Revenge of the Titans
Zoete wraak of toch eerder zuur?
De premisse van Revenge of the Titans is simpel. Verdedig de aarde tijdens een invasie van buitenaards gespuis. Eenmaal dat achter de rug, zijn er nog een handvol andere planeten, inclusief de thuisplaneet van de Titans, waar je hen met de grove borstel van het planeetoppervlak mag gaan vegen. Meer moet dat niet zijn om een leuke mix van tower defence en real-time strategy in gang te zetten. Een combinatie die bij het horen ervan allicht enkele wenkbrauwen de hoogte injaagt, maar ingame opvallend goed werkt.
Het is te zeggen, die combinatie werkt nu veel beter dan ze een half jaar geleden bij de launch van de game in de tweede Humble Indie Bundle deed. Sindsdien kreeg de game een hoop patches die niet zozeer bugs moesten verhelpen, dan wel de game leuker en aangenamer maken. Nu de game met hulp van Iceberg Interactive ook in de winkel verkrijgbaar is, leek het ons een mooie gelegenheid om na te gaan of de ontwikkelaars bij Puppy Games in hun opzet geslaagd zijn.
Korte antwoord op die vraag: "Ja, maar...". Het langere antwoord luidt "Ja, maar de leercurve is nog steeds steil genoeg om zelfs Philippe Gilbert op een topdag buiten adem van z'n fiets te doen tuimelen." En dat is een spijtige zaak, want voor de doorzetters biedt Revenge of the Titans een leuke en bovenal unieke spelervaring. In elk level moet je kost wat kost een stad beschermen van een schijnbaar oneindige toevloed aan Titans. Hiertoe plant je allerhande turrets, nucleaire reactoren, barricades, generatoren, enz... neer waarvan er zo'n dertigtal verschillende soorten zijn. Na ieder level kan je in een tech-tree één nieuw iets onderzoeken. Het moet trouwens gezegd dat deze tech-tree enorm uitgebreid is, maar anderzijds is hij ook verschrikkelijk onoverzichtelijk. Het is onduidelijk welke upgrades wat vrijspelen en wat je er precies aan hebt. Dan krijg je van die situaties waarin je een level voorgeschoteld krijgt met een nieuw soort Titan die enkel neer te halen is met dat specifieke wapen waarvoor je nog minstens drie maal onderzoek moet voeren. Daar sta je dan mooi met al je andere rommel die je in de eerste levels onderzocht hebt, maar die nu even nutteloos als een lamborghini op een autoloze zondag blijkt te zijn.
De levels duren gelukkig nooit langer dan een tweetal minuutjes en het volstaat in zo'n geval dan ook twee of drie levels te herspelen om het alsnog met dat krachtige wapen op te kunnen nemen tegen die specifieke Titan. De gigantische Titans - Titantitanen zo u wil - doen de moeilijkheidsgraad ook geen goed. In het laatste level op iedere planeet word je niet alleen uit alle richtingen overspoeld door tegenstanders, maar verschijnen er bovendien nog één of meerdere huizenhoge rakkers die met weinig moeite een knap opgezette defensieve linie met de grond gelijk maken. Gelukkig wordt dit enigszins opgevangen door de power-ups die nu en dan op het slagveld verschijnen en je op kan sparen tot de nood het hoogst is. Zo kan je bijvoorbeeld je gebouwen voor korte tijd met een schild beschermen, de vijanden even bevriezen of hen met een reuzelaserstraal terugdringen. Heb je die allemaal reeds opgesoupeerd in de voorgaande levels en staat ook je bankrekening gevaarlijk laag, dan wordt zo'n level tot een goed einde brengen schier onmogelijk.
Eenmaal je echter doorhebt dat de Titans pas aan hun opmars beginnen zodra je de eerste generator neerplant (je kan met andere woorden de rest van je defensie rustig op punt stellen), dat je niet spaarzaam met generatoren om moet springen, dat de Titans wegen gebruiken om zich sneller te verplaatsen, dat de upgrades voor je turrets geen weggesmeten geld zijn en hoe de tech-tree opgebouwd is, kan je pas ten volle genieten van Revenge of the Titans. Hoewel de game soms wat van z'n snelheid verliest door eentonige levels, is het geheel een snelle, verslavende en explosieve mix van geld beheren, technologie ontwikkelen, goeie defensieve combinaties uitdokteren en het aanpassen van je taktiek wanneer de Titans beslissen in een boogje om je verdediging heen te lopen. Inderdaad, de vijanden volgen geen vast traject zoals in vrijwel alle andere tower defence games. Als het hen goed uitkomt, proberen ze de wegen in het landschap te gebruiken, maar verlies het front uit het oog en je kan er prat op gaan dat enkele slimme Titans even later een weg langsheen je verdediging gevonden hebben.
In eerste instantie viel me dit wat tegen. Aangezien je zuinig om moet springen met het beschikbare geld, moet je je verdedigng concentreren op enkele punten, maar wanneer de enkele Titans die via een omweg toch bij je basis terechtkomen daar een ware ravage aanrichten, verlang je al gauw naar de strikt uitgestippelde paden van die andere tower defence games. Wanneer je echter, in plaats van slecht gamedesign als schuldige voor je falen aan te wijzen, de fouten in je strategie zoekt en opvult, besef je al snel dat deze dynamiek iets is wat Revenge of the Titans net interessanter maakt dan de doorsnee tower defence game. Dit is geen game waarbij je passief je verdediging opzet om vervolgens achterover te leunen en te kijken of je plan werkt. Nee, je zal geregeld torens moeten afbreken, versterken, herladen of bijbouwen om de toestroom het hoofd te kunnen bieden.
En dat leerproces is een goede samenvatting van mijn ervaring met Revenge of the Titans. Bij de release vorig jaar was het een feature zoals het verplicht (niet meer het geval door één van de patches) manueel herladen van de turrets die het plezier vergalden, eind vorige week was het de steile leercurve die roet in het eten gooide, maar tijdens een laatste poging klikte het plots en begon ik er zowaar plezier aan te beleven. De aanhouder wint, zo blijkt. Heb jij Revenge of the Titans zo ook al enkele kansen gegeven en blijf je je tanden maar stuk bijten op de moeilijkheidsgraad? Schrijf de game niet meteen af, maar geef hem nog een kans, hetzij morgen, hetzij volgende week of volgende maand. Een alternatief is enkele tips door te nemen die in een ideale wereld onderdeel van de tutorial zouden zijn geweest. Fans van het genre die dat niet doen zouden anders wel eens de origineelste tower defence game van het afgelopen jaar aan hun neus kunnen zien voorbijgaan.
Revenge of the Titans is veel dynamischer dan z'n genregenoten en vraagt daarom wat aanpassing van de speler. Heeft die dat er voor over, dan staat hem een diepe en originele spelervaring te wachten. Gecombineerd met het strakke, maar deftige visuele aspect is dit een game die fans van het genre niet links mogen laten liggen. Anderen houden best in het achterhoofd dat hun handje niet zal vastgehouden worden tijdens de eerste levels en later in de game al helemaal niet. Vormt dat voor jou geen probleem, dan raad ik je met plezier Revenge of the Titans aan.
Heb je na het doornemen van de review rond Revenge of the Titans zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game ligt vanaf nu in de winkelrekken voor de PC, of je schaft hem aan via Steam.