Return to Monkey Island review - Terug naar hetzelfde

Voor de Return to Monkey Island review heft Joël zijn mok met rum.

Geestelijke vaders Ron Gilbert en Dave Grossman keren na dertig jaar terug naar Monkey Island. Een iconische gamereeks die ondergetekende helaas nooit heeft mogen ervaren. Terechte heiligschennis voor sommigen, maar ook kans op een fris perspectief zonder door de rozegetinte glazen van nostalgie te kijken. Net als Ron en Dave is ook Guybrush nu ouder. Return to Monkey Island moet dan ook een weerspiegeling zijn van de goede momenten van weleer. Een oefening in herhaling die eindelijk de onafgedane zaken uit de vorige delen adresseert.

In dit ‘mik en klik’-piratenavontuur krijgt de aandoenlijke protagonist Guybrush Threepwood het wederom aan de stok met zijn aartsrivaal, de zombiepiraat LeChuck. In de fictieve Caribische setting van het spel doe je dan ook talrijke kleurrijke eilanden aan, praat je met het bonte gezelschap dat de eilanden bewoont, en vul je je knapzak met elk item dat je tegenkomt. Qua setting springt voornamelijk de variatie in de locaties eruit. Het ijzige – en passend genaamde – BrrrMuda huisvest bijvoorbeeld een andere bevolking dan die je op het beboste Mêlée aantreft. Het zorgt ervoor dat elk hoofdstuk door de variatie in setting fris aanvoelt.

Return to Monkey Island - Launch Trailer - Nintendo Switch

Bekijk op YouTube

Zowel LeChuck als Guybrush zijn op zoek naar het geheim van Monkey Island. Daarbij moet je een reeks puzzels oplossen om LeChuck te snel af te zijn. Het valt daarbij op dat elke puzzel maar één oplossing heeft. Dat is weliswaar passend wanneer je een eeuwenoud toegangsmechanisme bedient, maar voelt niet intuïtief aan wanneer je - op zoek naar een manier om je eigen dweil te maken - een mes moet vinden om een stukje hout van een dweil af te snijden. Threepwood heeft immers altijd een sabel bij zich. Sommige puzzeloplossingen voelen daardoor vergezocht aan en kunnen bovendien tot lichte frustratie leiden. Het is een typisch probleem voor adventuregames, en een euvel dat Return to Monkey Island niet probeert te verhelpen. De afwisseling tussen de gameplayelementen verveelt echter nooit en de pacing van het spel wordt prettig bijgestaan dankzij cutscenes tijdens sleutelmomenten die het verhaal op ingrijpende wijze doorpakken.

Limitaties zal je echter niet louter in de puzzels vinden. Ook de item applicaties en algemene acties staan er bol van. Zo plaagt Return to Monkey Island je soms met een actie waarbij je van te voren al weet dat het een slecht idee is. Slecht, maar leuk. Vervolgens worden dergelijke acties niet uitgevoerd. Wanneer je bijvoorbeeld LeChucks vlammende crewmate Flambé een hels pittig gerecht moet voorschotelen, krijg je de optie om de ‘demon peppers’ te proeven, alvorens Guybrush dat zelf als een slecht idee afdoet. De limitaties zorgen voor een onnodige beperking van de keuzevrijheid en staan komische momenten in de weg.

De presentatie is absoluut de showsteler. Anders dan in de laatste twee delen keert de game namelijk terug naar een tijdloze cartoonstijl. De abstracte stijl is een polariserende keuze vergeleken met de realistische cartoonstijl van de eerste twee games maar een keuze die hier passend aanvoelt. Het contrast tussen het koddige verhaal en de ranzige omgeving valt met name in sommige close-ups op. Een welkome keuze, want het benadrukt hoe absurd sommige momenten zijn en draagt bij aan het malle, luchthartige karakter van het verhaal. Ook het geluid is van een hoog niveau. De sterk geschreven conversaties genieten van uitstekende voiceacting terwijl de catchy piratendeuntjes je nog lang zullen bijblijven.

De laagdrempelige humor weet voor tig glimlachen te zorgen. Denk daarbij aan momenten zoals die waarin zombie-chef Putra wat haarroos door het eten schudt met de woorden dat sommige chefs roos uit een potje gebruiken, “maar ik zou nooit zo’n shortcut nemen”. Een ander memorabel moment is wanneer LeChuck het dek oprent om zijn crew een tirade te geven die halverwege letterlijk overgaat in opmerkingen als “blablabla kielhalen” en “blablabla dek zwabberen”. Return to Monkey Island neemt zichzelf niet serieus en door het gehele avontuur heen is de humor een hit.

Return to Monkey Island is een luchthartig, smaakvol aangekleed piratenavontuur. Het is een grappige ervaring die duidelijk terugblikt naar de goede momenten van weleer. Daarmee weet het de vooropgestelde doelen van het team te behalen. De game weet echter op zeer weinig vlakken de vertrouwde point-and-click-formule te innoveren. Daarnaast is de keuzevrijheid die jij als speler hebt erg beperkt. Zonder de door nostalgie rozegetinte glazen blijkt Return to Monkey Island dan ook vooral een eerbetoon aan het verleden dat te weinig naar het heden kijkt.

De Return to Monkey Island review werd geschreven door Joël Nicola. Hij speelde de game op de pc.