Replay of FastForward: StarCraft

De opzet van dit soort artikels is meteen duidelijk als je de titel ervan leest. Een redacteur krijgt de opdracht om een game te herspelen, waarna hij uitmaakt of het de moeite is om de titel vandaag de dag opnieuw uit de kast te halen - Replay - of door te spoelen naar het vervolg - FastForward -. Deze keer gaan we aan de slag met StarCraft, nu diens opvolger bijna in de winkelrekken te vinden is. Gezien we in deze artikels uitgebrachte games uit het verleden herbekijken kunnen er spoilers aanwezig zijn, dus best even opletten mocht je het desbetreffende spel nog niet gespeeld hebben.

Weinig videogames hebben de eer om twaalf jaar mee te gaan voor er een volwaardige opvolger op de markt komt. Nog minder games worden gedurende die twaalf jaar nog steeds dagelijks gespeeld. StarCraft uit 1998 is één van de vele succesverhalen van Blizzard Entertainment en nu het nieuwste deel er bij is, slaat de gekte in Zuid-Korea toe. Van de 9,5 miljoen verkochte exemplaren zijn er namelijk 4,5 miljoen in Zuid-Koreaanse handen.

Je zou het haast niet geloven van een videospel, maar de rts is er als het ware een onderdeel van de cultuur geworden. De beste spelers komen uit dit Aziatisch land, waar er sprake is van professionele gamers. Het wordt zo serieus genomen dat er live televisie-uitzendingen zijn en er zelfs een waar gokschandaal uitbrak. Waarom blijft de game zo succesvol?

Laat ons eerst het verhaal onder loep nemen. Mensen (Terrans) koloniseerden de ruimte nadat de Aarde te klein blijkt. Zoals de Britten deden met Australië stuurden ze niet alleen arme hardwerkende mensen, maar ook criminelen naar deze kolonies. Dit resulteert in rebellie en de vormingen van diverse ruimtestaten. De brutale Confederacy of Man wordt de overheersende macht, maar zo nu en dan laten de rebelse Sons of Korhal van hun horen.

In het jaar 2499 duikt uit het niets de Protoss op. Deze hoogontwikkelde ruimtewezens met telepathische krachten vernietigen zonder waarschuwing één van de kolonies. Daarnaast duiken er ook de insectachtige wezens de Zerg op. Zij parasiteren op alles wat ze tegenkomen en nemen binnen de kortste keren elke planeet over. Tel alles op en je krijgt een vat vol geweld, intriges, mystiek en wat maatschappijkritiek.

Nog meer tot de verbeelding spreken de personages zoals Jim Raynor, de telepathische Sarah Kerrigan en al gewoonweg de simpele Marines. Aangezien StarCraft en de uitbreiding Brood War vol zaten met gedenkwaardige oneliners, kijk ik nu al uit naar de schrijvers weer bedacht hebben Wat dacht je van: "Sombody call for an exterminator" of "How do I get out of this chickenshit outfit".

De single-player neemt je mee doorheen dertig missies verspreidt over de drie rassen. Zoals vaak bij een rts worden de missies herleidt tot een spel van resource gathering (mineralen en vespene gas), het bouwen van constructies en de productie van diverse gevechtseenheden. Het uitspelen van de campagne geeft echt een voldaan gevoel en wil je nog meer dan zijn er skirmishes die echter niet zoveel voldoening geven. Nee, de echte kracht ligt bij de multiplayer.

Het succes van Blizzard's Battle.net voor World of Warcraft is vooral toe te schrijven aan StarCraft. Tot acht spelers krijgen de kans om hun uit te leven in een gewone deathmatch, king of the hill en capture the flag. Niets bijzonder, maar de drie rassen blijken op de een of andere manier te bieden wat gamers willen. Ondanks wat problemen met de balans (rushen was zeer populair) blijft dit alles standhouden. Waarom? Omdat het alles goed doet en alles werkt zonder problemen.

Grafisch was het in 1998 een pareltje te noemen vergelijkbaar met de originele Age of Empires. Hierbij gaat het niet zozeer om betere graphics dan andere games, maar vooral om de gehanteerde stijl. Met veel oog voor details zijn de eenheden en gebouwen gemaakt. Verder is er voldoende variatie in de omgevingen om spelers lang geboeid te houden.

Zelfs nu nog, twaalf jaar later, geeft de game mij een goed gevoel. De rts loopt vlot en speelt nog steeds aangenaam. Maar bovenal wordt ik weer eens het verhaal ingezogen. Met Raynor als ongewilde held, het verlies van Kerrigan aan de Zerg, wezens die zuur spuwen en de onmacht (en onwil) van de Confederacy.

conclusie: Replay