Replay of FastForward: Fahrenheit

De opzet van dit soort artikels is meteen duidelijk als je de titel ervan leest. Een redacteur krijgt de opdracht om een game te herspelen, waarna hij uitmaakt of het de moeite is om de titel vandaag de dag opnieuw uit de kast te halen - Replay - of door te spoelen naar het vervolg - FastForward -. Deze keer gaan we aan de slag met Fahrenheit aangezien de spirituele opvolger Heavy Rain bijna in de winkelrekken te vinden is. Gezien we in deze artikels uitgebrachte games uit het verleden herbekijken kunnen er spoilers aanwezig zijn, dus best even opletten mocht je het desbetreffende spel nog niet gespeeld hebben

Fahrenheit was één van de eerste games die erin slaagde om filmisch over te komen. Het spel haalde dan ook een grote schare fans bijeen, maar critici vroegen zich luidop af of dit wel een videospel was. Niemand kon er echter onderuit dat Fahrenheit een geweldige verhaallijn had, die volledig draaide op een adembenemende sfeer. Daarbij kwam ook nog eens een soundtrack die niet alleen als opvulling zijn nut had.

In het koude en kille Manhattan begin je als één van de vier speelbare karakters Lucas Kane. In een doordeweekse diner zoals zovelen in de Verenigde Staten gaat een oude man naar het toilet. Wanneer hij zijn handen wast strompel je uit het toilet en steekt hem neer. Opeens lijk je te ontwaken uit een trance en kies je het hazenpad. De politie staat voor een raadsel, omdat de stad overspoeld wordt door een reeks van gelijkaardige ritualistische moorden.

Ontwikkelaar Quantic Dream bracht in 2005 met Fahrenheit een hallucinant verhaal naar voren. Naast een Maya-priester met een voorliefde voor rituele offers zijn er maar liefst drie geheime “sektes” en een het zogenaamde Indigo Child. Het kind met een pure ziel dat het geheim van de betekenis van het leven kent. Wie haar woorden als eerste aanhoort wordt zo de machtigste persoon ter wereld.

Doorheen het spel schakel je constant tussen drie speelbare personages, zijnde hoofdrolspeler Lucas Kane en de twee agenten die hem proberen te arresteren. Carla Valentie is een workaholic die het probeert te maken bij de politie, en er is haar partner Tyler Miles. Die laatste is een agent met een ghetto-accent en een dosis humor die elk woord dat jij zegt van een nodige dosis sarcasme voorziet. Heel af en toe speel je ook als Lucas' broer Marcus Kane. Deze dominee lijkt niet te begrijpen wat zijn broer overkwam en Marcus' lot ligt uiteindelijk in jouw handen.

Fahrenheit was een van de eerste games waarin de spelers hun acties in zulke grote mate bepalend waren voor het verdere verloop. Sommige scènes waren niet speelbaar afhankelijk van welke keuze jij maakt. De ontwikkelaars zorgden ook voor drie verschillende eindscènes in het spel.

Maar er waren ook mindere punten. Zo was het niet altijd duidelijk wat je moest doen. Als je dan al eens een actie deed, zoals een lijk verplaatsen, werd dit soms puur herleidt tot button bashen. Dit was niet altijd zo, maar het liet toch een wrange nasmaak achter. Gelukkig waren de tussenfilmpjes van een betere kwaliteit en moest je niet lijdzaam toezien. Minigames werden naadloos verwerkt hierin.

Grafisch was Fahrenheit ook niet de hoogvlieger uit die tijd. De actiescènes verliepen vlot, maar voor de rest was de game nogal detailloos. Meer dan eens versprong het gezicht van een personage zomaar van emotie, wat nogal een knullige indruk geeft. De camerastandpunten hielpen al helemaal niet in dit opzicht. Het gebeurde wel vaker dat je een actie niet goed zag omdat de camera gewoonweg verkeerd stond.

Ondanks deze minpunten blijft Fahrenheit mij nog altijd bij. Dit is zeker een game die ik niet snel zal vergeten of het moest door Heavy Rain zijn. Je wordt gewoonweg in het verhaal gezogen en het laat je nooit meer los. Het plot, de personages en de soundtrack zorgen voor een meeslepende en adembenemende ervaring die mij nu nog steeds de daver op het lijf kan laten krijgen. Het is een ervaring die je gewoonweg eens moet proberen.

conclusie: REPLAY