Ratchet & Clank Trilogy Review

De Lombax Ratchet en zijn robotvriendje Clank bestaan tien jaar. Om dat te vieren wordt er niet alleen gewerkt aan een nieuwe game, maar kreeg ontwikkelaar Idol Minds tevens de taak om terug te blikken op het verleden. In samenwerking met Insomniac Games komen ze nu met de Ratchet & Clank Trilogy, waarin de eerste drie games terug te vinden zijn.

Ja, het is echt alweer tien jaar geleden sinds de eerste Ratchet & Clank op de PlayStation 2 verscheen, en dit deel lijdt dan ook het meest aan ouderdomsverschijnselen. De controls zijn stroef, de camera is sloom en grafisch lijkt het op het eerste gezicht prima, maar bij nadere inspectie vallen de hoekige character models en opgerekte textures behoorlijk op. Toch is dit deel nog wel de moeite waard om te spelen, al was het alleen maar om te zien hoeveel elementen er toen al aanwezig waren die tien jaar later nog altijd een rol zouden spelen in de nieuwe games.

Denk daarbij in de eerste instantie aan de knotsgekke wapens zoals een stofzuiger waarmee je tegenstanders kan opzuigen en wegschieten of eentje waarmee je ze in kippen transformeert. Ook de typische cartoonhumor die we ondertussen zo goed kennen is hier al aanwezig (een personage heet Skid McMarx en de mislukte superheld Captan Qwark wordt geïntroduceerd), en die is gelukkig tijdloos. Helaas zorgen de controls en de camera in de latere levels toch voor te veel voor problemen en begint de rek uit de gameplay te raken die te weinig variatie kent om zo lang blijven boeien.

De tweede Ratchet & Clank heeft de tand des tijds beter doorstaan. Direct valt op dat de controls een stuk vloeiender zijn en de mogelijkheid te strafen is een welkome toevoeging. Zeker omdat de focus hier al meer ligt op de schietactie en minder op het platformen -een trend die zich naarmate de franchise vordert alsmaar voortzet.

Dit deel is op vrijwel alle fronten een vooruitgang op het eerste deel. Voor het eerst worden wapens beter naarmate je ze meer gebruikt en het blijft bevredigend om je proppenschieter uit te zien groeien tot een kanon van nucleaire proporties. De standaard ren-en-schiet gameplay wordt opgebroken door on-rails schietsessies met je ruimteraket en de arena, waarbij je met speciale regels golven tegenstanders moet verslaan, doet zijn entree.

Ook grafisch maakt de game een behoorlijke sprong: alles ziet er net wat strakker uit, animaties zijn vloeiender en de uitgesmeerde textures uit het vorige deel zijn weggewerkt. Zo mooi als de 'echte' Ratchet & Clank voor de PlayStation 3 wordt het niet, maar storend is het zeker niet meer.

Ratchet & Clank 3 verschilt in wezen niet veel van het deel ervoor en zet vooral de trend door met meer wapens en een diepgaander upgrade-systeem. Wat dit deel echter weer interessant maakt is de online multiplayer modus. Deze staat los van de singleplayer en Sony had deze er dus gemakkelijk uit kunnen slopen. Het is bewonderenswaardig dat ze de game op deze manier toch blijven ondersteunen.

Er zijn drie modi te spelen met als hoofdmodus een team-based tower defense-achtige modus zoals die zeker als inspiratiebron zal zijn geweest voor de nieuwe game Q-Force. Het is altijd maar de vraag hoe lang zulke games online gespeeld worden, maar op het moment van schrijven kost het geen moeite om andere spelers te vinden. Veel mensen zullen deze online modus nog nooit hebben gespeeld, aangezien er toentertijd een PS2 netwerk adapter voor nodig was. Nu is het voor iedereen toegankelijk en zeker de moeite waard. Het maffe wapenarsenaal maakt de multiplayer, die overigens ook splitscreen te spelen is, net dat beetje uniek ten opzichte van al die andere multiplayer schietspellen.