Ridge Racer Review

Ridge Racer is een reeks die ik me al herinner van de eerste intrede van Sony in onze huiskamer. Met elke nieuwe console is er ook een Ridge Racer. En tussen elke nieuwe consolerelease meestal ook wel een paar. Het is dus niet echt een verrassing dat op Sony's nieuwste paradepaardje ook een Ridge Racer naar voren is getrippeld. Is hij goed? Wel... Dat hangt van jou af.

Met dit nieuwe kaartje vol ronkende motoren en gillende banden mikt Namco Bandai zich wel heel duidelijk op de online gamers. Bij het opstarten maak je een Racer-id aan. Je naam, nationaliteit, leeftijd, dat soort dingen. En dan kies je een team uit één van vier sponsors die in het verleden eigenlijk dienden om de moeilijkheidsgraad te bepalen. Hoe rijker de sponsor, hoe makkelijker de races, en hoe makkelijker het werd om nieuwe machines te krijgen. Nu gaat het erom de spelers te verdelen in vier groepen, zodat er nog wat olie op het vuur wordt gesmeten. Want zonder competitie is deze versie van Ridge Racer niets.

Jawel, dat lees je goed, er is niets aan dit spel dat niet tot de competitie hoort. Natuurlijk kan je enkele tracks racen tegen een paar computergestuurde tegenstanders. Maar alles, van het design in het menu, tot de hoge moeilijkheidsgraad van de AI-tegenstanders schreeuwt het uit: "Hier is niets te zien. Ga naar de multiplayer." En dat is inderdaad waar dit hele spel om draait. Het online opnemen tegen je tegenstanders. Elke dag wordt er een doel vastgesteld voor je team. Dat varieert van een free-for-all (winnen, zoveel mogelijk, tegen andere teams) tot een assault, waarbij drie teams samenspannen tegen een ongelukkige overblijver.

Elke dag worden een paar spelers random in de spotlight gezet, de topracers van elk team zal je ook even op je scherm zien passeren,... Maar ondanks de grote moeite inspireert dit echt niet. Enkel echte competitiebeesten zullen zich hierin kunnen vinden, een spel dat eigenlijk één groot scorebord is. De simpele manier van racen, waar driften en een enorme arcade-feeling centraal staan, maken het echt een kwestie van oefening. Dus is het aan jou. Wil je een ervaring van pure competitie? Een Facebook op wielen? Dan kan je hierin wel iets vinden. Als echte game is deze Ridge Racer een teleurstelling. Want zonder het sociale gedeelte is er dus niets aan deze game. Wat dus wil zeggen dat de eigenaars van een WiFi-only Vita gebonden zijn aan hun thuis. Een spel voor een portable console dat enkel echt tot z'n recht komt als je thuis speelt, hmm...

Een flauwe poging om het sociale aspect van de Vita in de spotlight te zetten, en zonde van een mooie game. Want het snelheidsgevoel zit er echt wel in. De omgevingen die je voorbijflitsen zijn een mooie ode aan wat dit nieuwe krachtpatsertje allemaal kan. Het wordt hoe langer hoe duidelijk dat als er meer tijd was gestoken in een single-player, dit een ket van een racegame zou geweest zijn.

Bijkomend probleem is tevens dat er amper auto's zijn. En de weinige die wel in de game zitten zijn eigenlijk gewoon allemaal hetzelfde. Het design is lichtjes anders maar qua performance is er geen verschil. Puur kwestie van wat je zelf mooier vindt. Je kan upgrades kopen, maar die zitten dan ook op elke wagen eens je ze koopt. Ze kosten ook allemaal evenveel, blijven allemaal beschikbaar en verschijnen voor iedereen in dezelfde volgorde. Dus vroeg of laat rijdt iedereen met dezelfde machine rond. Opnieuw. Al je werk, tijd en credits uitgegeven om binnen te geraken in een exclusief clubje van allemaal exact dezelfde spelers.