Rocksmith Preview
Gitaar leren dankzij een spel? Wij testten het al eens uit!
Het is vijf voor tien. De vorige bands hebben het publiek al een beetje losgeweekt, maar het is een ongeschreven regel dat jij het bent waar iedereen voor gekomen is. Iedereen weet dat jij straks het podium zult afbreken, dat jij hen zal omver blazen met een ervaring die ze zich nog jarenlang zullen herinneren. Ze zullen je zelfs smeken om het zich te mogen herinneren. Wanneer de klok tien uur slaat blijf je rustig afwachten, terwijl je dienaren een goddelijke soundtrack over het festivalterrein laten knallen. Laat het publiek zichzelf maar wat opjutten, laat ze verdrinken in hun adoratie voor je, laat ze je naam schreeuwen, zodat de climax wanneer je dan toch nog op het podium verschijnt des te groter zal zijn. Je komt op en raakt met een soepele handbeweging de eerste snaar aan. Het publiek wordt overspoeld door... Nee, wacht. Jij kunt helemaal geen gitaar spelen, jij loser! Begin maar bij Rocksmith.
Twaalf oktober is het eindelijk zover: gamend Europa kan gitaar leren spelen dankzij Ubisoft, de uitgever en tevens ontwikkelaar van Rocksmith. Alleen Harmonix probeerde eerder iets gelijkaardigs met Rock Band 3, maar de enige echte gitaar die je op dat spel kon aansluiten is nooit in ons continent geraakt en wordt in Amerika zelfs al niet meer geproduceerd. Jawel, Ubisoft heeft dus een primeur beet. Alsof de uitgever nog niet genoeg veelbelovende titels op de planning heeft staan met onder andere Assassin's Creed 3 en Watch Dogs. Ik, een absolute beginneling, trok samen met een bevriend gitarist richting het kantoor van Ubisoft België om het spel al eens aan de snaar te voelen.
De interface van Rocksmith bestaat uit zes snaren onderaan en lyrics bovenaan (je stemgeluid is jammer genoeg - of gelukkig - niet registreerbaar), de rest van het scherm wordt in beslag genomen door verticale streepjes die een twintigtal frets moeten voorstellen. Frets zijn de ijzeren staafjes in de nek van de gitaar waar je de snaren die je bespeelt tegen moet drukken. Aangezien de frets onmogelijk allemaal tegelijk op je tv-scherm passen zoomt de camera telkens uit bij wijze van aankondiging dat hij binnenkort naar een ander deel van het fretbord zal verschuiven. Dat werkt erg vlot, maar het neemt niet weg dat je als beginnend gitarist voortdurend je blik zult moeten wisselen tussen je gitaar en tv omdat je nog niet aanvoelt waar alles zich precies bevindt op het instrument.
Vergelijk het een beetje met blind leren typen: zoiets vergt tijd. Mijn gitaarspelende buurman had daar uiteraard niet zoveel problemen meer mee. Het spel had gelukkig medelijden met mij en reikte enkele handige hulpmiddeltjes aan. Zo verschijnen er pijltjes in de interface wanneer je een verkeerde fret of snaar bespeelt. Elke fret heeft bovendien een nummer op het scherm, en het is zoals de jongens van Ubisoft voor ons hebben gedaan misschien geen overbodige luxe om stickertjes met overeenkomstige nummers op de gitaar zelf te kleven.
In Rock Band 3 is er een iets handiger systeem om je blik zoveel mogelijk op het scherm te houden. Aangezien de elektrische gitaar speciaal voor het spel ontwikkeld werd kan het heel accuraat je vingerbewegingen inlezen, zelfs tot op het punt dat wanneer je een snaar aanraakt, die snaar ook oplicht op het scherm. In Rocksmith is dat niet mogelijk maar daar heb je natuurlijk het voordeel dat je eender welke gitaar op het spel kunt aansluiten, met behulp van niets meer dan een kabeltje dat de output van je gitaar (die normaal gezien naar de versterker gaat) naar een USB-signaal omzet. Deze accessoire zal waarschijnlijk ongeveer 25 euro kosten.
De luidsprekers van je tv doen rechtstreeks dienst als versterker. Na wat gepruts met de instellingen kan je de onvermijdelijke lag tot een minimum beperken en ook het geluid zelf mag er best zijn. Het typische gitaargeluid van een bepaald liedje wordt automatisch verkregen. Je gitaar tunen wanneer een liedje dat vereist gaat ook heel gemakkelijk dankzij het spel, en voor elk liedje wordt automatisch gecontroleerd of de gitaar nog in toon is. Het is zelfs mogelijk om een heleboel digitale pedalen en gitaren vrij te spelen. Die pedalen kan je dan toewijzen aan de symbooltoetsen van je controller. Verder hoef je niet per se een liedje te oefenen, je kunt ook gewoon vrij jammen, wat het hele 'tv als versterker' idee compleet maakt.
Heel indrukwekkend dus, maar de inkleding ziet er net iets minder gelikt uit dan die van Rock Band 3. Je kunt zelf geen personage creëren en je ziet ook geen bandje spelen, maar in tegenstelling daarvan lijk je tijdens optredens effectief door de ogen van de gitarist te kijken en sta je oog in oog met het publiek. Publiek dat echter niet zo uitgewerkt lijkt als in Rock Band 3, en ook de locaties waarop je speelt zien er redelijk grauw en ongedetailleerd uit. Hopelijk is dat iets dat verdwijnt wanneer je grotere optredens vrijspeelt, want misschien is het gewoon de bedoeling om het feit dat alle sterren ooit in een donker kot begonnen zijn in de verf te zetten. In ieder geval, Rocksmith legt duidelijk meer de nadruk op features dan looks.
Eén van die (enorm handige) mechanics is dat de moeilijkheidsgraad zich automatisch aanpast naargelang je vordert met specifieke liedjes. Als je tijdens het inoefenen van een liedje slecht bezig bent zullen er onmiddellijk enkele noten verdwijnen zodat het allemaal iets makkelijker wordt. Ziet het spel echter dat je de basis onder de knie hebt verschijnen er de volgende keer dat je het liedje opstart meer ingewikkelde notenconstructies. In Rock Band 3 kan je liedjes vertraagd aanleren maar het systeem van Rocksmith maakt dat eigenlijk overbodig. Wat de twee games wel delen is de mogelijkheid om liedjes in stukjes te leren.
Het viel ons op dat de moeilijkheidsgraad enorm varieert van liedje tot liedje, maar uiteraard heeft ook je gitaarkunnen er veel mee te maken. In sommige liedjes was ik enorm aan het sukkelen om de juiste snaren op tijd te vinden, laat staan dat ik erin zou slagen om meerdere snaren en frets tegelijk te bespelen. Toch merkte ik dat ik kleine vorderingen maakte. Mijn vriend daarentegen slaagde erin om op een klein uurtje 'In Bloom' van Nirvana quasi volledig te masteren. Het spel is dus niet alleen handig voor beginners, maar ook voor gevorderden die gemakkelijk nieuwe liedjes willen leren.
De controle die je zelf hebt over de moeilijkheidsgraad in het optiemenu is tot een minimum beperkt. Zo kan je tijdelijk al je vorderingen ongedaan maken wanneer er bijvoorbeeld een vriendje komt spelen die van nul wilt beginnen, maar je kunt niet kiezen om een liedje dat je al kent direct op de allerhoogste moeilijkheidsgraad te spelen wanneer je Rocksmith net gekocht hebt, het spel dwingt je altijd om eerst langzaam op te bouwen. Voor ervaren spelers kan dat wel voor wat frustratie zorgen.
Door steeds beter te worden in liedjes speel je optredens vrij die het liedje waar je goed in bent bevatten. De andere liedjes op de setlist kan je zelf kiezen en zijn aangepast aan de vorderingen die je er reeds mee hebt gemaakt, dus je kunt altijd optredens spelen ook al heb je bepaalde liedjes nog niet helemaal onder de knie. Dit is een groot voordeel ten opzichte van Rock Band 3, waar je per optreden een moeilijkheidsgraad moet kiezen die dan voor alle liedjes geldt. Als je goed bezig bent applaudisseert het publiek en mag je encore nummertjes spelen. De allerlaatste stap in het leren van een bepaald liedje is om het volledig van buiten te spelen. Pas dan heb je het helemaal onder de knie en ben je klaar voor het echte podium. Het spel raadt je steeds aan welke liedjes of technieken je het best kunt leren en welke optredens je het best kunt doen, dus ook daar hoef je je geen zorgen over te maken.
En hoe zit het met de liedjes zelf? Er staan een zestigtal rasechte rocksongs op de disc, gaande van Cream uit 1967 tot Muse uit 2009. Naast enkele onbekendere nummers heeft Ubisoft ook heel wat klassiekers kunnen strikken, zoals 'Where is My Mind?' van The Pixies en 'House of the Rising Sun' van The Animals. Momenteel zijn er ongeveer nog eens zestig liedjes online beschikbaar in de vorm van betalende DLC-content, maar dat aanbod wordt steeds verder uitgebreid. Deze muziekcollectie vervalt echter in het niets in vergelijking met de Rock Band Store die de kaap van drieduizend liedjes bijna heeft bereikt.
Ik werd er door de gitarist naast mij meermaals op gewezen dat de posities van mijn handen en vingers hopeloos verkeerd waren. Ook daar heeft het spel aan gedacht. Er zijn een heleboel videotutorials en als je het iets interactiever wilt zijn er technique challenges, die je bepaalde basistechnieken zoals hammer-on's en pull-off's aanleren. Dergelijke toevoegingen maken eigenlijke gitaarlessen zo goed als overbodig en zullen goed van pas komen om liedjes volledig accuraat te kunnen spelen. We vonden het enkel een beetje jammer dat er blijkbaar geen mogelijkheid is om te freestylen tijdens solo's van liedjes, maar misschien is dat later in het spel wel mogelijk.
Rocksmith bevat tientallen mini-arcadegames die niet alleen enorm amusant kunnen zijn, maar je ook zullen helpen om bepaalde onderdelen van de gitaar beter onder de knie te krijgen. Zo speelden we Ducks, een spel waarin het de bedoeling is zoveel mogelijk eenden neer te knallen binnen een bepaalde tijd door de juiste frets aan te slaan. Mis je dan gaan de eenden sneller wegvliegen, schiet je raak dan krijg je extra tijd. Dankzij de leaderboards zijn deze spelletjes ook ideaal om je vrienden te proberen overtreffen door een zo hoog mogelijke score te behalen. Pro tip: speel als beginner niet tegen mensen die al met een gitaar overweg kunnen. Je verliest.
Tevens heeft het spel een multiplayer, met zowel co-op als competitieve spelmodi. Hiervoor heb je natuurlijk wel twee gitaren en twee kabeltjes nodig. Wij hebben dit nog niet kunnen uittesten maar het klinkt alvast erg leuk. Helaas is er geen online multiplayer aanwezig. Het zou ook interessant zijn geweest om spelers zelf liedjes te laten componeren en die dan vervolgens online aan te bieden, maar dat is misschien iets voor een volgende game.
Rocksmith belooft een aanrader te worden voor zowel bestaande gitaristen die gemakkelijk nieuwe liedjes willen leren als beginnelingen die het gitaar spelen vanaf nul onder de knie willen krijgen. De iets mindere grafische inkleding doet geen afbreuk aan het feit dat dit een bijzonder knap staaltje technologie is, dat bovendien nog eens erg goed werkt. Eender welke gitaar is aansluitbaar, gitaarlessen worden niet alleen leuk maar ook naar de huiskamer gebracht en de zich automatisch aanpassende moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat je je ten volle op het beheersen van dit boeiende instrument kunt storten. Rock je maar snel een weg naar twaalf oktober!