water is opgedeeld in hoofdstukken, waarbij je telkens de vervloekte berg Mt. Hikami opgaat en aan het einde weer afdaalt om naar huis terug te keren. Daar kun je namelijk even op adem komen en de spanning loslaten. Tenminste, dat is de gedachte er achter volgens de ontwikkelaar.
Het zorgt er echter ook voor dat je dezelfde gebieden telkens weer moet bezoeken. De drie hoofdpersonages treden vaak letterlijk in elkaars voetsporen. Terwijl je net met het ene personage een hele locatie hebt uitgekamd, doe je het in de episodes daarna nog een paar keer dunnetjes over. Gewenning en verveling liggen dan op de loer, en dat is dodelijk voor een horrorgame.
Typerend aan de vorige Project Zero-games was het gevoel dat je altijd bekeken werd. Je maakte foto's van donkere plekken en daarin doken dan geesten en gezichten op, die je verder met rust lieten. Juist daardoor joegen ze je de stuipen op het lijf. Dat is in Maiden of Black Water niet meer zo, want vrijwel alle geesten hebben een functie. Ze vallen je aan of ze wijzen je de weg. Ook dat draagt toe aan een minder drukkende sfeer dan voorheen.
Toch is de aantrekkingskracht van de setting veel te sterk om zomaar op te geven. De toevoeging van Fatal Glances zijn daar een belangrijk onderdeel van. Raak een verslagen geest aan voordat hij in rook opgaat, en je krijgt in een smoezelig VHS-filmpje te zien hoe hij om het leven is gekomen. Elk type vijand heeft op die manier een eigen persoonlijkheid en je morbide fascinatie voor de gebeurtenissen op Mt. Hikami wordt telkens groter.
De puzzelstukjes van het mysterie vallen langzaamaan op hun plaats en de waarheid is vaak nog akeliger dan je al vermoedde. Je blijft doorspelen omdat je wilt weten hoe de vork precies in de steel zit. De setting spreekt daarbij erg tot de verbeelding. De berg heeft veel sfeervolle locaties, zoals ondergelopen begraafplaatsen, vervallen tempels en een huis vol poppen die stiekem bewegen zodra je niet kijkt. Of ben je gek aan het worden?
Project Zero: Maiden of Black Water is een vreemde eend in de bijt binnen het horrorgenre en dat is gelijk zijn sterkste punt. Ouderwets griezelen met een intrigerende setting en een originele draai, dankzij de GamePad als fototoestel. Toch kun je niet om de klungelige controls heen en valt de game te veel in herhaling. Die problemen zijn te groot om Maiden of Black Water zonder twijfel aan te raden, tenzij je een echte doorzetter bent.
Project Zero: Maiden of Black Water is vanaf 30 oktober verkrijgbaar voor de Wii U en de eerste twee hoofdstukken zijn gratis te downloaden in de eShop.