Rage (hands-on)
Zal het ook effectief een rage worden?
In de nabije toekomst komt er een asteroïde die onze aarde om zal toveren tot een verdorven woestijnlandschap boordevol afval, elkaar bestrijdende clans en wie weet zelfs gemuteerde vierkante varkens. Het is een tafereel waar we maar al te vertrouwd mee zijn dankzij films en games, maar het kan ook op een andere manier. In 2005 brak er in het echt even paniek uit omdat men ontdekt had dat er effectief een bestaand brokje ruimtesteen richting aarde aan het vliegen was. Gelukkig is er nu voldoende bewijs dat de kans dat het onze teerbeminde aardbol zal raken verwaarloosbaar klein is, maar wat als de wetenschappers een vergissing hebben gemaakt? Dan krijgen we in oktober al een voorsmaakje van wat ons te wachten staat in de vorm van Rage.
Alles hangt natuurlijk af van welke voorzorgen we zouden treffen in een dergelijke situatie. De asteroïde aan diggelen proberen schieten met raketten of twee grote stuwraketten op de brok steen planten om zo het ding uit z’n baan te krijgen zijn twee zaken die onze briljantste koppen indertijd overwogen hebben. In Rage zijn ze voor een equivalent van de ondergrondse kluizen uit Fallout gegaan: ze hebben enkel de mensen ingevroren die na de impact van belang zouden zijn om de samenleving weer op te bouwen. Ik ontwaakte tijdens mijn speelsessie te Londen als één van die gelukkigen, om vervolgens al meteen in de harde post-nucleaire wereld te worden gegooid. Enkele monsters hadden het namelijk op me gemunt, maar gelukkig werd ik nog net op tijd gered.
Mijn eerste queeste kreeg ik van mijn bezonnebrilde redder in nood, die me meteen vroeg een hele groep bandieten uit te moorden. Qua introductie kan dat tellen, en aangezien ik wel zin had in wat actie ging ik meteen op pad. De wereld van Rage zit volgestouwd met clans. Het werd al snel duidelijk dat elke groepering een typerend uiterlijk en unieke specialiteiten heeft. Zo zijn er monstertjes die van hier naar daar springen en anarchisten die de Engelse vlag op hun borst getatoeëerd hebben. Elke clan heeft zich een ruïne toegeëigend en heeft z'n nieuwe verblijfplaats vervolgens gedecoreerd met een aantal kenmerkende spullen zoals religieuze symbolen. De verschillende nederzettingen - waar tevens al je doelen zich bevinden - zijn met elkaar verbonden via een aantal zandweggetjes omgeven door talloze heuvels. Al snel kon ik dan ook achter het stuur kruipen van een buggy om erop uit te trekken, met de minimap als mijn gids!
Het territorium van sunglass dude en zijn kompanen waar ik steeds weer naartoe moest voor nieuwe opdrachten deed tevens dienst als centrale hub waar een aantal handige shops aanwezig waren. Tijdens het spelen kan je naast verzamelobjecten allerlei voorwerpen bij elkaar rapen waar je op het eerste zicht niets mee bent. Deze dingen kan je verkopen in de winkel van de hub, waar je bovendien allerlei zaken kunt aanschaffen. Er liggen een heleboel munitietypes in het uitstalraampje, alsook een hoop voorzieningen zoals health- en overlevingskits en ingrediënten. Deze ingrediënten kan je eveneens verzamelen door missies te voltooien en omgevingen uit te pluizen, en uiteindelijk kan je er bijzonder coole voorwerpen zoals aanvalsdroids mee bouwen. Een ander gebouw in de hub deed dienst als garage, waar je voertuigen kunt herstellen en selecteren.
Missies die ik moest volbrengen bevonden zich allemaal in de buurt van dat vertrekpunt, dus ik heb me nog geen beeld kunnen vormen van hoe groot de spelwereld eigenlijk is. Wat ik wél weet, is hoe gedetailleerd het spel eruit ziet, en dat is best wel indrukwekkend te noemen… Op een up-to-date PC tenminste. Hoewel beide consoleversies er relatief goed uitzien in vergelijking met vele andere consolegames, hebben ze toch te kampen met een aantal opmerkelijke minpunten. Textures laden soms heel laat in, sommige oppervlakten zien er te vlak uit en de omlijningen van voorwerpen zijn opmerkelijk onscherp in vergelijking met de PC-versie.
Maar dat wilt uiteraard niet zeggen dat de consoleversie niet om aan te zien is. De ietwat cartoony look van de rotsachtige Wastelands distantieert het spel van grote concurrent Fallout 3, de lucht ziet er heel mooi uit en de algemene sfeer van het spel zit onder andere dankzij de realistische omgevingsgeluiden en ophitsende muziek helemaal goed. Zowat elk personage waar ik mee praatte leek een unieke persoonlijkheid en een ander accent te hebben. Ergens vond ik het een beetje jammer dat er geen dialoogopties zijn om uit de kiezen, maar dat ligt simpelweg aan het feit dat Rage meer de nadruk legt op pure gameplay in plaats van RPG, iets dat ik al snel merkte toen ik bij de bandieten aankwam.
Wat vooral opviel was de A.I. van de tegenstanders. Elke clan heeft specifieke aanvalsmethoden, maar enkele eigenschappen hebben alle tegenstanders gemeenschappelijk. Er zijn bijvoorbeeld steeds mêleevijanden, vijanden met een wapen en soms zelfs kleine eindbaasjes aanwezig. Als vijanden denken dat ze geen schijn van kans maken tegen je vluchten ze weg, en als je je wat te lang verstopt komen ze achter hun eigen cover vandaan om op je af te komen rennen. Als je ondertussen op hen schiet is er veel kans dat ze de kogelregen kunnen ontwijken door lenig opzij te springen, waardoor ze vaak tot bij jou geraken. De oplossing? Als de bliksem op mêlee-aanvallen overschakelen of voor je hen te lijf gaat ze al sluipend proberen te benaderen, als dat mogelijk is tenminste.