Retrofiel - Fire Emblem: The Binding Blade is een vergeten en ruwe parel

Denk je aan Fire Emblem op de Game Boy Advance, dan denk je aan de eerste Fire Emblem die ooit naar het Westen is gebracht, en aan diens opvolger The Sacred Stones. Vanwege het succes zijn nieuwe games binnen de tactische serie sindsdien ook hier gelanceerd, met Birthright, Conquest en Revelations als recentste voorbeelden.

De Fire Emblem die voor ons als eerste uitkwam en in Japan de ondertitel Rekka No Ken (The Sword of Flame) kreeg, is echter niet de eerste Fire Emblem op de Game Boy Advance. In dat land was dat namelijk het vervolg op Fire Emblem: Fūin no Tsurugi - in het Engels beter bekend als The Binding Blade, ook wel The Sword of Seals genoemd.

Fire Emblem: The Binding Blade lijkt veel op de andere twee Game Boy Advance-games, zowel op grafisch vlak als in de manier waarop de turn-based-gevechten zich ontvouwen. De maps, menu's, animaties, sprites en algemene artstyle komen één op één met de titels die zouden volgen overeen. Je team is uit 62 verschillende personages samen te stellen, een ongekend grote cast voor die tijd.

De kans is groot dat je de hoofdrolspeler beter kent dan de game waarin hij speelt. De roodharige Roy is de Lord van dienst en bij het grote publiek is hij vooral uit de Super Smash Bros-games bekend.

De game kwam eerder uit maar is chronologisch een sequel die zich twintig jaar ná de gebeurtenissen van Rekka No Ken afspeelt. Verschillende personages uit die game maken in The Binding Blade opnieuw hun opwachting, zij het als veel oudere versies. Roy blijkt de zoon van niemand minder dan Eliwood, die in deze game al jaren op de troon zit. Maar ook Hector, Marcus en vele andere fan favorites maakten in deze game hun debuut.

Speel je The Binding Blade nu pas, dan merk je hoe pittig de game eigenlijk is in vergelijking met de Fire Emblem-games die hierheen zouden komen. Meteen vanaf het eerste hoofdstuk heb je een grote overmacht tegenover je, waarbij elke verkeerde stap het definitieve einde voor je personages kan betekenen. Reken daarbij ook niet op een behulpzame tutorial. Die is er simpelweg niet.

Nintendo deed er goed aan om om opvolger Rekka No Ken van een speelbare proloog te voorzien, die stapje voor stapje uitlegt hoe de game werkt. Westerlingen moesten immers nog aan de meedogenloze gameplaysystemen wennen, zoals welke units en wapens het beste tegen elkaar werken. Japanse spelers kenden de formule echter al sinds het NES-tijdperk en werden in The Binding Blade dan ook meteen voor de leeuwen geworpen. Zodoende is de game dan ook alleen voor Fire Emblem-veteranen weggelegd.

Zelfs als je weet wat je doet, maakt deze game je het leven behoorlijk zuur. En niet altijd op een eerlijke manier. Hoe langer je speelt, hoe duidelijker het wordt dat de slagingspercentages van aanvallen meestal in het voordeel van de vijand zijn. Dikwijls komt het voor dat de game 80 procent kans op een rake aanval toont, waarna je toch mist. En dat terwijl tegenstanders met een hit-rate van 30 procent keer op keer wel raak meppen.

In een game waarbij je personages voor altijd kwijtraakt zodra ze sterven, werkt dat snel op de zenuwen. Iedere move die je maakt, komt op Russische roulette neer, meer dan bij andere Fire Emblem-games. Dat maakt The Binding Blade vanaf het begin behoorlijk zenuwslopend en spannend, maar vaak ook oneerlijk. Je kunt nog zo'n goeie strategie verzinnen - wanneer je de aanval inzet, ben je vooral aan het bidden voor een goede afloop.

Dat neemt verder niet weg dat deze Fire Emblem hoe dan ook een kijkje waard is, al was het maar om weer eens naar die goeie ouwe tijd terug te keren. Ken je Rekka No Ken en The Sacred Stones inmiddels als je broekzak, dan is The Binding Blade een heel nieuw avontuur in een vertrouwd jasje. Dankzij fans is er een vertaling beschikbaar, waardoor je de game vandaag de dag van begin tot eind in het Engels kunt spelen. Together we ride!

Lees ook de Fire Emblem Fates: Birthright en Conquest review van Bert. De games lanceren op 20 mei.