Red Dead Redemption

Twaalf minuten. Maar liefst 720 seconden stond ik stil om de natuur in al haar glorie te bewonderen. Ik zie de gloeiend rode zon opkomen, hoor vogels ontwaken compleet met blij gefluit in de verte zijn een drietal wilde wolven met elkaar aan het spelen. Dit alles aanschouw ik van op de rug van mijn eigen paard – geïmporteerd uit Turkije – terwijl ik een verse lading kogels in mijn half-automatisch pistool stop. Ik voel me goed, zeker nu ik na lang zwoegen eindelijk alle onderdelen van mijn nieuwe outfit heb kunnen bemachtigen en er – bij gebruik aan een beter woord – simpelweg stoer uitzie. Ik ben een cowboy, en het Wilde Westen ligt letterlijk aan mijn voeten.

Red Dead Redemption is de langverwachte en gloednieuwe – we vergeten het wat mindere eerste deel gewoon – sandbox game van Rockstar, de studio die alom bekend is voor de Grand Theft Auto reeks. Recente berichten laten ons weten dat de productie van Redemption een slordige honderd miljoen dollar heeft gekost, en we gaan er geen doekjes om winden: je merkt de financiële ondersteuning aan nagenoeg alle aspecten van het spel. Nog nooit leek het Wilde Westen zo'n aantrekkelijke plek om in te vertoeven, met achter elke zandheuvel wel een nieuwe uitdaging die op je wacht. We zagen al eerder titels waarin we rond het begin van de twintigste eeuw als cowboy de plak mochten zwaaien, maar Red Dead Redemption legt de plank op heel wat punten een stuk hoger dan wat we tot nu toe reeds gezien hebben binnen het genre.

Het spel gaat van start op het moment dat John Marston, een mysterieuze doch sympathie opwekkende kerel, met de stoomtrein aankomt in het woestijnstadje Armadillo. Hij heeft slechts één doel voor ogen: het opsporen en mogelijk ook doden een van zijn vroegere strijdmakkers. Hoewel John ondertussen een eigen gezinnetje heeft opgestart maakte hij in het verleden deel uit van een nogal wilde bende. Moorden was schering en inslag en er kleeft dus aardig wat bloed aan de handen van onze held. Vastberaden om komaf te maken met zijn verleden klopt John aan bij heel wat personages in The Far West die hem kunnen helpen tijdens zijn queeste tot verlossing (Redemption), al zal dat uiteraard wat kosten.

Gezien John nu niet bepaald een oliemagnaat is zal hij allerlei klusjes moeten opknappen om rond te komen. Soms gaat het om grootste shout-outs met bandieten die zich in een ravijn verschanst hebben, andere keren krijg je de opdracht om ontsnapte koeien terug in de wei te jagen. Net zoals in Grand Theft Auto IV zijn er dus hoofd- en randactiviteiten, maar in het geval van Red Dead Redemption is het verschil tussen beiden nog een stuk minder duidelijk dan in de meest recente GTA. Laten we het even schetsen met een voorbeeld.

We krijgen van de sheriff de opdracht om hem te ontmoeten aan de rand van een door de vijand bezet fort. Hij laat ons weten dat hij ter plaatse zal wachten totdat wij zin hebben om samen met hem korte metten te maken met het gespuis. We hebben het hart op de juiste plaats, en dus besluiten we om meteen op de vraag van de arm der wet in te gaan. Even op je vingers fluiten en hup, er komt een paard tevoorschijn. Dat klinkt misschien een beetje vreemd, maar je zal deze almachtige functie wat verder in het spel meermaals de hemel in prijzen. We bestijgen ons dappere ros en rijden richting de afgesproken locatie, onwetende wat er onderweg nog allemaal zal gebeuren.

We hebben nog geen voet buiten het dorp gezet of een vrouw loopt naar ons toe. “Help”, roept ze, “mijn zoon ging een tijdje terug richting The Hanging Rock (een van de vele memorabele plekjes binnen de spelwereld) en keerde nooit terug! Wil jij eens gaan kijken wat er gaande is?”. Een verzoek van een vrouw in nood weigeren we nooit, dus we maken rechtsomkeer en rijden richting de plek van het vermoedelijke delict. We zijn nog geen vijf meter verder of zien een hulpeloze man overvallen worden door drie boeven. We schieten te hulp, redden hem van een zekere dood en krijgen als bedankje een schatkaart in onze handen gestopt. Mooi meegenomen, straks eens grondig bestuderen...ooh ja, we gingen richting The Hanging Rock. Eens daar aangekomen onderzoeken we wat er gaande is met de verdwenen rakker (we verklappen niets) en besluiten we om het nieuws te gaan melden aan de ongeruste moeder. Op de weg terug blijkt er echter een schreeuwende, halfnaakte vrouw in het midden van de prairie te staan. Wanneer we een kijkje gaan nemen sleurt ze ons van ons paard, om vervolgens met het dier tussen haar ontblote benen weg te rijden. Daar staan we dan, zonder transportmiddel, met een schatkaart in de zak en een sheriff die al meer dan een half uur op ons staat te wachten.

Met al het bovenstaande trachten we aan te geven dat je nooit weet wat je mag verwachten telkens je met Red Dead Redemption aan de slag gaat. Er zijn letterlijk tientallen activiteiten waaraan je deel kunt nemen, en vaak doe je dat op momenten waarop je eigenlijk van plan was om een belangrijke missie af te werken. Anders dan in GTA IV is elke zijmissie echter leuk om te doen (geen saaie friend dates meer) en voelen ze nooit als een vervelende taak aan. Het is zelfs zo dat we vaak enkele uurtjes alleen maar optionele dingen gingen doen en het hoofdverhaal lieten voor wat het was. Dieven opsporen, aan races deelnemen, schatten zoeken, een mijnschacht ontdoen van outlaws– alles wat je met het Wilde Westen kunt verbinden is wel op de één op andere manier als missie binnengeslopen in Red Dead Redemption.