Reus review

Onmogelijk gespierde patsers, goddelijke entiteiten, antropomorfe knuffelbeesten, vraatzuchtige gele schijven en zelfs een simpel tennisracket: doorheen omvangrijke gamercarrières kropen gamers in de huid van de meest onwaarschijnlijke hoofdpersonages, maar zelden bestuurden ze een hemellichaam. Met de absolute macht over Moeder Natuur komt een reusachtige verantwoordelijkheid. Een harde waarheid die deze indiegame maar al te graag doet gelden, want meer dan eens voel je je een overwerkte mama.

Reus geeft je de opdracht om je dorre aardkorst om te vormen tot een leefbaar ecosysteem voor de meest ondankbare diersoort in de geschiedenis van het universum: de mens. Om de parasieten in al hun noden te voorzien, krijg je de controle over vier kolossen die elk een aspect van de natuur - woestijn, moeras, bos en oceaan - vertegenwoordigen. Met hun hulp keer je de levensloze, grijze planeet binnen de kortste keren om in een geloofwaardige kopie van het Eden uit de bijbel.

Reus ziet er op het eerste zicht heel ingewikkeld en diep uit. De game wordt echter een stuk gemakkelijker eens je enkele goede combinaties leert kennen of vrijspeelt.

Elke gigant bezit een repertoire aan speciale vaardigheden die aansluiten bij zijn element. Zo kan de oceaankrab moeiteloos een zee creëren, stampt de rotsreus wolkenwerende bergen uit de grond die op hun beurt een woestijn veroorzaken, en het mosmonster en de takkentitaan vervormen de ondergrond naar respectievelijk een drassig moeras en een oerwoud. Mits de aarde - uiteraard - voldoende water bevat. De game werkt met drie basisgrondstoffen: voedsel, weelde en technologie. Die bepalen in welke richting een nederzetting van gesettelde nomaden uitgroeit. Plant het boselement bijvoorbeeld een reeks bessenstruiken, dan groeien de bewoners al snel uit tot een plantagegemeenschap die vooral rond voedsel draait. Voorzie je een gebied van veel mijnen, dan evolueert een stadje waarschijnlijk naar een videogamevariant op het diamantenmekka Antwerpen.

Stilstaan is achteruitgaan. Daarom lanceren je aardbewoners occasioneel een project dat ze alleen kunnen voltooien als voldoende materie aanwezig is in hun habitat. Aan jou om de beperkte ruimte zo goed mogelijk in te vullen om een maximum van de gewenste grondstof(fen) te voorzien. Tenslotte levert een afgewerkt bouwwerk een ambassadeur op die extra vaardigheden, zogenaamde aspecten, bij je uit de kluiten gewassen helpers ontgrendelen.

Hier wordt het spel interessant. Je kan elke plant- en diersoort, elke steenformatie, met het juiste aspect opwaarderen naar een exemplaar dat meer grondstoffen oplevert. Zo ontwikkelt een kolonie kippen met een kudde-aspect zich tot een nest konijntjes en later tot een meute herten. Daarbovenop reageert elke specie anders op zijn omgeving. De groep herten levert meer voedsel wanneer planten dichtbij zijn, terwijl de langoren kweken als - nou, ja - konijnen wanneer er zich meerdere nesten in de geburen bevinden. Vooruitplannen met een goede kennis van de beschikbare diersoorten zijn de sleutel tot een bloeiende maatschappij.

Net zoals in de echte wereld groeien succesvolle gemeenschappen al snel uit tot expansionistische egotrippers. Ontdek je een gouden combinatie van plant-, dier- en mineraalsoorten, dan maakt de overvloed aan materiaal een bevolking hebzuchtig. Een militaire excursie tegen het naburige dorp of, nog erger, je eigen reuzen ligt dan in het verschiet. Reus schuwt duidelijk geen genocide, of het nu uit de hand van de aardlingen zelf komt of uit de vernietigende vuisten van je stenen hulk. Soms kan je nu eenmaal niet anders dan, in teken van de wereldvrede, de storende factor van je eigen oppervlak verwijderen als een uit de hand gelopen huidinfectie.

Voor een budgetvriendelijke prijs van om en bij de 10 euro is het moeilijk om Reus niet aan te raden.

Het moet natuurlijk niet altijd van jou als omnipotente opzichter komen. Bepaalde roofdiersoorten brengen, naast een flinke portie weelde of voedsel, het nodige gevaar met zich mee waardoor de populatie geen tijd heeft om aan oorlog te denken. Verder leveren sommige plant- en ertssoorten ontzag dat een pacifiërend effect heeft op de stervelingen. Zo houd je het agressieve mensenras onder controle en voorzie je hen tegelijkertijd van de nodige speeltjes.

De game beschikt over drie verschillende spelmodi. Beginning is de obligatoire tutorialstand waarin je de planeet naar je hand leert zetten. In Era krijg je een periode van een half uur tot twee uur om een aantal uitdagingen te voltooien en zo nieuwe, sterkere en efficiëntere fauna en flora te verdienen. Free Play geeft je ten slotte een oneindige tijdslimiet om je aardrijk uit te bouwen, maar levert verder geen beloningen of vooruitgang op en is dus alleen interessant als je alles al vrijgespeeld hebt.

Reus bewijst nogmaals dat een titel geen miljoenen polygonen of duizelingwekkende lichteffecten moet bezitten om er goed uit te zien. Twee dimensies volstaan om de charmante wereldbol gedetailleerd in beeld te brengen: wolven jagen op onfortuinlijke konijntjes, de bewoners van Legionville oogsten de peren van hun boomgaarden en mijnwerkers werken zichzelf duidelijk een hernia in de lokale topaasgroeve. Dat alles wordt overgoten met ontspannende deuntjes die alleen heftiger klinken wanneer er nog maar eens een oorlog uitbreekt. De sfeer zit er duidelijk in.

Reus bewijst nogmaals dat een titel geen miljoenen polygonen of duizelingwekkende lichteffecten moet bezitten om er goed uit te zien. Twee dimensies volstaan om de charmante wereldbol gedetailleerd in beeld te brengen.

Reus ziet er op het eerste zicht heel ingewikkeld en diep uit. Het grote aanbod aan natuurlijke grondstoffen kan aanvankelijk zelfs intimiderend zijn. De game wordt echter een stuk gemakkelijker eens je enkele goede combinaties leert kennen of vrijspeelt. Daarna is het een kwestie van tijd vooraleer je de uitdagingen voltooit. Wat is het nut van een uitgebreide selectie soorten wanneer je er maar enkele regelmatig gebruikt? Reus moet je al flinke beperkingen opleggen om een echte moeilijkheidsgraad te bieden. Dat minpuntje terzijde, zullen veel puzzelaars toch genieten van de initiële zoektocht naar het perfecte ecosysteem.