Schim review - Degelijke indiegame van Nederlandse makelij
Schimmig.
De Nederlandse indiescène floreert de laatste jaren - en Schim is de nieuwste game in dat rijtje. Het duo Ewoud van der Werf en Nils Slijkerman creëerde een ontspannende game die de architectuur en sfeer van Noord-Holland en Friesland mooi in de verf zet. De visuele stijl is ontegensprekelijk prachtig en er passeren in Schim ook veel goede ideeën de revue, maar de uitvoering laat soms wat te wensen over.
Je kunt er niet omheen: Schim is een visueel pareltje. De handgetekende stijl ademt een en al charme uit, met dikke zwarte lijnen en overdadige schaduwen (waarover zo dadelijk meer). Ondanks het top-downperspectief herken je in een oogopslag de typerende architectuur van Nederlandse steden, inclusief winkelstraten en stations. De animaties zijn bovendien van de overtreffende trap; ze zijn zo vloeiend dat je haast niet gelooft dat ze handgetekend zijn. De eerste keer dat je Schim in beweging ziet is een adembenemende ervaring.
In Schim speel je in essentie als een klein wezentje dat in de schaduw van zijn mensje leeft. Door een dramatische gebeurtenis raak je echter gescheiden en probeer je jouw kompaan terug te vinden. Het verhaal is woordeloos, maar heeft desalniettemin iets te zeggen. De premisse is immers goed uitgewerkt en gaat ook gepaard met een van de beste ‘timeskips’ die ik ooit al in een game heb gezien. Het doet wat denken aan het onbeminde Virginia, en dat is een groot compliment.
Jouw wezentje kan ook enkel in de schaduw overleven, en dat vormt de pilaar waarop de gameplay van Schim is gebouwd. In elk level verken je in feite een gewone omgeving waarbij je van schaduw naar schaduw springt om het einde te bereiken. Enerzijds is de game daardoor een platformer waarin je jouw sprongen perfect moet uitvoeren en timen; anderzijds is dit een puzzelgame, want je moet spelen met perspectief (denk aan Fez) en knoppen zoals lichtschakelaars zodat je nieuwe mogelijkheden voor schaduwen creëert. Er passeren veel ideeën de revue, met vooral het gebruik van bewegende voertuigen als hoogtepunt. Uiteraard impliceert dat veel fietsen; op en top Nederlands.
Schim struikelt soms echter in het leveldesign. Sommige levels zijn namelijk te ‘losjes’ opgebouwd, waarbij het niet altijd duidelijk is wat je moet doen of hoe je op je eindbestemming kunt geraken. Een level nabij een snelweg bleek in het bijzonder een beproeving van mijn geduld, met heel wat routes die ondanks veel spring- en puzzelwerk nergens heen leken te leiden. Het gebeurt te vaak in Schim dat je op doodlopende paden terechtkomt en niet begrijpt hoe je kunt vorderen. Ook zijn sommige schaduwen zo klein of dun dat het flink wat pogingen vergt vooraleer je eindelijk juist landt. Kleine frustraties, maar in een korte game lopen die wel op.
Laat dat je er echter niet van weerhouden om Schim een kans te geven. De unieke visuele stijl is een ongelofelijke prestatie, en de gameplay is ondanks die kleine frustraties toch grotendeels ontspannend en creatief. Schim bewijst dat er flink wat talent in de Lage Landen rondloopt. Benieuwd wat deze heren nog zullen creëren.