Resident Evil 7 Teaser: Beginning Hour is kort en kwaadaardig
P. T. 1.5.
Gisteren toonde Sony tijdens diens E3-persconferentie onverwachts de eerste Resident Evil 7 gameplay. Tegelijk maakte de uitgever bekend dat er een speelbare teaser genaamd Resident Evil 7 Teaser: Beginning Hour online ging in de PlayStation Store. Nathan en Carl besloten prompt om die teaser te lijf te gaan, net zoals ze ook een P.T. playthrough deden. Hun verslag lees je hier.
Nathan
We ontwaken in een donkere ruimte met een camera op ons gericht en onze handen geboeid. Bloed en onze kompaan liggen op de grond. Hij kruipt recht, strompelt naar ons toe, struikelt, onderneemt een tweede poging en probeert dan tevergeefs onze handen los te maken met een mes. Een geluid. Het beeld wordt zwart.
Carl
We kijken op. We liggen plots in een donkere, gure kamer. Het behangpapier krult in gore slierten van de muren. Waar zijn we in godsnaam? Terwijl we rechtkrabbelen, galmt de ruis van een televisie naast ons. De actieknop indrukken doet niks. Bij de piano die ernaast staat, krijgen we echter een ander resultaat. Onze hand reikt naar het klavier, maar de klep valt met een harde slag neer. Nathan en ik schrikken een eerste keer op. Het zal niet de laatste keer zijn.
We gaan de kamer uit en komen in een gang. De gelijkenissen met de beruchte P.T.-demo zijn onmiskenbaar. Een donker, ogenschijnlijk banaal huis met smalle gangen, waardoor je al gauw paranoïde wordt over elk geluid en elke flikkering van je zaklamp. En wanneer we een kleine berging aan onze linkerkant inspecteren, zien we nog een andere bron van inspiratie: The Blair Witch Project. Er hangen namelijk kleine poppetjes te bengelen aan het plafond. We bestuderen ze gefascineerd. Het licht van onze zaklamp doet hun schaduwen op de muur gigantisch lijken. Plots het geluid van voetstappen, ergens dichtbij. Ik verstijf. Nathan jammert op de achtergrond.
Voorzichtig stappen we de keuken in. Daglicht sijpelt naar binnen. Dit is één van de goorste keukens die we ooit hebben gezien. Rottend vlees ligt in de microgolf, er liggen brokken iets in een pan, en wanneer we de koelkast opentrekken zien we rekken met onbeschrijfelijke vunzigheden en kleven er slijmerige draden aan de deur. We stoten een gezamenlijk geluid van walging uit en zorgen dat we uit die keuken verdwijnen. In de gang waar we terechtkomen, staat er een kast, verzegeld met dikke ketenen. We krijgen hem niet open, en dus draaien we ons maar met een bang hart om naar de deur aan het einde van de gang.
Nathan
Achter de deur liggen liggen er in een kleine inkomhal enkele opengereten karkassen van koeien - of dat denken we toch. In de hoek ligt een stevige betonschaar die wel van pas moet komen. Op het moment dat we 'm opgepakt hebben, valt er een gehavende babypop voor onze voeten. Verschrikt kijken we naar boven. Het enige wat we zien, is een houten nis. Het kan haast niet anders of iemand heeft die vandaar gegooid. We zetten het uit ons hoofd en trachten de voordeur te openen. Tevergeefs, uiteraard.
We draaien ons om en merken dat de babypop intussen verdwenen is, wat ons verontrust achterlaat. Moedig trotseren we terug de gang tot aan de gesloten kast. De ketting is maar een koud kunstje voor de betonschaar. In de kast vinden we geen poppen, bedorven voedsel of afgehakte ledematen, maar een videocassette. Meteen wordt het ons duidelijk: we moeten die in de eerste kamer op de tv bekijken. De weg erheen herbergt voorlopig geen verrassingen meer. Tot Carl besluit om de bovenverdieping te bekijken.
Carl
We zien op de verdieping boven ons een rood licht knipperen. Nieuwsierig als ik ben, ga ik de trap op. Ik hoor Nathan achter me angstvallig kreunen. Ik kijk even om en zie dat hij zijn arm voor zijn ogen heeft geslagen. En helemaal terecht: er staat namelijk een trio mannequins op de bovenverdieping. Ze kijken van ons weg. "Zo dadelijk gaan we met onze rug naar hen toe staan, en wanneer we opnieuw kijken, veranderen ze van plaats," zeg ik zelfverzekerd. Ik inspecteer een tafel, draai me weer om en glimlach arrogant wanneer de paspoppen zich inderdaad hebben omgedraaid. "Told you," zeg ik tegen Nathan. We gaan de hoek om en staan plots oog in oog met een mannequin. Ik slaak een kleine gil. Die stond er voordien nog helemaal niet. Snel lopen we de trap af, terug naar de televisie.
Nathan
We steken de casette in de videospeler. Een testbeeld. Het verdwijnt echter al snel om plaats te maken voor de opname zelf: we zijn met drie op stap om een volgende aflevering van ons tv-programma over spookhuizen te maken. De groep bestaat uit de arrogante presentator, de regisseur van het programma genaamd André en de cameraman - wij. André trapt de voordeur van het huis fors in. De inkomhal komt ons direct pijnlijk bekend voor: dit is hetzelfde huis dat we eerder verkenden.
Terwijl we al onze adem inhouden over wat er komen kan, bikkelen de regisseur en André over de vorige bewoners. "Achterlijke hillbillies," beweert de presentator. "Nee, een teruggetrokken familie met een 'lichtjes gestoorde' zoon", aldus André. We treden de keuken binnen. De presentator eist van ons een mooi shot onder een familieportret. Tot hij plots merkt dat André verdwenen is. Hij gaat ons voor, de keuken uit, langs de trap die naar de mannequins leidt, tot aan de deur aan het eind van de gang. "André?" roept hij luid. We horen een afschrikwekkend maar onherkenbaar geluid. De presentator vraagt zich bang af wat het was, maar gaat dan toch binnen.
Carl
We staan weer in dezelfde ruimte weer de hele teaser begonnen is. De piano, de televisie, ... Alles is zoals gebruikelijk. De presentator roept nog een laatste keer 'André?' en inspecteert dan de schouw. Er is blijkbaar een verborgen hendel. Met een zachte duw opent die een verborgen paneel in de muur. Nathan en ik kijken elkaar aan: daar willen we écht niet door. Maar het moet. De presentator wurmt zich er namelijk al in. We komen bij een gat in de vloer en een ladder die naar beneden leidt. Het is pikdonker in die kelder. Met een droge keel en zweterige handen kruipen we naar beneden. We draaien ons om en daar staat André, met zijn rug naar ons, kijkend naar een muur. Net zoals in de slotscène van The Blair Witch Project.
Ik nader de regisseur, voorbereid op een jump scare. Maar er is geen heftige schok. In plaats daarvan glijdt hij naar achter, zijn gezicht doorboord door een stalen staaf, en valt hij op ons. De camera valt ook en plots naderen er voetstappen. Het scherm verandert in ruis.
Nathan
We verlaten de chronologie van de opname en zijn weer in de kamer. Nu weten we dat er een hendel in de schouw zit. We openen het valse paneel en zien een sleutel liggen. Gelukkig moeten we deze keer niet afdalen in de kelder. Met de sleutel in de hand, gaan we terug richting de gang met de dode karkassen. Deze sleutel moét naar buiten leiden. En ja hoor. De deur geeft mee en zonlicht vult ons scherm. Tot ons personage zich omdraait en plots overmeesterd wordt door... iets.
Opnieuw springen we in de chronologie. We zijn nu namelijk weer bij de oorspronkelijke beginscène. We herkennen onze kompaan nu als de presentator van het programma. Hij probeert wanhopig om onze boeien door te snijden, maar verstijft wanneer hij een geluid hoort. En daar staat dan plots een figuur achter hem. Een lang mes boort zich een weg door zijn borstkas en het beeld bevriest terwijl een krankzinnig vrouwengelaat ons scherm vult. Carl en ik kijken elkaar even cynisch aan en we denken allebei hetzelfde: een doorslagje van Lisa uit P.T.
Carl
P.T. is namelijk de grootste inspiratiebron van deze teaser voor Resident Evil 7. De sfeer en opbouw spelen leentjebuur bij het minimalistische horrormeesterwerk van Kojima. De complexiteit en het subtiele design van P.T. weet deze teaser echter niet te halen: daarvoor valt Capcom te veel terug op horrorclichés. Laat dat je echter niet afschrikken, want deze teaser is een visueel verbluffende brok macabere spanning. Het blijft afwachten of Resident Evil 7 op hetzelfde elan van deze teaser kan voortgaan, maar voorlopig is onze honger naar walging gestild.
De Resident Evil 7 releasedatum vind je hier.