Rock Band

Een band kan natuurlijk niet bestaan zonder snoeiharde gitaren en een flinke bassgitaar die voor een donker sausje zorgt. In Rock Band staan beide instrumenten tot je beschikking, al stellen ze een beetje teleur. De mensen die gewend zijn om Guitar Hero II en III op Expert te spelen zullen zonder enige problemen door de hoogste moeilijkheidsgraad van Rock Band heen wandelen. Ondergetekende lukte het om, tijdens de eerste maal spelen van alle liedjes, tot aan de op één na laatste verzameling aan nummers te komen en bijna overal vijf sterren te behalen. De moeilijkheidsgraad van Rock Band is voor de getrainde gitaarvirtuoos simpelweg te laag om echt uitdagend te zijn, zowel bij de bass- als leadgitaar.

Desalniettemin zijn de noten wel perfect overgenomen van de liedjes. Waar Guitar Hero III -ons meest recente vergelijkingsmateriaal wat betreft digitale gitaarspellen- ons nog wel eens wilde opschepen met de meest belachelijke notencombinaties weet Harmonix, net zoals ze dat deden bij Guitar Hero II, perfect de noten uit de liedjes te vertalen naar gekleurde noten op je tv.

De gitaar van Rock Band, de Fender Stratocaster, is niet de beste gitaar die uit de handen van Harmonix voortgevloeid is. Het indrukken van de knoppen gaat gepaard met een gevoel van onmacht. Het lijkt alsof de knoppen niet altijd even precies reageren op datgene wat je wilt en de strumbar maakt niet dat kenmerkende klikje wanneer je hem aanslaat. Wij speelden Rock Band dan ook liever met onze oude vertrouwde X-Plorer gitaar, die trouwens perfect werkt met de game.

Een leuke toevoeging zijn de gitaarsolo's die in bijna elk liedje te vinden zijn. Dit is niet hetzelfde als de drumsolo's, waarbij je mag spelen wat je wilt. Tijdens de gitaarsolo's moet je gewoon de aangegeven noten raken, net zoals altijd. Het verschil is echter dat je een flink aantal extra punten kan verdienen wanneer je veel noten raakt. Deze solo's moeten gespeeld worden met de extra vijf knoppen die aan het begin van de gitaarhals zitten, wat een bepaald gevoel van Jimmy Hendrix-heid toevoegt aan het geheel.

Het meest afschrikwekkende onderdeel van Rock Band -voor vrienden en familie in ieder geval- is het zanggedeelte. Nu hoort een rockster geen stem van een nachtegaaltje te hebben, maar het is op zijn minst handig om een toon vast te kunnen houden tijdens die lange uithalen. Gelukkig heeft onze zangcarrière al wat training gekregen in Singstar, dus we konden goed overweg met de microfoon die we bij Rock Band geleverd kregen.

Het principe is hetzelfde als in Singstar: de noten bewegen van rechts naar links in je beeld en je moet de goede lengte en hoogte halen van de noten. Hoe meer je er goed hebt hoe hoger je score, simpel doch uitdagend.

Alhoewel het zingen best leuk is wanneer je benen, armen en vingers moe zijn van het drummen en gitaarspelen, is dit om je eentje te spelen toch niet echt spannend. Er zijn, net zoals bij de instrumenten, verschillende moeilijkheidsgraden, maar toch heb je nergens het gevoel alsof er een echte leercurve in het zingen zit. Er zitten niet, zoals dat bij Singstar wel is, échte meezingers in Rock Band. Natuurlijk is het heerlijk om mee te blèren met Creep van Radiohead en Enter Sandman van Metallica, maar de zangcarrière die Rock Band je biedt zou nooit als een volledige game door kunnen gaan, waar de andere instrumenten dat wel nog zouden kunnen.