Retrofiel - Tien jaar later is Fallout: New Vegas nog steeds een royal flush
The game was rigged from the start.
Vroeger, toen alles beter was... Toen je nog intens blij was met downloadsnelheden van een paar honderd kilobits per seconde. In Retrofiel gaat een van de redacteurs van Eurogamer Benelux terug naar de goede oude tijd. Fallout: New Vegas bestaat tien jaar, dus hoog tijd voor Maarten om eens terug te blikken.
Aan de Westkust, en niet de Oostkust. Daar zou Obsidians nieuwste zich moeten afspelen wilde het niet in het vaarwater van Bethesda komen. Daarmee trad Fallout: Sin City - later omgedoopt tot New Vegas - in het rijtje van zijn illustere voorgangers Fallout, Fallout 2 en Fallout: Tactics. Obsidian, dat in 2003 door ex-werknemers van Black Isle Studios werd opgericht, huisvestte bovendien creatievelingen die aan de wieg van de gerenommeerde serie hadden gestaan. Fallout keerde huiswaarts, zeg maar. Men redde wat men kon van het geschrapte Van Buren-project en bokste in een recordtijd een van de beste RPG's van het voorbije decennium in elkaar.
(YouTube-video van uploader Machienzo)
De Mojave Wasteland ligt bezaaid met vooroorloogse artefacten die de geest van het gesloten, politiek conservatieve klimaat van de Koude Oorlog schetsen. Tegelijk bevat het postapocalyptische strijdtoneel tal van sciencefictionelementen als robots, lasergeweren en microchipimplantaten. Die doen het geheel een soort van techno-utopische mix met desastreuze gevolgen lijken. Alsof oud en nieuw tot een frontale botsing kwamen en nu sereen naast elkaar liggen. De nucleaire ravage in de Mojave Wasteland belichaamt zowel het vooruitstrevend denken als de argwaan van de mensheid, en vormt het perfecte decor voor de thema's die New Vegas aansnijdt: hebzucht - een vaste waarde in de City of Sin - maar ook isolationisme, corruptie en ideologie.
Denk bijvoorbeeld Caesar, hoofd van een factie met niets dan gruweldaden op haar kerfstok, die plots een spoedcursus hegeliaanse dialectiek geeft wanneer hij zijn strijd met de New California Republic verklaart. Pretentieus? Mogelijk. Filosofisch gewauwel wordt gelukkig altijd met de nodige satire en 'tongue-in-cheek'-humor gepresenteerd. De tonnen dialoog spreken vooral boekdelen over Obsidians scherpe pen en respect voor de speler. Die krijgt de vrijheid - de verantwoordelijkheid zelfs - om zélf een oordeel te vormen over de wereld waarin hij of zij voet zet, en kan daar ook naar handelen. Caesars arrogantie - de dodelijk zieke leider ziet zichzelf als de onontkoombare 'antithese' op de huidige regering - is naar mijn mening glashelder, waardoor de man bijna elke playthrough met een Power Fist in z'n kont eindigt.
Als enigmatische Courier krijg je na het vinden van je belager Benny dan ook een herculische taak in de schoot geworpen. Te midden van rivaliserende groepen en een gewapend conflict met als hoogtepunt de Second Battle of Hoover Dam ligt het lot van alles en iedereen in de Mojave Wasteland in jouw handen. Hoe jouw 'nieuwe' Vegas eruitziet, is met andere woorden volledig aan jou. In tegenstelling tot de Capital Wasteland in Fallout 3 treedt de strijd om te overleven minder op de voorgrond in Vegas en omstreken. Wat rest, is het heropbouwen van een beschaving.
New Vegas laat een al te bindende, persoonlijke verhaallijn dus achterwege en trekt resoluut de kaart van politieke intrige. Daarbij geniet je als speler van een enorme narratieve vrijheid. De game staat werkelijk bol van de skill checks die jouw keuzevrijheid onderstrepen, en beroept zich op fenomenaal questdesign om je steeds een wijd aanbod aan opties te geven. Er is altijd een weg (in de vorm van een dialoogoptie, gevonden item of voltooide quest) die je nog niet hebt geprobeerd, wat de herspeelbaarheid van de game quasi-eindeloos maakt. Elke keuze die je maakt, heeft bovendien tastbare impact en beïnvloedt jouw reputatie bij facties. De wereld van New Vegas reageert op (doorgaans) logische wijze op jouw acties. Het doet de game niet alleen 'leven', maar vormt in feite een vereiste voor iedere RPG.
Dat de game in slechts 18 maanden tot stand kwam, is niets minder dan een wonder. Obsidian beschikte weliswaar over de engine en assets van Fallout 3 - met alle bugs van dien - maar het is de geschrapte content die hier het meest doorweegt.
Raiders worden dikwijls tot een archetypisch naamplaatje en uniform uiterlijk gereduceerd - laat staan dat je met hen kunt interageren. Hun voornaamste rol is immers dat ze een voortdurend gevaar voor jou als speler vormen. Niet zo bij de Fiends, New Vegas' moordende junkies. De mogelijkheid om met kopstukken als de geschifte Cook-Cook te praten gaf zelfs moreel verwerpelijke figuren diepgang. Cook-Cook en zijn bende trokken tijdens de ontwikkeling van de game echter aan het kortste eind, waardoor je ze vandaag als simpele bounty targets in de South Vegas Ruins terugvindt. Het is een lot dat trouwens ook Caesar's Legion onderging, met als gevolg een questline die in zijn geheel niet tegen die van de NCR opweegt.
De Strip, ten slotte, werpt 's nachts een betoverende glans over de uitgestorven zandvlaktes, maar is lang niet zo imposant als gehoopt. Opgedeeld in meerdere laadzones mist het alle kitscherige pracht en praal die zijn werkelijke tegenhanger zo'n charme geven. Het zijn maar enkele voorbeelden van 'wat had kunnen zijn', die vooral tijdgebrek en technische beperkingen van de toenmalige consolegeneratie in de verf zetten.
(Youtube-video van uploader IncultaWolf)
Niet alle tekortkomingen zijn echter aan externe factoren te wijten. Sommige zitten in het design van New Vegas zelf verweven. Zo is 'organische' exploratie minder sterk dan in Fallout 3. Wanneer je Goodsprings verlaat, word je vrijwel meteen door Deathclaws, Cazadors én onzichtbare muren naar de I-95 richting Primm gestuurd. Je doelen mogen dan wel vaag en zonder questmarkers zijn (Find the men who tried to kill you), de weg ernaartoe staat in steen gebeiteld en hangt steeds van de informatie van een behulpzame NPC af. Bovendien zijn er met uitzondering van kill squads geen random encounters met vijanden. Dat maakt het doorkruisen van de Mojave Wasteland weliswaar coherent in termen van worldbuilding, maar ook een stuk voorspelbaarder. Het mag duidelijk zijn dat New Vegas - hoe fenomenaal ook - op sommige vlakken zijn meerdere moet erkennen in Fallout 3.
En toch lonkt de Mojave alsmaar. Terwijl het bestaan van de Fallout 4: New Vegas-mod het verlangen naar een revisie van deze tijdloze klassieker bevestigt, doet Microsofts recente overname van Zenimax - en daarmee de Fallout-licentie - de hoop op een volwaardige sequel opflakkeren. Stel je even voor: Obsidian, Bethesda en InXile Entertainment (met aan het roer Brian Fargo) onder één dak verzameld en geruggensteund door een miljoenenbudget. Met zoveel talent (en geld!) kun je alleen maar dromen over wat Fallout nog in het verschiet heeft. En wie weet, keren we binnen afzienbare tijd terug naar de Mojave Wasteland. Met spurs die jingle, jangle, jingle'en en een big iron op ons hip.
(YouTube-video van uploader Fallout 4: New Vegas)
