Replay of FastForward: God of War: Chains of Olympus
Epiek in de palm van je hand.
De opzet van dit soort artikels is meteen duidelijk als je de titel ervan leest. Een redacteur krijgt de opdracht om een game te herspelen, waarna hij uitmaakt of het de moeite is om de titel vandaag de dag opnieuw uit de kast te halen - Replay - of door te spoelen naar het vervolg - FastForward -. Deze keer gaan we aan de slag met God of War: Chains of Olympus, nu God of War: Ghost of Sparta bijna in de winkelrekken te vinden is. Gezien we in deze artikels uitgebrachte games uit het verleden herbekijken kunnen er spoilers aanwezig zijn, dus best even opletten mocht je het desbetreffende spel nog niet gespeeld hebben.
Een kaalhoofdige Spartaan die zijn eigen vrouw en kind vermoorde, hun as voor eeuwig aan zijn huid gebonden. Zijn weapon of choice een paar zwaarden met kettingen in zijn vlees gebrand. En zijn vijanden - naast allerhande mythologisch gespuis - bestaat uit de volledige repertoire van Griekse goden en titanen. God of War staat bekend als een waar toppunt van bloederige epiek - de oude Grieken hadden het zelf niet beter gekund. Een succesvolle 'first party' reeks van Sony zijnde, was een PSP-spin-off onvermijdelijk. Zie ook Jak and Daxter, Ratchet & Clank, Gran Turismo, etc. De game boerde goed, ging Platinum en heeft nu een volwaardige sequel klaar staan. Voor we dieper ingaan op dit vervolg - dat de titel Ghost of Sparta draagt - gaan we eerst eens kijken of het de moeite waard is zijn voorganger nog eens op te zoeken.
Om de game even vlug op de tijdslijn te positioneren: Chains of Olympus speelt zich af vóór de eerste God of War. Kratos heeft reeds de titel 'Ghost of Sparta' verkregen en werkt nu als krijger - lees: slaaf - voor de goden van Olympus. Het verhaal begint met de een vrije interpretatie van de eerste inval van het Perzische rijk. Waarom vrije interpretatie? Omdat ik betwijfel dat in de loop van de geschiedenis de Perzen ooit echt een horde Basilisken onder hun commando hadden. Enkele leuke verwijzingen naar de Slag bij Marathon later, blijkt plots dat de wereld in duisternis gehuld is. De titaan Atlas heeft de zonnegod Helios gevangen genomen waardoor Morpheus, god van de slaap, nu vrij spel heeft. Later kom je te weten dat Hades' lieftallige echtgenote Persephone het brein achter de hele operatie is en komt alles neer op een ultiem gevecht in de dieptes van Tartarus. Qua epiek moest dit kleinood alvast niet onderdoen voor zijn PS2/3-varianten.
Bij zijn release op de PSP werd de titel trouwens beschouwd als een klein grafisch hoogstandje voor dat platform. Nu, twee jaar later, blijft de game nog steeds indrukwekkend op visueel vlak. Ik ken weinig andere PSP-titels die de vloeiendheid en het niveau van detail in Chains of Olympus kunnen evenaren. De prachtige sfeerbeelden in de verre achtergrond, het vonkende schouwspel van Kratos' glinsterende messen en het bloed dat al te rijkelijk vloeit. De game heeft weinig van zijn ruwe charme verloren.
Qua gameplay is deze God of War een stuk trouwer aan zijn roots dan Ready At Dawn's vorige titel 'Daxter'. In plaats van de game een eigen mechanisme mee te geven, werd getracht om de essentie van de furieuze Spartaan zo goed mogelijk naar het kleine scherm te brengen. Missie volbracht. Spectaculaire omgevingen, een gebalanceerde set combo's en de legendarische quick time events die dienst doen als genadeslag uit de categorie 'zo grof mogelijk'. Ook de moeilijker vertaalbare elementen kregen een geslaagde conversie. Zelfs zonder een tweede analoge stick kan je in combinatie met de L- en R-knoppen nog steeds een uitwijkmanoeuvre uitvoeren. Daarnaast davert de camera bij elke sprong die Kratos neemt, zijn er geen problemen met de camera en is er van laadtijden nauwelijks tot geen sprake.
Dit wil echter niet zeggen dat Chains of Olympus geen eigen inbreng heeft. De locaties variëren van Attica tot Marathon; van de tempel van Helios tot de Styx rivier van de onderwereld. Alle magie die Kratos kan gebruiken is eigen aan het spel - net zoals zijn tweede wapen: de 'Gauntlet of Zeus'. Voor mensen die reeds God of War III speelden: denk aan de Cestus, maar dan voor slechts één hand. Er zijn ook nieuwe vijanden, zoals de sabeltandtijger van zwarte mist - hoewel zijn aanvalspatroon zeer sterk doet denken aan de cerberushonden. Goed, dus misschien zijn de vijanden niet zo origineel, de hoofdmannen doen het al een stuk beter. Eén gevecht dat ik nooit zal vergeten was de strijd met Charon, bootman van de Styx. Geen idee waarom, maar zaken zoals een zwevend dodenmasker en een vliegende zeis weten altijd weer mijn aandacht te trekken. Verder draait het in de game nog altijd rond het verzamelen van Gorgon ogen, Phoenix veren en rode bollen.
Natuurlijk zou het geen echte God of War zijn als er geen tripje naar de onderwereld in zat. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de obligatoire seksorgie mini-game. Nu ja, orgie... Een triootje met twee zeer schaars geklede vrouwelijke individuen. Altijd goed voor een extra portie rode orbs. Het lijkt meer een running gag te worden dan wat anders. Op een meer esthetisch verantwoorde noot: ook de audio keert terug. Het bombastische gedreun van zwaar slagwerk, koperblazers met schrille tonen en snaarinstrumenten die exotische melodieën voortbrengen. Mooi afgewerkt met het onverstaanbare sopranenkoor natuurlijk.
Naast een sublieme verhaallijn worden we ook getrakteerd op een 'Treasures'-optie die de overschot aan ruimte op het UMD-schijfje spendeert aan artwork, filmpjes en extra uitdagingen. Meerwaarde, beste lezers, meerwaarde. De game in zijn geheel voelt dan ook werkelijk 'af'.
Er zijn twee punten waaraan een game kan voldoen om de Replay/FastForward-test te slagen. Enerzijds kan het de tand des tijds doorstaan hebben en daarmee nog steeds evenveel fun bieden als toen het uitkwam. Anderzijds kan het een onmisbaar geheel zijn in een vervolgverhaal waarvoor we in de eerste plaats een Replay/FastForward artikel maken. Chains of Olympus heeft de eer om in beide velden goed te scoren. Naast een vermakelijk bloedfestijn in een fictieve setting van de Klassieke Oudheid, zijn er ook twee plotpunten uit GoW II en III die enkel hier verduidelijkt worden - zoals een goede prequel beaamt, lijkt me.
Normaal zou ik deze niet spoilen, maar hé, dit is geen review. Mensen die God of War II gespeeld hebben: als je neersuist richting de diepte van Tartarus, blijkt de titaan Atlas het niet zo goed met Kratos te vinden. De reden? Jij en niemand anders was de persoon die hem tot steunpilaar van de aarde verdoemde. Herinner je het moment in God of War III dat Hades je beschuldigd van het vermoorden van zijn vrouw Persephone? Weet je nog wanneer je deze daad hebt verricht? Zo niet, dan heb je duidelijk Chains of Olympus links laten liggen. Spijtig.
En toch. Is er misschien een reden om deze titel niet opnieuw te bezoeken? Wel, om te beginnen is de game kort, echt kort. Ik heb altijd al gevonden dat alle God of War games last hebben van een veel te korte levensduur - mede omdat ze zo'n ongelooflijk epitoom van epiek zijn. Je wilt gewoon niet dat er een einde aan komt. Chains of Olympus maakt de pijn er nog erger op door de game bij benadering even innemend te maken als zijn grote broers, maar met een nog kortere verhaallijn. Op een normale moeilijkheidsgraad zie je na een kleine vijf uurtjes de credits al over je netvlies rollen.
Feit is wel dat de replay-waarde wel hoog ligt, met beloningen onder de Treasures-optie als je de game nog eens op God Mode uitspeelt. Ook de gekende Challenges of Hades, een arena met enkele gevorderde uitdagingen, werden niet vergeten. Feit is wel dat de game in zijn geheel gemakkelijker is dan de gemiddelde God of War.
Een ander, misschien minder noemenswaardig minpunt, is het hele 'less isn't more'-gevoel. Deze keer beschik je slechts over twee wapens, je twee trouwe kettingzwaarden en de eerder vermelde gouden vuist. Ook de magie lijkt teruggeschroefd te zijn: van vier naar drie spreuken, waarbij twee ervan wel zeer goed op elkaar lijken.
Uiteindelijk is en blijft deze game een aanrader. Zoals een Eurogamer collega reeds zei: "Het is God of War, daar kunt ge gewoon niet boos op zijn". En dat is een feit, waar de thuisconsole versies van de games alles uit hun gebruikte hardware persten, doet Chains of Olympus dat ook bij de PSP. Het mag dan in absolute waarden onderdoen voor zijn grote broers, relatief gezien blijft het één van de beste PSP actie-games op de markt - en sowieso een verplichte aanschaf voor iedereen die het plot wil volgen.
Conclusie: REPLAY
...al was het maar omdat 20 euro voor een God of War titel moeilijk een miskoop kan noemen..