Red Orchestra 2: Heroes of Stalingrad
Niet voor mietjes.
Jaren geleden, beste jonge lezers, waren het niet Irak of Afghanistan die onze verbeelding prikkelden, maar plekken als Sainte-Mère-Église en Carentan. Jaren geleden leefden wij gamers op sauerkraut und frankfurterworstjes en kregen wij behoorlijke punten op onze examens Duits!
Jaren geleden waren het niet M16's maar Thompsons Rifles waarmee wij ten strijde trokken! Er waren geen terroristen, maar Rommel en Adolf die de slechteriken van dienst waren! Jaren geleden bestormden wij Normandië met de legendarische woorden "See you on the beach, boys."!
Toegegeven, toen de WOII-shooter de markt nog domineerde kregen we vanzelfsprekend heel wat gruwelijke gedrochten in onze maag gesplitst, maar toch denk ik vaak met heimwee terug aan de tijden van het sublieme Medal Of Honor, de eerste Call Of Duty-games, Day Of Defeat en Enemy Territory. Het is dan ook jammer dat dit subgenre dezer dagen haast als een melaatse wordt behandeld en dat het zwaartepunt zich nagenoeg volledig heeft verplaatst naar cyberpunk, science fiction en moderne shooters. Er zijn echter nog enkelen voor wie het WOII-verhaal nog niet is uitgemolken en aan het hoofd van die (zij het korte) stoet staat zonder twijfel Tripwire Interactive.
Tripwire Interactive mag dan misschien de babyboom der WOII-shooters gemist hebben, hun Red Orchestra game was alleszins een schot in de roos. Startende als een modificatie die als inzending diende voor de "Make Something Unreal"-wedstrijd, sleepte het zonder blikken of blozen de eerste prijs in de wacht. Dankzij de gewonnen licenties op de Unreal 2 & 3 engine en het aanzienlijke geldbedrag die ze door Epic in de handen werden gedrukt, lag de weg dan ook open voor een volwaardige opvolger.
En die is nu in ons midden in de vorm van Red Orchestra 2: Heroes Of Stalingrad. De subtitel doet je misschien al vermoeden dat we Omaha Beach ditmaal de rug toekeren, en dit vermoeden is correct. In Red Orchestra 2 focust de singleplayer campagne zich volledig op de slag rond Stalingrad die je zowel door de ogen van de Sovjets als door die van de Duitsers kan beleven. Dat klinkt misschien veelbelovend maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat deze zogenaamde campagne niet meer is dan een veredelde tutorial voor het multiplayerluik. Niet alleen de duur valt te licht uit maar ook de A.I. blijkt ondermaats te presteren.
Of het nu een kamikaze bestorming is richting de vijand of het neurotisch tegen de muur blijven lopen, je zal meer dan eens de wenkbrauwen fronsen. Voor een spel dat net als zijn voorganger realisme hoog in het vaandel draagt, is dit dan ook een zware steek die ze hebben laten vallen.
Op dan naar betere zaken, want waar Red Orchestra 2 echt tot zijn recht komt, is in de multiplayer. Red Orchestra trok resoluut de kaart van de realistische inslag en dat is in deze sequel niet anders. Verwacht hier geen mikkruis of allerhande informatie die mooi op een schoteltje wordt gepresenteerd. Wat je krijgt is af en toe een korte mededeling over het verloop van de slag en een levensbalkje. Een levensbalkje dat voorts erg vlug de neerwaartse richting opgaat want in Heroes of Stalingrad kan één schot al voldoende zijn om de pijp aan Maarten te moeten geven.
Dit kan voor heel wat gamers een frustrerend gegeven zijn en ik ben de eerste om toe te geven dat Red Orchestra 2 zeker niet voor iedereen weggelegd is. Als je opgegroeid bent met games als Call of Duty en zelfs het meer realistische Battlefield dan zal dit spel vast en zeker een andere speelwijze vergen dan je gewoon bent. Toch kan ik niet genoeg benadrukken dat het wel degelijk de moeite waard is. Je bijt misschien snel in het stof, maar dat is ook voor de tegenstander het geval. Dit alles is net waar deze multiplayercomponent zijn spanning uithaalt. Loop je een vijand tegen het lijf dan is het letterlijk hem of jij. Geen blitse wapens of zuurverdiende perks kunnen het in dit spel halen tegen één enkele goedgemikte kogel. De voldoening is bij elke succesvol schot dan ook groot!