Resistance 3
Tot je het geel van hun ogen ziet!
Om al een basislijn te geven: ik ben geen fan van FPS-games. Wat het thema ook is, wat het doel ook blijkt, voor mij blijft het door gangen lopen en af en toe de trekker overhalen. Maar op het einde van Resistance 3 rookt mijn controller nog na, en haal ik diep adem. Dit is goed. Dit is heerlijk!
Voor de nieuwkomers: in de eerste twee games zien we hoe de Chimera de aarde langzaam maar zeker overrompelen. Een buitenaardse dreiging die mensen in monsters verandert, en militair te werk gaat. De tweede wereldoorlog wordt vervangen door een gevecht tegen het buitenaardse. Een heel oneerlijk gevecht, want de mensheid wordt steeds vaker teruggedrongen. De held van het spel? Nathan Halle. Door een injectie met Chimera DNA wordt hij sterker, sneller… dat soort dingen. Maar op het einde is hij niet meer menselijk (of toch niet volgens zijn partner) en wordt hij neergeschoten.
Door Joe Capelli, de hoofdrolspeler van dienst voor de derde aflevering! Na zijn ervaringen in het leger woont hij nu in een stadje met zijn vrouw en kinderen. Niet zomaar een stadje, maar een verlaten woestijndorp waar de Chimera eigenlijk heersen. De mensen wonen zowat ondergronds, met wachtposten en tunnels… Ze blijven uit het zicht, en de Chimera gaan hen gewoon voorbij. En zo moet het blijven, vindt Joe. Maar blijkbaar is niet iedereen akkoord.
Malikov, een professor die al enkele games meegaat, beweert gedeeltelijk door te hebben wat de Chimera van plan zijn. Een grote toren in New York zou de sleutel zijn tot hun invasie, en zal de aarde langzaam maar zeker omvormen tot een planeet voor de Chimera alleen. Malikov vraagt Joe om met hem mee te gaan, de toren op te blazen en zo de Chimera te stoppen. Maar daarmee vraagt hij Joe ook het enige te doen dat hij er niet voor over heeft. Zijn vrouw en kind achterlaten.
Maar goed, het lijkt me duidelijk dat hij toch meegaat, maar veel meer plot wil ik niet meegeven. Het is net door de plot, en hoe goed die in elkaar zit, dat je Resistance niet met andere shooters kan vergelijken. Maar dat konden we al verwachten van de mannen achter Ratchet & Clank. Een goede verhaallijn en… weapon upgrades! Jawel, zoals gewoonlijk worden de wapens die je gebruikt steeds sterker. En geloof me vrij, er zitten een paar schatjes tussen die je niet zou willen missen. De mutator, de "God's Eye", de Atomiser, allemaal manieren om die beesten oog na oog naar het hiernamaals te sturen!
Maar, daar zit hem het beste stuk nog steeds niet in! Wat Resistance een uitzondering maakt is het feit dat je het gevoel hebt in een goede film te zitten. Qua feeling zitten ze pal op een oude avonturenfilm, het type waarbij je op het puntje van je stoel zit. Je weet dat er een happy end komt, en toch twijfel je. Want het wordt nu wel heel benauwd! Toegegeven, het is lineair, maar de omgevingen zijn goed genoeg gebouwd om dat te maskeren. Daarbij kan je effectief met momenten verloren lopen. Zo zijn er een paar mijnschachten waar ik even dacht nooit meer uit te geraken. In zo'n gevallen is er een soort gps die je uit de nood kan helpen, maar toch… het kan wel even voor een redelijk verloren gevoel zorgen.
De kunst die ze bij Insomniac duidelijk onder de knie hebben is het zorgen voor een compleet ander gevoel, en een totaal andere situatie, zonder een nieuw controleschema of spelmechaniek in te voeren. De knoppen veranderen niet, maar de context wel. Er zijn enkele klassiekers die altijd werken; op een rijdende trein, jagen op een monster in de mijnen… En die geven alleen maar aan hoe goed het werkt. Hoewel je dezelfde knoppen gebruikt, ben je iets helemaal anders aan het doen.
Maar wat met de dingen die mij het meeste storen aan een FPS? Een covermechaniek? Het gebrek eraan heeft me nergens gestoord. Het is me zelfs gewoon nooit opgevallen. Je kan je bukken, en negen van de tien is dat genoeg. Het spel is te hectisch, en het tempo te hoog om zo'n klein gebrek echt te voelen. En de moeilijkheidsgraad maakt het helemaal af! Je leven regenereert niet automatisch. Je bent dus volledig toegewezen op medpacks. Die zijn er genoeg, maar het zorgt wel voor momenten waar je het écht voelt knellen. Hijgend, met je rug tegen een muur hopen dat die laatste tien kogels genoeg zullen zijn… Qua adrenalinestoot kan het echt wel tellen. Alleen valt dat tempo soms even weg. Maar op zo'n momenten is het de wereld rondom je die de aandacht trekt.
De ondergrondse gemeenschappen (waarvan je er enkele te zien krijgt) geven je het gevoel dat het allemaal wel eens echt zo zou kunnen zijn, moest er plots één gemeenschappelijke vijand zijn. De details in de omgeving, zoals ammo dumps die steevast worden aangeduid met graffiti, geven een doordacht gevoel dat de sfeer net ietsje… fijner afgewerkt doet voelen. Wat helpt zijn de commentaren van de mensen die je in gevechten bijstaan. Waar Capelli een soldaat was, waren zij alleen burgers. En hun grote ogen en hoopvolle indruk geven je het gevoel een natuurkracht te zijn, en dat de Chimera hun laatste uur écht geslagen heeft!
De multiplayer verdient zeker een vermelding. Niet alleen de speltypes, maar ook de rewards. Origineel, op het unieke af. Zo kan je een hologram krijgen dat naast je loopt, of kan je de (recente) voetstappen van je tegenstanders zien. Maar er zijn ook interessantere power-ups. Zo kan je jezelf kortwieken (bv: niet meer kunnen sprinten), om grotere xp-beloningen te krijgen. Het gebrek aan matchmaking brengt je dan weer terug naar het stenen tijdperk, maar dat moeten we dan maar met de mantel der liefde bedekken.
Een geweldig schijfje, met daarop een ervaring die je niet snel zal vergeten. Of geëvenaard zien. Dat er weinig aan te herspelen valt, zien we graag door de vingers door een ongelooflijke campagne, een geweldige multiplayer, en wapens die zorgen voor onvergetelijke momenten!
De review van Resistance 3 doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game ligt vanaf nu exclusief voor de PlayStation 3 in de winkelrekken!