Prototype 2 Review

Review geschreven door Niels Jani

Toen ik de onfrisse legerbasis weer buitenkwam en vijftien geweerlopen op me gericht zag, wist ik dat er iets niet pluis was. Toen die vijftien geweerlopen enkele seconden later een lading lood in mijn richting stuurden, realiseerde ik me pas dat ik vergeten was om weer naar de gedaante van de geabsorbeerde soldaat te wisselen. Verdomme, daar kwam ook het grof geschut al aan! Het groepje schutters had ik al - letterlijk - een kopje kleiner gemaakt, maar die bepantserde wagen met raketwerpers zou ik niet met de blote vuist - oke, blote klauw, dan - kapot kunnen krijgen. Snel op het vehikel springen en het van die verdomde raketwerper ontdoen, dan maar. Na een salvo van zijn eigen raketten, was de dreiging van de pantserwagen geweken. Nog even een wallrun langs een flatgebouw om uit het zicht te geraken, snel veranderen in een anonieme poortwachter en de missie was geklaard. Welcome to Prototype 2...

Het verhaal speelt zich een dik jaar na deel 1 af, maar in dit deel zeg je vaarwel aan Mercer en krijg je de controle over James Heller, een soldaat die na zijn dienst in het Midden-Oosten terugkeert naar zijn gezin in New York. Daar treft hij zijn vrouw en dochtertje echter dood aan. Vermoord. Wanneer blijkt dat deze de dood vonden in het virus dat een jaar terug zorgde voor de gebeurtenissen uit de originele Prototype, besluit James Heller de jacht te openen op de mensen achter de moord op zijn gezin. Uiteindelijk geraakt Heller zelf geïnfecteerd met het virus en sluit hij een fragiele alliantie met het hoofdpersonage uit het origineel, Alex Mercer, die ondertussen tot volksvijand nummer 1 is gebombardeerd en quasi onsterfelijk lijkt. Je hoeft het origineel dus niet gespeeld hebben om mee te kunnen met de gebeurtenissen uit Prototype 2. Wil je toch iets dieper ingaan op de geschiedenis van het virus, dan kan je nog altijd de 'Prototype recap' bekijken op het startscherm.

Prototype 2 volgt het voorbeeld van zijn voorganger: je krijgt een zandbak genaamd New York voorgeschoteld, waar je vrij in mag rondlopen, -vliegen of -rijden. Het is een zeer uitgebreide speeltuin waar je je mutantenkrachten mag uitwerken op alles wat beweegt. De stad zelf is opgedeeld in drie grote gebieden: een groene, gele en rode zone. In de groene zone is alles rust en vree en gaat het leven zijn gewone gangetje. De gele zone heeft al wat problemen met mutanten, maar de grootste dreiging gaat uit van het leger huurlingen dat experimenteert op de inwoners van de zone. De rode zone is de hel op aarde. Torenhoge gedrochten draven er rond door wat er nog overblijft van de stad en Alex Mercer zou het hier voor het zeggen hebben. Het verhaal bepaalt wanneer jij in welke zone je ding mag gaan doen, maar eens je een bepaalde zone hebt bezocht, kan je er steeds naar teruggaan.

Het verhaal stelt op zich echter niet veel voor en echt veel feeling met het hoofdpersonage wordt er niet ontwikkeld. De motieven van Heller en zijn medestanders zijn louter een lijmmiddel tussen de verschillende missies die trouwens ook niet echt de aandacht kunnen trekken. In de meeste gevallen moet je een basis binnendringen en een bepaald voorwerp stelen of een groep vijanden een kopje kleiner maken. Hetzelfde geldt voor de optionele missies die je belonen met boosts voor je krachten. Klinkt repetitief en dat is het eigenlijk ook, maar door de groeiende mogelijkheden van Heller (voertuigen kapen, nieuwe krachten, finishers, upgrades) blijft het toch een hele tijd fris. Ook de introductie van nieuwe soorten vijanden en enkele bossfights houden de boel interessant.

Heller krijgt al meteen na de proloog een hele boelkrachten tot zijn beschikking. Zo kan hij al vrij snel zijn handen omvormen tot gigantische klauwen (denk aan de vrouwelijke tegenhanger van Wolverine, X-23, maar dan op een levensvoorraad steroïden), kan hij op verticale oppervlakken omhooglopen, een korte glijvlucht inzetten en, misschien nog het belangrijkst van al, andere mensen en mutanten absorberen. Hierdoor neemt hij niet enkel hun uiterlijk over, maar ook hun vaardigheden. Zo kan het absorberen van bepaalde mutanten je arsenaal aan mutaties uitbreiden of kan je bepaalde wapens of voertuigen effectiever gebruiken na het absorberen van een bepaalde soldaat. Je arsenaal breidt zich constant uit en elke missie voel je dat je een nóg sterker personage onder de knoppen hebt zitten dan pakweg een half uur geleden.

Grafisch lijkt het spel spijtig genoeg nog steeds te steunen op de motor van de eerste Prototype. Animaties zijn niet altijd even vlot en soms besluipt je het gevoel dat je een spel van drie jaar oud aan het spelen bent waar wat schoensmeer aan werd gesmeerd. Dit is vooral te merken wanneer je iemand langs de 'verkeerde' kant absorbeert en het lichaam van Heller en dat van zijn slachtoffer elkaar doorkruisen waar het niet hoort. De tussenfilmpjes die duidelijk door Sin City werden beïnvloed, verdienen dan weer wel een pluim.

Een ander duidelijk pijnpunt van Prototype 2 is de AI van de vijandelijke soldaten. Dat de mutanten oerdom zijn, daar kunnen we nog mee leven, maar van een elitesoldaat met high-tech uitrusting hadden we toch wel wat meer verwacht. Zo vindt niemand het blijkbaar verdacht als ze plots een persoon rakelings langs hun hoofd voorbij zien vliegen en kijken de elitetroepen ook niet raar op wanneer iemand plots via de buitenkant van een flatgebouw naar boven loopt. Maar zodra een van de virussensoren je oppikt, weet heel New York plots op welke straatsteen je precies staat. Maar het hoekje omlopen en van gedaante veranderen volstaat dan weer vaak om het voltallige leger dat achter je aanzit af te schudden. Terug anoniem worden is dus zo gemakkelijk dat het al dan niet opgemerkt worden vaak het laatste van je zorgen is, tenzij het cruciaal is voor de missie.