Resident Evil 2 review - Grijpt je bij je strot
En laat niet meer los.
In deze Resident Evil 2 remake review bezoekt Randolf opnieuw het Raccoon Police Department om te achterhalen of deze plek nog net zo angstaanjagend is als vroeger.
De uitdaging bij iedere remake is om zowel de essentie van het origineel te vatten als er een moderne draai aan geven. Capcom slaagde er al eerder in met de eerste Resident Evil en met Resident Evil 2 flikt de ontwikkelaar het nu opnieuw. De sfeer van weleer is intact gebleven, terwijl de gameplay aan moderne standaarden voldoet. De studio brengt tevens twee werelden bij elkaar die dikwijls botsen. Elementen van Resident Evil als bombastische third-person shooter en als traditionele survivalhorrogame hoeven elkaar helemaal niet uit te sluiten. In de remake van Resident Evil 2 vullen ze elkaar aan voor een beter geheel, net zoals het mixen van een groene en een rode herb.
Het nieuwe cameraperspectief is daar het beste voorbeeld van. De oorspronkelijke game gebruikte vaste camerastandpunten, zodat je nooit helemaal zeker wist wat je om de hoek te wachten stond. De onhandige tank-controls in combinatie met de smalle gangetjes droegen bij aan het gevoel dat je altijd kwetsbaar was.
In deze remake is die ervaring hetzelfde, zelfs al speelt de game nu zoals je van een moderne actiegame mag verwachten. De camera zit namelijk zo dicht op je rug, dat je zicht alsnog beperkt blijft. Omgevingen zijn vaak zo donker dat je alleen op je zaklamp kunt vertrouwen. Het gevaar schuilt hierdoor nog steeds in de kleinste hoekjes, en je blijft op die manier alsnog voortdurend op je hoede.
Resident Evil 2 speelt zich grotendeels af in het iconische bureau van de politie van Raccoon City. Een groot deel van de aantrekkingskracht van de game ligt in het herontdekken van de bekende locaties in het statige gebouw. De RE Engine die als eerste in Resident Evil 7 werd gebruikt, brengt alles tot leven met sfeervolle lichteffecten en een indrukwekkend oog voor detail. In dit gebouw is echt geleefd, zoals je onder meer ziet aan de welkomstslingers voor Leon die net zijn eerste dag als agent zou beginnen. Hetzelfde geldt op gore-gebied. Een collega wordt uit elkaar gescheurd en kruipt later alleen nog als romp over de vloer. Z'n uitpuilende darmen laten een bloederig spoor achter. Het is onsmakelijk, choquerend en typisch Resident Evil.
Het politiebureau is net zoals de Spencer Mansion uit het eerste deel een puzzeldoos. Je bent voornamelijk bezig met het vinden van de juiste items voor de juiste toepassing. Net zoals vroeger komt daar een aanzienlijk deel backtracking bij kijken, maar dit keer zonder nodeloze frustraties. Zo zie je op de kaart precies waar je nog voorwerpen kunt gebruiken. Kamers waarin je niet alles hebt gevonden kleuren rood, de andere blauw. Het is opnieuw een voorbeeld van hoe Capcom de gameplay van toen met de gemakken van nu combineert. De focus ligt nog steeds op puzzelen, maar je raakt niet meer onnodig verdwaald omdat je weer eens vergeten bent waar die ene deur zich ook alweer bevond.
Ink ribbons zijn verleden tijd, behalve op de hoogste moeilijkheidsgraad. Je kunt saven zo vaak je wilt en voor lastige baasgevechten zijn er zelfs checkpoints. Maar omdat je constant opgejaagd wordt en munitie schaars is, blijft de spanning even goed behouden en speel je alsnog telkens met je hart in je keel. Zombies blijven niet meer netjes wachten in de kamers waar je ze tegenkomt maar blijven je volgen. De pijlsnelle Lickers zijn eveneens gevaarlijker dan ooit, met een enorm bereik van hun vlijmscherpe tong. Maar ze zijn ook blind. Als je kalm blijft en langzaam voorbijloopt, vallen ze niet aan. Maar net zodra je dat trucje doorhebt, gooit Capcom je in scenario's waarin je wel lawaai móet maken.
De game heeft er een handje van weg om de boel te laten escaleren zodra je een vertrouwd ritme hebt gevonden. Het beste voorbeeld daarvan is de komst van de Tyrant, een boom van een kerel die net zoals de Xenomorph in Alien: Isolation op ieder moment kan opduiken om je het leven zuur te maken. Zijn donderende voetstappen hoor je vaak al enkele kamers verderop.
Zodra hij je te pakken krijgt, is het niet gelijk game over, maar hij deelt rake klappen uit. Hij is zo'n imposante verschijning dat de kat-en-muisspelletjes met deze vijand telkens weer zenuwslopend zijn. Zeker wanneer hij tussen jou en een bende Lickers staat. Wegrennen maakt ze zeker wakker, maar zachtjes sneaken is ook geen optie meer. In blinde paniek op het nippertje uit deze situaties ontsnappen is Resident Evil 2 op zijn allerbest.
Deze remake slaagt op meerdere fronten. Voor wie het origineel een warm hart toedraagt, is het een waar genot om de overeenkomsten en verschillen te beleven. Door allerlei slimme touches is de beklemmende sfeer intact terwijl de gameplay zelf aan hedendaagse maatstaven voldoet, waardoor het ook voor nieuwkomers een goed moment is om in te haken. Capcom verenigt daarnaast twee Resident Evil-stijlen die in het verleden telkens verder uit elkaar groeiden. Het resultaat is een horror-remake van de bovenste plank, die een groter publiek dan ooit aanspreekt.
Voor deze Resident Evil 2 review speelde Randolf op een PlayStation 4. Lees ook Resident Evil 2 Remake kopen - 5 dingen die je moet weten.