Replay of FastForward: inFamous
Een duchtige oplawaai van Sucker Punch.
De opzet van dit soort artikels is meteen duidelijk als je de titel ervan leest. Een redacteur krijgt de opdracht om een game te herspelen, waarna hij uitmaakt of het de moeite is om de titel vandaag de dag opnieuw uit de kast te halen - Replay - of door te spoelen naar het vervolg - FastForward -. Deze keer gaan we aan de slag met inFamous aangezien diens opvolger nu bijna in de winkelrekken te vinden is. Gezien we in deze artikels uitgebrachte games uit het verleden herbekijken kunnen er spoilers aanwezig zijn, dus best even opletten mocht je het desbetreffende spel nog niet gespeeld hebben.
Wanneer ik mijn gamecollectie aan het bewonderen ben, zie ik het grijze (Platinum) doosje van inFamous. Dat was nu net de game waar ik op zoek naar was met inFamous 2 dat steeds dichterbij komt. Ik steek vol nostalgische herinneringen de Blu-ray in mijn PlayStation 3 en kruip in de huid van Cole MacGrath.
Na een mooie intro met veel comic-elementen, komt het eerste minpunt van de game naar boven: de Nederlandse voice acting, want ik heb de Engelstalige patch niet afgehaald. Mocht je de game dus herspelen, denk er dan eerst aan om de taal te veranderen. Net zoals je Heavy Rain, de Uncharted-games en de God of War-franchise ook het beste in het Engels speelt.
Gelukkig stopt mijn ergernis rond inFamous al na dit minpunt. Je krijgt namelijk een leuk verhaal voorgeschoteld rond de Neurobol, een uitvinding die Cole van superkrachten voorziet en van hem een Duracell-konijn op anabole steroïden maakt. Door een ontploffing van die bol werd hij namelijk een menselijke elektriciteitsgeleider. Dat er duizenden mensen omkwamen met de ontploffing deed echter heel wat van de vreugde af.
Het fijne aan het verhaal is dat de superheld zo menselijk wordt weergegeven. Je ziet Cole worstelen met zijn emoties, eigenbelang en het geluk van zijn vrienden. In de ontploffing kwam namelijk ook de zus van zijn vriendin om, en hoe kan de arme man ooit zoiets goed maken. Zijn beste vriend Zeke is dan weer een dief, die gretig van je krachten wil profiteren.
Ontwikkelaar Sucker Punch speelt daarop in met een Karma-systeem, waar je goede of slechte keuzes krijgt voorgeschoteld. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Fallout: New Vegas, hebben jou keuzes een grotere impact op het verhaal. Het meest merkbare is dat Cole's uiterlijk verandert door de keuzes die hij maakt. Het belangrijkste is dat jou krachten mee evolueren door de te verzamelen ervaringspunten. Het zorgde voor wat meer interactiviteit naar de speler toe.
Qua gameplay overtrof inFamous ook de gemiddelde sandbox game. Door je krachten en ervaringen als (malafide) koerier is onze superheld namelijk een bekwame free runner. De weg van de minste weerstand is dan ook via daken en kabels. In tegenstelling tot het originele Assassin's Creed val je ook minder makkelijk, omdat Cole automatisch naar houvast grijpt. Merkwaardig genoeg val je zonder schade van een gebouw, maar kogels deren jou personage dan weer wel. Nog erger is in het water vallen, wat bijna een onmiddellijke dood betekent.
Onze wandelende Fukushima heeft zelf wel geen nood aan vuurwapens, want hij schiet bliksem uit zijn handen. De ontwikkelaars hebben er zelfs voor gezorgd dat je van hand kunt wisselen, om een betere hoek te bekomen. Gaandeweg leert de held ook nieuwe trucjes zoals het gooien van elektrische granaten en een schild vormen. Wanneer je alles begint te combineren levert dit zeer mooie acties op.
Helaas is het spel grafisch niet altijd even scherp en lijkt een heel deel van de gebouwen te hard op elkaar. Dat je met een naam zoals Empire City en drie stadsdelen iets te veel naar de Grand Theft Auto-serie neigt, valt ook niet bijster origineel te noemen. Hier en daar valt de framerate ook wel eens in elkaar, wanneer er te veel vijanden ineens verschijnen. De tussenflimpjes in de vorm van een stripverhaal zijn dan weer wel van een hoog niveau en mooi in elkaar gestoken.
Heel vervelend zijn de vijanden die steeds weer verschijnen in de verschillende stadsdelen die je nog niet schoon veegde. Zij houden je onderweg naar een missie bezig en blijven je nogal hardnekkig achtervolgen. De enige oplossing hiervoor is zijmissies tot een goed einde brengen. Door het respawnen van de vijanden is dit echter meer een noodzaak, dan voor je plezier.
Ondanks enkele fouten heb ik nooit de neiging gehad om de stekker van de PlayStation 3 uit te trekken. InFamous blijft na twee jaar nog steeds een amusante sandbox game, waar je vele uren mee zoet zal zijn. De game spelen voelt aan als een goede comic lezen: je droomt er even bij weg en vergeet de ellende om je heen.
Conclusie: REPLAY
...Al was het maar om nog één keer voor inFamous 2 onder hoogspanning te staan.