Replay of FastForward: Red Dead Revolver

De opzet van dit soort artikels is meteen duidelijk als je de titel ervan leest. Een redacteur krijgt de opdracht om een game te herspelen, waarna hij uitmaakt of het de moeite is om de titel vandaag de dag opnieuw uit de kast te halen - Replay - of door te spoelen naar het vervolg - FastForward -. Deze keer gaan we aan de slag met Red Dead Revolver, nu diens opvolger ondertussen in de winkelrekken te vinden is. Gezien we in deze artikels uitgebrachte games uit het verleden herbekijken kunnen er spoilers aanwezig zijn, dus best even opletten mocht je het desbetreffende spel nog niet gespeeld hebben.

Red Dead Revolver heeft het nooit makkelijk gehad. Oorspronkelijk zou niet Rockstar, maar Capcom het spel uitbrengen, en dat lang voordat de Xbox en PS2-game uiteindelijk midden 2004 in de winkelrekken te vinden was. De studio die we kennen als de creatieve kracht achter de GTA-reeks kocht Angel Studios, nu beter bekend als Rockstar San Diego, op en gaf hen de opdracht om Red Dead Revolver helemaal opnieuw op te poetsen en enkele nieuwe features toe te voegen. Het resultaat was een actiespel in het Wilde Westen dat op sommige momenten deed denken aan Grand Theft Auto en Max Payne, maar misschien nog het meest aan een huis dat nooit helemaal fatsoenlijk gebouwd kon worden door slechte fundamenten en een veel te jonge architect.

In Red Dead Revolver ga je op pad met Red Harlow. Het spel gaat van start op het moment dat deze Clint Eastwoord lookalike nog maar een knaap is en zijn ouders neergeknald ziet worden door Colonel Darren en zijn handlangers. Uiteraard zint hij op wraak, waarna het verhaal enkele tientallen jaren vooruitspringt en Red een volwassen cowboy is, met maar één ding voor ogen: het opsporen en doden van de mensen die zijn vader en moeder vermoord hebben.

Tijdens het eerste uur van Red Dead Revolver merk je al meteen dat je te maken hebt met een spel afkomstig uit de stallen van Rockstar. Er wordt een kogel door een hond gejaagd en de dialogen die je hoort zijn niet bepaald lichtzinnig. Het camerstandpunt en de manier waarop personages zich gedragen tijdens tussenfilmpjes lijkt zo weggelopen te zijn uit het toen nog niet uitgebrachte Grand Theft Auto: San Andreas, terwijl ook de sublieme voice acting en de grafische details schreeuwen dat je te maken had met een product van Rockstar. Enkel dat laatste is vandaag de dag niet meer van toepassing. Wij gingen aan de slag met de Xbox versie van Red Dead Revolver, initieel op de X360 via backwards compatibility. Niet zo'n goed idee zo bleek, want op de meest recente console van Microsoft duiken er heel wat vreemde glitches op die het spel nagenoeg onspeelbaar maken. Mocht je dus ergens een exemplaar van Red Dead Revolver hebben liggen, dan speel je de game best op een originele Xbox of PlayStation 2.

De opbouw van het spel is zo lineair als maar kan zijn, iets wat in de opvolger - Red Dead Redemption - helemaal achterwege gelaten is. Als Red Harlow en nog vijf andere speelbare personages werk je een dertigtal missies af waarin je moet schieten (zowel vrij als on-rails), paardrijden en soms zelfs deelneemt aan wat lichte platform-sequenties. Met welk personage je speelt hangt volledig af van de missie en zorgt voor de nodige afwisseling gezien ze elk een speciale vaardigheid hebben. Shadow Wolf, een indiaan die met pijl en boog te werk gaat, kan bijvoorbeeld vlammenpijlen richting zijn tegenstanders schieten, terwijl General Diego - tevens de enige bad guy waarmee je speelt - een signalistatieflare kan lanceren met zijn rifle.

Het is echter vooral de speciale kracht van Red, genaamd 'Dead Eye', die interessant is. Wanneer je genoeg tegenstanders tegen de grond hebt kunnen knallen zal een meter zich opvullen. Eens deze vol is activeer je wanneer de actie te hectisch gaat worden Dead Eye, wat eigenlijk een Wild West variant voor het toen nog steeds overdreven populaire Bullet Time is. Tijdens Dead Eye vertraagt alles rondom je en kan Red tegen normale snelheid zes punten op het lichaam van een vijand markeren. Wanneer je de knop loslaat, dan pompt Red als een bezetene zes kogels uit zijn schietijzer, met een gegarandeerde dode snoodaard als gevolg. Dead Eye gebruiken is zonder enige twijfel een van de hoogtepunten uit Red Dead Revolver, en het is dan ook niet verwonderlijk dat deze funtie opnieuw haar opwachting maakt in Redemption.

Daarnaast ga je regelmatig een duel aan met andere cowboys. Op zulke momenten ga je in ware Western stijl tegenover elkaar staan, om vervolgens om ter snelste je wapen te trekken en komaf te maken met de persoon die voor je staat. Het leuke is dat je daadwerkelijk je wapen uit de holster moet trekken door met de thumbstick op en neer te bewegen, waarna je in Dead Eye stijl opnieuw een hoop punten op het lichaam van je uitdager mag markeren. De tijd dringt echter waardoor je erg snel te werk moet gaan, wat de spanning dusdanig de lucht in drijft. Tel daarbij op dat er in Red Dead Revolver aardig wat bloed te vinden is, en je weet wel dat duelleren een toffe bezigheid is.

Spijtig genoeg zijn het enkel de bovenstaande twee punten die Red Dead Revolver aan elkaar houden. De missies die je speelt zijn niet alleen te makkelijk, maar ook nog eens frustrerend doordat je vaak niet eens doorhebt wat je nou precies moet doen. Dekking zoeken speelt een belangrijke rol, maar werkt niet naar behoren. Springen is werkelijk een ramp en tot op de dag van vandaag vragen wij ons nog steeds af waarom Rockstar in hemelsnaam platform levels in het spel gestopt heeft. Mikken werkt ongeveer zoals we gewoon waren uit Grand Theft Auto III, maar regelmatig blijken kogels recht doorheen armen en benen te gaan zonder schade aan te richten.

Helemaal te gek voor woorden gaat het worden wanneer je het tegen eindbazen moet opnemen. Niet alleen zijn deze qua vormgeving soms absurd (wat dacht je bijvoorbeeld van een begrafenisondernemer die op je knalt met een gatling gun dat in een doodskist zit) maar je weet ook vaak niet hoe je ze precies moet verslaan. Elke eindbaas heeft namelijk één bepaalde zwakte, maar wat die is kun je enkel ontdekken door via trail and error te werk te gaan. Veel onnodig doodgaan dus, iets wat wel meer voorkomt in Red Dead Revolver.

Hetzelfde probleem duikt namelijk ook op tijdens normale missies. Je krijgt de opdracht om je een weg te banen tot bij een of andere kerel die opgesloten zit in een bewaakt fort. Eens aangekomen moet je onderweg heel wat vijanden neerleggen, en ze blijven maar bijkomen totdat...we weten het nog steeds niet. De game lijkt zelf op een bepaald moment te beslissen dat het wel lang genoeg met je voeten heeft zitten spelen, om je vervolgens een filmpje voor te schotelen waarna je weer verder kunt. Vaak ga je daardoor onnodig dood omdat je niet weet wat nou de bedoeling is.

Terwijl er aan de gameplay aardig wat vijzen loszitten merk je doorheen heel Red Dead Revolver wel dat Rockstar San Diego goede bedoelingen had. Zo valt er echt een overvloed aan leuke, maar verder niet functionele, voorwerpen te ontgrendelen, is de muziek naar goede gewoonte helemaal top en zit er zelfs een offline multiplayer in het spel. Toegegeven, deze heeft nooit veel succes gehad, maar zelfs vandaag de dag kun je samen met vier vrienden in splitscreen nog wat plezier beleven. Dat mag ook wel gezien je de singleplayer in zo'n slordige zeven uur uitgespeeld hebt, met als enige reden om nog terug te keren een hogere moeilijkheidsgraad.

Red Dead Revolver kun je vandaag de dag meer dan ooit zien als het prototype voor Red Dead Redemption. Blijkbaar denkt ook Rockstar er zo over gezien in hun communicatie omtrent deeltje twee nooit een woord te vinden is over het origineel. Mocht je helemaal in de ban zijn van het Wilde Westen en deze game op een rommelmarkt ziet liggen voor vijf euro of minder, dan is de aankoop te verantwoorden. Elk ander scenario ga je best uit de weg.

conclusie: FAST FORWARD