Radiant Silvergun

De game heeft twee speelmodi te bieden: Arcade en Story. Beide modi doorlopen zes stages op een discontinue wijze en hebben compleet dezelfde vijandpatronen. Wat is het verschil? In Arcade kan je zelf beslissen welke moeilijkheidsgraad, aantal levens en score voor bonuslevens je hebt. Het verraderlijke is dat je jouw vorderingen niet kunt opslaan, wat een Game Over scherm een zekere vorm van dramatiek geeft die je niet vaak meer tegenkomt. In de Story Mode kan je wel opslaan, maar buiten de moeilijkheidsgraad valt er niets aan te passen. Het enige andere verschil is dat men tijdens de verhaalmodus ook stukken Japanse dialoog doorheen de actie mixt.

Beide modi kunnen overigens ook in co-op doorploegd worden. Inzake stages of functionaliteit verschilt er niets, enkel het vuurwerk op je scherm verdubbelt. Geef maar toe, uiteindelijk hoeft het niet meer dan dat te zijn. De originele game had reeds offline co-op geïntegreerd, deze versie gaat een stap verder door ook online te gaan.

Maar wacht! Een game met online capaciteiten? Je weet wat dat betekent: leaderboards! Jawel, net zoals elke andere game die ook maar de miniscuulste interactie biedt met het wereldwijde web, zit er natuurlijk een systeem in verwerkt om de scores van iedereen met iedereen te vergelijken. Puntenlikkers, sla uw slag. De mogelijkheid om replays op te slaan is trouwens ook van de partij.

Als we overgaan op het grafische aspect, begint de leeftijd van de game merkbaar te worden. Zo is het visueel gezien lang niet zo knap als pakweg Ikaruga of Gradius V. De grootste hoop van het knalvoer is opgetrokken uit sprites, wat eigenlijk nog meevalt. Een stuk teleurstellender zijn de eindbazen waarvan ik de polygonen op twee handen en een voet kan tellen. Nog een geluk dat het rijke kleurenpallet en de felle kogelanimaties er niet onder lijden. Vooral tijdens eindbazen heeft een gevecht soms iets weg van een stroboscoop op acid.

Mocht het je interesseren, de game kan wel in 720p gedraaid worden. Het speelveld is nog steeds in dat oude 4:3 formaat (ach, waar is de tijd) waarbij de overige ruimte binnen het 16:9 kader gebruikt wordt om allerhande info over je wapens en je score weer te geven.

Normaal zou ik nu ongeveer de audio toelichten. Veel valt er echter niet te vertellen buiten het feit dat je vaker de geluidseffecten van je eigen kogels zult horen dan de achtergrondmuziek. Voor de rest werd vooral gekeken om de ervaring zo authentiek mogelijk te houden. De tekstkaders zijn in het Engels, maar alles inzake gesproken dialoog is in het Japans, zonder opties om te verwisselen.

Even voor de duidelijkheid: de gameplay biedt een nieuwe, tactische dimensie en audiovisueel gezien is het typisch retro. Klinkt lang niet slecht, toch? Jammer genoeg is er nog één groot negatief punt dat we niet door de vingers kunnen zien. De game is moeilijk, maar dan ook écht moeilijk. Zelfs al bij de eerste stage kreeg ik meerdere keren het Game Over scherm op m'n netvlies gebrand. Dit is zo'n typische game waarin alles gescript is en je pas zult slagen door middel van zware trial & error. Er is een zeker niveau van competitieve ingesteldheid nodig vooraleer je echt van deze game kunt genieten.

Voor ik het vergeet: In de game zit ook een Ikaruga-mode verstopt die gebruikt maakt van het combo systeem uit die game. Let wel, deze mode is enkel beschikbaar voor zij die een Ikaruga achievement staan hebben. Anders gezegd, deze mode is enkel beschikbaar voor zij die ook Ikaruga via het XBLA gekocht hebben. Smeerlapperij of slimme marketing - of beide?