Rabbids go Home

Een klinische feitenanalyse doet dit spel oneer aan, want deze game blinkt uit in de primordiale taak van gelijk welke videogame: fun zijn. De konijnen zijn door al hun neuroses een constante inspiratiebron voor glimlachjes en op onbewaakte momenten zelfs een kleine lachbui. De figuurtjes duiken in de gekste plaatsen op en hun onvoorspelbare gedrag weet je bijna altijd te verrassen. Zelfs in hun vierde game stralen deze charismatische personages een hartverwarmende gekheid uit en daar verdient Ubisoft alle lof voor. Vervang de konijntjes door twee andere willekeurige protagonisten en je ontneemt het spel drievierde van zijn kracht.

De fun wordt niet enkel gecreëerd door deze gekke creaturen, maar ook de bizarre locaties waar deze viervoeters in terechtkomen. De eerste levels zijn nog vrij stereotiep met stedelijke gebieden zoals een winkelcentrum, maar ze worden langzaam gekker met eerst een bezoekje aan de plaatselijke luchthaven en later psychedelischere locaties zoals een moerasgebied en een canyon die onder andere uit afvoerbuizen bestaat waarin de konijnen naar beneden donderen met hun winkelwagentje.

De gameplay bestaat grotendeels uit het veroorzaken van chaos zodat de konijnen rommel kunnen verzamelen om die mee te nemen in hun winkelwagentje. Toch is Rabbids go Home totaal niet schatplichtig aan Katamari Damacy. Deze titel is een platformgame en geen puzzelspel, hoewel er soms (kleine) puzzels in de game voorkomen.

In dit konijnenspel mag de nadruk dan wat meer liggen op het verzamelingsaspect, toch zijn andere eigenschappen van het platformgenre aanwezig zoals het ontwijken van bepaalde objecten, enkele races, upgrades voor je winkelwagentje, zoekopdrachten en baasgevechten. Dit zorgt voor de nodige diversiteit en vooral hilariteit. Het winkelwagentje kan bijvoorbeeld uitgerust worden met een straalmotor, zodat de herbivoren capriolen kunnen uitvoeren op de luchthaven. Een andere keer wordt er een jetski aan het winkelwagentje gebonden om over het water te racen en tijdens het spel vind je ook nog enkele hindernissenparcours en races. Rabbids go Home is dus een stuk diverser dan je initieel verwacht, maar toch kan het verzamelconcept na meerdere uren wel beginnen te vervelen. En daar kan zelfs de hoogste funfactor niks aan veranderen.

De cartoonachtige look van de konijnen wordt verder gezet in de wereld waarin ze zich bevinden, waardoor alles er een beetje simplistisch uitziet. Objecten bestaan niet uit triljoenen polygonen, maar ze zien er wel erg gedistingeerd uit en passen perfect in het speluniversum dat Ubisoft heeft gecreëerd. Dit effect wordt versterk door enkele vernuftig toegepaste technieken zoals cel shading en realistische lichtbrekingen. Zowel technisch als artistiek is Rabbids go Home verre van een meesterwerk, maar Ubisoft is er wel in geslaagd om een geloofwaardig speluniversum te creëren.

Meer nog dan de graphics, is het de muziek die voor de binding tussen speler en spel zorgt. De soundtrack bestaat uit gelicenseerde muziek. Dat staat mooi op een fact sheet over het spel, maar het zijn juist de jazzdeuntjes die erg enthousiast door de buis van Eustachius worden onthaald. De aanstekelijkheid van deze muziekstukjes kom je tegenwoordig nog maar zelden tegen in een game. Helaas was de inspiratie van de huiscomponist van Ubisoft niet altijd even groot, want bij sommige delen in het spel is er totaal geen muziek te horen en dat breekt de ervaring toch een beetje. Maar in het algemeen is de combinatie tussen geluid en graphics zelden zo goed gebracht in een Wiigame als hier.

Een leuke toevoeging aan het spel is de mogelijkheid om je eigen personage aan te maken. Je kan je creativiteit botvieren op een konijn en hem de meest bizarre gelaatsuitdrukkingen aanmeten. Met een beetje geduld en fantasie maak je zo digitale konijnenkopieën van de allereerste president van Europa. De daarbij horende haiku zal je helaas zelf moeten voordragen. Vervolgens kan je je eigen creatie inzenden via het Wii-menu in een wekelijkse verkiezing wie het mooiste ontwerp heeft. Is zoiets zinvol? Absoluut niet. Is het leuk? Zonder meer.

Wij hebben ook de mening van ene H. Van Rompuy gevraagd en dit wist hij ons te vertellen: