Raving Rabbids: Travel in Time

De eerste "Cyberman"ter wereld, Steve Hawking, schreef er eerder al een geniale theorie over. Tijdreizen is mogelijk! Met enorme ruimteschepen zoals de USS Enterprise zullen we ooit in de toekomst kunnen reizen en dit aan snelheden van ruim een miljard kilometer per uur. Zo zou er voor iedere seconde voor de reiziger, op aarde een paar jaar voorbijgaan. Maar er is één beperking! Het is enkel mogelijk om de toekomst tegemoet te vliegen. Terugkeren in de tijd is geen optie. Gelukkig hebben de Raving Rabbids in Travel in Time daar wel wat op gevonden. Back To The Future-gewijs monteerden ze in een wasmachine een flux capacitor en op de 3 displays vooraan op het toestel worden de tijdscoördinaten ingesteld. Zo kan men met dit fijne ding alle grote momenten uit de geschiedenis herbeleven. Miele, AEG of wie dan ook heeft hier een ongelooflijke kans laten liggen op haast onbetaalbare product placement, ... moest het hen gevraagd zijn natuurlijk.

Waar de Rabbids destijds nog gedragen werden door de stukken populairdere Rayman, is Rayman anno 2010 volledig uit de reeks verdwenen. En te geloven dat de Rabbids in het eerste spel nog de slechteriken waren die de vreedzame wereld van Rayman overhoop smeten. Zo zie je maar dat het kwade onuitroeibaar is, en dat we dat in deze titel niet zo erg vinden ook. Met Raving Rabbids: Travel in Time brengt Ubisoft al de vijfde game uit de reeks van de Ontspoorde Konijnen. In tegenstelling tot het vorige spel Rabbids Go Home - die we dan ook besproken hebben - , is Travel in Time geen adventure game geworden. Zo keert de reeks terug naar zijn roots als party game waar je de geschiedenis mag herschrijven samen met drie vrienden.

Vergeef het mij nu alvast dat ik de titel van het spel in het verder verloop van de review niet zal afkorten. Hoezeer we zelf ons best doen om "TiT" niet dubbelzinnig op te vatten, kunnen we dat natuurlijk van onze lezers niet vragen/verwachten. Hoewel er in het game geen borsten voorkomen, is dit wel ongeveer het genre humor waaraan je je mag verwachten. Er wordt in dit spel namelijk opnieuw geroepen en getierd van jewelste en de onderbroekenlol en toilethumor is nooit veraf. En dat begint al bij het begin, wanneer een museumtoilet de basisplaats is om het spelverloop op te slaan en er doorheen het volledige spel een rol toiletpapier aan de poten van uw personage bengelt.

1 of 9

Beschrijving

Attribution

Er zijn in totaal een 20-tal minigames onderverdeeld in vijf specifieke gametypes. Het museum zelf is het portaal dat je naar die vijf verschillende gametypes leidt. Zo brengt elk portaal je naar een aparte hal in het museum waar enkele schilderijen hangen. Brullen voor een schilderij zal de tijdwasmachine activeren en de gekozen minigame starten. Zo is er een portaal naar het Stuiterarium, het Schietarium, het Vliegarium, het Renarium en het Hangarium. Verborgen in het potjeslatijn wordt al duidelijk gemaakt wat elk portaal je zal voorschotelen. In het Stuiterarium moet je al lopend en stuiterend zo vlug mogelijk de finish of een opgelegd doel bereiken - zoals bonen verzamelen - in een reeks side-scrolling platformlevels. In het Schietarium neem je het in First-person shooting stijl op tegen je tegenspelers die je met toiletborstels omver mag knallen. In het Vliegarium kregen de Rabbids dan weer vleugels om het al vliegende tegen je vrienden of de computer op te nemen. In het Renarium ben je via toiletpapier verbonden met een teammakker om ook deze keer sneller dan de tegenstanders de finish te bereiken. In het Hangarium wordt de controller gebruikt als een soort vislijn, maar deze games zijn enkel toegankelijk voor spelers die de WiiMotion Plus in huis hebben. Alles speelt zich af in de verschillende tijdperken die op de schilderijen staan. Zo passeren de Middeleeuwen, het Romeinse Rijk, de Sphinx in Giza, de maanlanding van Apollo, het vrijheidsbeeld in Amerika, de herkomst van de glimlach van de Mona Lisa, de Prehistorie en nog vele andere de revue.

In elke hal kun je gelukkig de besturing al eens uitproberen voordat je je in het avontuur stort. Aangezien elk van die vijf speltypes zijn eigen besturingsmanier heeft, lijkt het wel alsof er slechts vijf minigames zijn. Maar dan telkens in een andere setting. Gelukkig kunnen we de kritische speler melden dat er voldoende variatie zit binnen de verschillende minigames onder één specifiek gametype. De besturing is dan misschien wel hetzelfde, maar de minigames zijn onderling verschillend genoeg.

Waar de makers van het spel zelf uitermate tevreden over waren, was het schrappen van de schudbeweging uit een partygame. In haast elk Wii (Party) spel komt er wel een moment waarop het de bedoeling is om zo hard mogelijk te schudden met de controller. En dit liefst sneller dan de andere speler om uw doel als eerste te bereiken. Maar bij Ubisoft wilden ze afstappen van deze ondertussen klassiek geworden Wii beweging. En ongelijk kunnen we ze niet geven. Welke indruk laat je na als je als mannen naast elkaar keihard staat te schudden met een controller in je handen.

Maar we zijn er nog niet. Het museum zelf herbergt nog een ton aan leuke extra's en grappen. Eerst en vooral is er ook nog het Bermudarium. Stap deze hal binnen en je wordt doorgestuurd naar een willekeurige game. Zo blijft het steeds een verrassing wat je spelen mag. Er is ook een stand voorzien waar je met bekendere nummers als Broeder Jacob of The Lion Sleeps Tonight kunt meezingen. Als wat die konijnen doen zingen genoemd mag worden natuurlijk. Het is zowat een klunzige Guitar Hero variant. Maar ook de dansers onder jullie kunnen met de Wiimote stevig in de handen voor het tv-scherm meedansen op onder andere YMCA. En er is ook een hoekje voorzien waar de quizers onder jullie danig op de proef gesteld zullen worden met vragen die te hilarisch zijn om voorbeelden te geven. Ook de losse beelden, schilderijen en andere muurbedekkingen herbergen wel één of andere typische Raving Rabbids grap, wat het humorgehalte danig opdrijft.

Raving Rabbids: Travel in Time is ook het eerste spel uit de reeks dat online mogelijkheden aanbiedt. Je hoeft niet persé telkens thuis vrienden uit te nodigen om dan nadien kostbare speeluren te verliezen aan het opkuisen van paprikachips en colavlekken. Ofwel speel je tegen ingebouwde AI ofwel ga je online en neem je het op tegen vrienden, kennissen of wildvreemden van over de hele wereld. Om het met een TMF-quote te zeggen, ook de lonely fat ass hoeft zijn zetel niet meer uit om van de Raving Rabbids te kunnen genieten.

Maar is alles verder koek en ei met onze schreeuwerige vrienden? Nee, toch niet. Het eerste wat me stoorde waren de laadtijden. Zijn ze extreem lang? Nee, niet extreem. Gewoon lang. Maar het zijn er wel extreem veel. Ga je van de inkom van het museum naar een hal, dan is daar het laadscherm. Verander je van hal, dan is het laadscherm daar terug. Kies je uiteindelijk een spel, dan is het laadscherm daar opnieuw. De makers hebben dit proberen op te lossen door deze laadschermen toch enig gevoel van dynamiek te geven. Je zit telkens in de tijdsmachine waarin je al wat met je rabbid kunt spelen. Maar een echte oplossing kun je dit niet noemen.

Wat mij ook wat ontgoochelde, waren de graphics. Voor de release werden een hoop knappe animatiefilmpjes met een hoge grapdichtheid op ons afgevuurd. De graphics hiervan waren erg verzorgd en deden ons hopen op het beste voor de ingame graphics. Maar dat viel even tegen. Zijn de graphics oerslecht? Wederom, absoluut niet. Maar er werd een verkeerde indruk gegeven aan de toekomstige koper, door te lang te wachten om echte trailers uit te brengen over hoe het spel er nu eigenlijk echt uit zag. Maar daarnaast moeten we toegeven dat ook al zijn de graphics niet oerslecht, het eigenlijk toch nog iets verfijnder had gemogen.