Rhythm Heaven (hands-on)

Dit laatste vinden we trouwens best opvallend. Terwijl je op de DS alles moest besturen met behulp van de stylus en het touchscreen – wat dus eigenlijk motion controls zijn - , zijn het de A- en B-knop op de Wii-afstandsbediening die de besturing in de Wii-versie belichamen. We hadden toen we met Rhythm Heaven voor het eerst aan de slag gingen verwacht dat alle microgames volop gebruik zouden maken van de motion controls. Een vork naar beneden prikken, dat doe je toch gewoon door je Wiimote verticaal naar onder te bewegen? Niet dus.

Ook de twee andere spelletjes die we mochten uittesten leken eigenlijk perfect te zijn om de waggle controls ten volle te benutten. Zo kropen we in de huid van een samoerai die met behulp van zijn katana op het juiste moment rondvliegende stukken fruit – en later ook demonen – moest doorklieven. Red Steel 2 liet ons zien dat het besturen van een zwaard op de Wii perfect mogelijk is aan de hand van motion controls. In Rhythm Heaven sla je met je zwaard door op de A-knop te drukken.

De derde microgame plaatste ons in een vliegtuigje, waarin een piloot met een tennisracket zat. Terwijl we door de wolken vliegen slaat een piloot naast ons een balletje op, en wij moesten het ding op het ritme terugslaan. Iemand ooit gehoord van Wii Sports, waarin doen alsof je tennis speelde ervoor zorgde dat de Wii een wereldwijd fenomeen geworden is?

Initieel was de teleurstelling tot drie maal toe groot, maar wanneer je voorbij de helft van elke microgame komt merk je waarom de ontwikkelaar niet voor de implementatie van motion controls gekozen heeft. Rhythm Heaven zou – mits ze trouw blijven aan de stijl van de voorgaande delen - op die manier simpelweg onspeelbaar worden. De microgames worden hoe verder je komt steeds moeilijker doordat het ritme sneller wordt, of meer variaties begint te vertonen. Om de uitdaging tot een goed einde te kunnen brengen heb je simpelweg een tastbare knop nodig om genoeg voelbare feedback te krijgen.

Bovendien zorgt het feit dat je rustig in de sofa met de Wii-afstandsbediening in je hand dit spel kan spelen ervoor dat je lekker heen en weer met je hoofd kan meeknikken op het ritme. En wees maar zeker dat je dat gaat doen. De muziek gaat meestal erg simpel van start en legt de nadruk vooral op het aangeven van het ritme. Eens je voorbij de helft van de microgame komt, dan vormt het auditieve zich om tot een gradueel aanzwellende, sfeervolle massa die je in een soort van trance brengt. Die geestelijke status is ook nodig, want als er iets in je nabije omgeving is dat voor afleiding zorgt mag je er zeker van zijn dat het ritme volgen niet zal lukken.

Hoewel de drie spelletjes waarmee wij aan de slag gingen net zo tof waren als het volledige aanbod in de DS-versie, kregen we niet te horen hoeveel microgames er in de finale versie te vinden zullen zijn. Ook de gloednieuwe multiplayer modus van Rhythm Heaven was in deze vroege versie nog niet beschikbaar, wat nu net de toevoeging was die wij zo graag onder handen wouden nemen. Stel je maar eens voor hoe geniaal het moet zijn om met z'n tweetjes in een trance weg te dromen!

Rhythm Paraside wist ons te verrassen doordat het spel op geen enkel moment gebruik lijkt te gaan maken van de motion controls, iets wat we nog voordat we met de game aan de slag gingen stiekem hadden verwacht. Wanneer je daadwerkelijk begint te spelen merkt je echter dat de ontwikkelaar een bewuste keuze gemaakt heeft, en duurt het slechts enkele seconden voordat je als een machine ritmisch op de A- en B-knop zit te rammen. Grafisch is het spel nog steeds zo absurd als op de GameBoy Advance en DS, en muzikaal hebben we alvast drie erg catchy deuntjes mogen aanhoren. We hopen dan ook dat het aantal microgames naar behoren zal zijn, en dat de nieuwe multiplayer modus potten zal breken. Als de Wii-gamer deze unieke trip dan ook nog eens weet te belonen door het spel in huis te halen is iedereen blij.