Retrofiel - Street Fighter 2 is de grootmeester van de fighting games

Vroeger, toen alles beter was... Toen je nog een cartridge in je console stak en direct aan de slag kon in plaats van eerst drie gigabyte aan updates te moeten downloaden. In Retrofiel gaat een van de redacteurs van Eurogamer Benelux terug naar de goede oude tijd. Met het oog op de komende release van Street Fighter 5 blikt Sander terug op het klassieke tweede deel uit de serie.

1992. Ik was negen jaar oud en verzot op mijn NES. Maar hoe gek ik er ook op was, er gloorde iets nieuws aan de horizon. Iets wat mij deed denken aan de arcadekasten in de snackbar. En wanneer ik hoorde dat mijn buurjongen er voor kerst een had gekregen, was ik er als de kippen bij. Ik liep de trap op en hoorde een kakofonie aan oosterse vechtkreten en doffe klappen. Daar was hij dan: de Super Nintendo, met daarin de fenomenale Street Fighter 2.

Ik was direct verkocht. Er werd een controller in m'n handen geduwd met meer knoppen dan ik ooit eerder gezien had. Hoe moest ik dat beest ooit bedienen? Twee Hadoukens en een ferme Hurricane Kick later lag mijn personage afgetuigd op de grond. Ik wilde maar een ding weten: "Hoe deed je dat?" De kerstvakantie werd besteed aan het leren van alle moves en hoe je die zo destructief mogelijk kon uitvoeren. Games waren nooit meer hetzelfde.

We zijn nu bijna 24 jaar verder en Street Fighter is niet meer uit het straatbeeld te slaan. De erfenis van de serie is in nagenoeg elke fighting game te merken. Meerdere personages, special moves, combo's, minigames, noem maar op. De originele Street Fighter legt het grondwerk hier al voor, maar zijn vervolg perfectioneert het.

Omdat de originele Street Fighter enorm populair is bij arcadehalbezoekers, besluit Capcom al snel een vervolg te maken. De nieuwe game heeft drie speelbare personages, die van links naar rechts lopen en golven vijanden moeten verslaan. Capcom toont Street Fighter '89 tijdens een expo aan arcadehal-uitbaters, maar die zijn niet onder de indruk. Een side-scrolling beat-'em-up is geen fighting game, laat staan een Street Fighter. Capcom gaat terug naar de tekentafel en begint aan Street Fighter 2 te werken. Street Fighter '89 krijgt een andere naam: Final Fight.

De 'echte' Street Fighter 2 valt veel beter in de smaak. De game kent maar liefst acht speelbare vechters met elk hun eigen verhaallijn en vechtstijl. Als je ze allemaal verslaat, dan kun je je meten aan de vier eindbazen Vega, Balrog, Sagat en M. Bison. Krijg je hen ook tegen de vlakte, dan beloont de game je met een unieke cutscene voor jouw personage. Dat is een haast onmogelijke taak in de arcadehal. Niet omdat de game moeilijk is, maar omdat er altijd wel een andere speler is die een potje tegen je wilt vechten. Street Fighter 2 is zo succesvol dat de sprong naar de thuisconsoles een logische volgende stap is.

De originele Street Fighter staat bekend voor zijn genadeloze timing bij het uitvoeren van special moves. Dat is versoepeld zodat je een paar frames speling krijgt om je Sonic Booms en Spinning Bird Kicks uit te voeren. Daardoor ontstaat een ander basisbegrip uit fighting games: de combo.

Tijdens het testen van de minigame waarin je de auto in elkaar moet slaan, merken de ontwikkelaars op dat het mogelijk is om de animatie van een move te onderbreken met een andere move. Plots is het mogelijk om vlug een korte combinatie uit te voeren. Ze besluiten het in de game te laten, aangezien het niet echt een bug is en ze het te moeilijk achten voor spelers om uit te voeren. Het tegendeel wordt al snel bewezen: combo's blijken soms zelfs vernietigender dan de specials.

Het team houdt zich voornamelijk bezig met de technische kant van de graphics. Het blijkt een behoorlijke uitdaging om vechters met verschillende lichaamsbouwen in het beschikbare geheugen te passen. Hierdoor verzwakt de focus op het balanceren van de gameplay, waardoor sommige tactieken simpelweg onverslaanbaar zijn. Een game eenvoudigweg patchen was toen nog niet aan de orde. Capcom begint daarom al snel aan nieuwe versies te werken.

Elke versie van Street Fighter 2 introduceert niet alleen een betere balans, maar ook nieuwe features. Street Fighter 2 Turbo maakt de vier eindbazen speelbaar en geeft de game een snelheidsboost. Super Street Fighter 2 levert vier nieuwe personages en geeft onder andere het aantal hits in je combo weer. De laatste iteratie, Super Street Fighter 2 Turbo, geeft elke vechter een Super-meter. Wanneer die vol is, kan de speler een allesvernietigende Supermove uitvoeren. Die drie zijn wellicht de meest bekende, maar Street Fighter 2 kent maar liefst zeven versies, waarvan Super Street Fighter 2 HD Remix uit 2008 de recentste is. Om maar te zwijgen over de ontelbare ports naar andere consoles.

Is Street Fighter 2 eigenlijk nog wel de moeite waard? Het fighting game genre is veel verder gegroeid, met toppers in zowel 2D als 3D. Als we het hebben over de 'eerste' Street Fighter 2 is het antwoord: "Nee." Vooral de thuisversies hebben last van hevige slowdown, waardoor de gevechten niet goed uit de verf komen. Turbo en Super hebben minder last van die problemen en zijn op zichzelf staand al beter gebalanceerde games. De Super Nintendo-versies hebben over het algemeen een streepje voor op die van de MegaDrive.

Super Street Fighter 2 Turbo is de versie die je wilt hebben. De game wordt nog steeds gespeeld tijdens grote toernooien als EVO, en terecht. Alle verbeteringen door de jaren heen komen in Super Turbo bij elkaar voor de ultieme versie. Gametek bracht de pc-versie in 1995 uit en er is een Game Boy Advance-versie die verrassend goed speelt. De makkelijkste manier om Super Turbo te ervaren is op PlayStation 3 en Xbox 360. HD Remix biedt de game plus HD graphics, online knokken en de mogelijkheid om je eigen balansveranderingen te maken.

Street Fighter 2 staat niet alleen aan de basis van een hele reeks Street Fighter-games, maar is ook verantwoordelijk voor de ongekende populariteit van het fighting game-genre. Het is dan ook de sensei van talloze andere fighters en geldt vandaag de dag nog steeds een van de beste in zijn klassement. De lat ligt dan ook enorm hoog voor Street Fighter 5. Die game moet bewijzen dat de serie nog altijd innovatief is, zonder daarvoor aan charme en toegankelijkheid in te boeten. Een pittige opgave, zeker voor een serie die oud genoeg is om een biertje te drinken. Proost, Street Fighter. Op je gezondheid.