Salt and Sanctuary review - Sterven om te overleven
Sterven om te overleven.
De woeste zee laat het schip heftig op en neer deinen. Het donker van de nacht en de constante regen belemmeren het zicht. Je hoort overal het geschreeuw van stervende mannen. De gangen liggen vol met lijken en het bloed druipt van de planken. Eenmaal op het dek aangekomen tref je een afgrijselijk monster aan dat jou in een klap overboord slaat. Je spoelt aan op een in mist gehuld eiland. Verward kijk je om je heen. Op de grond liggen verschillende flessen. Iedere fles bevat een boodschap die je langzaam op weg helpt, maar dat is dan ook de enige hulp die je kunt verwachten.
Het is een opzet die niet zou misstaan in een Souls-game. Salt and Sanctuary volgt dan ook dezelfde blauwdruk die in Demon's Souls en zijn opvolgers werd toegepast. Je komt met andere woorden zonder veel uitleg in een vijandige wereld terecht waarin iedere misstap tot een vroegtijdige dood leidt. De game moedigt je aan om zijn complexiteit te doorgronden, wat in de praktijk betekent: veel sterven om te overleven. Zo merk je vanzelf voor welke gebieden je nog te zwak bent of hoe je uiteindelijk een eindbaas toch kunt verslaan. En ook bij Salt and Sanctuary tilt die moeilijkheidsgraad de game naar een hoger niveau. Doorzetten leidt naar steeds meer tactieken en kortere routes om je doel te bereiken, waardoor je constant voelt dat je rol in de wereld groeit.
Zo trek je van de ene naar de andere schuilplaats terwijl jij je een weg baant door hordes vijanden in bossen, grotten en dorpen. Pittige eindbazen blokkeren de toegang naar nieuwe gebieden. Keer op keer delf je het onderspit totdat je ontdekt hoe je ze kunt verslaan. Zo moet je soms in level stijgen, andere wapens inzetten of de omgeving tegen ze gebruiken. De game blijft je op die manier uitdagen en het je lastig maken. Soms dreigt je gemoed naar frustratie om te slaan, maar dat gevoel breekt nooit door omdat de game niet valsspeelt. Doodgaan is altijd jouw fout. Dat maakt de voldoening bij succes des te groter en stimuleert je om door te gaan.
In de eerste uren voelt Salt and Sanctuary meer als plagiaat aan dan een eerbetoon aan de Souls-games. In plaats van Souls verzamel je nu Salt. Bonfires zijn Sanctuaries geworden. Als je sterft, verlies je al je Salt, maar je krijgt eenmalig de kans dat terug te verdienen door wraak te nemen op de vijand die je versloeg. Zelfs het 'Game Over'-scherm is vergelijkbaar. Het is pas wanneer Ska Studios er zijn eigen draai aan geeft dat de game ook echt een eigen gezicht krijgt. Zo voegt het elementen van de oudere Metroid- en Castlevenia-games toe tot een uniek geheel. Dat uit zich vooral in complexe verticale omgevingen die als een spinnenweb in elkaar overlopen. Daarbij blijft het leveldesign duidelijk, waardoor je nooit het overzicht verliest.
Net zoals in Metroid leert je personage steeds nieuwe vaardigheden. Hierdoor wordt het later bijvoorbeeld mogelijk om via wall jumps hoger gelegen gebieden alsnog te bereiken. De game houdt je op die manier steeds geconcentreerd: goed onthouden waar wat ligt en wat je ervoor nodig hebt om er te komen is essentieel. Daarnaast zijn er verschillende NPC's die je kunnen helpen en is het mogelijk om handelaren en een wapensmid in je Sanctuary vrij te spelen. Met talloze verschillende stukken uitrusting, wapens en vaardigheden is je personage volledig naar wens aan te passen. Dat geeft de game zeer veel diepgang en ruimte om te experimenteren.
Mocht het je allemaal teveel worden, dan kun je ook de hulp van een vriend of vriendin inroepen. De gehele game is lokaal in co-op te spelen. Daarbij helpt het als je partner een klasse kiest die de jouwe aanvult. Dat alles maakt de game wel een stuk gemakkelijker waardoor het wat van zijn uitdaging en bijgevolg kracht verliest. De singleplayer-ervaring blijft dan ook het sterkste punt van de game.
Salt and Sanctuary wordt in een met de hand getekende stijl gepresenteerd. Daarbij valt het op dat de graphics niet erg scherp overkomen. Vooral buiten heeft het beeld last van een witte waas. Het geheel lijkt soms wel gebleekt te zijn. En ook het geluid stelt enigszins teleur door de erg eenvoudige opzet. Het doet geen afbreuk aan de game maar het is ook niet bijzonder te noemen. Op deze vlakken maakt de game dan ook weinig indruk. Dat neemt niet weg dat het wel degelijk een goede sfeer neerzet en het geheel vooral dankzij de authentieke graphics een unieke uitstraling heeft.
Audiovisueel stelt de game dus enigszins teleur. Maar Ska Studios vermengt toch op een indrukwekkende manier de Souls-formule met Metroidvania-elementen. Het resultaat is een meedogenloze game die door de diepgang en ruimte voor experiment heel herspeelbaar is. De gameplay is uitdagend, verslavend en vooral belonend. Sterven was nog nooit zo leuk.
Salt and Sanctuary is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 4. De game is later dit jaar ook verkrijgbaar op de pc en de PlayStation Vita.