SEGA 3D Classics review - Interactieve kijkdoos
Interactieve kijkdoos.
Wat is het meest iconische geluid in de gamegeschiedenis? Het springgeluid van Mario komt al snel naar boven, maar de SEGA-intro aan het begin van de meeste Mega Drive-games in de jaren 90 is zeker net zo iconisch. SEGA is dan ook verantwoordelijk voor menig klassieker en biedt die games geregeld aan een nieuwe generatie gamers. In SEGA 3D Classics zit zelfs een game die nog nooit eerder is uitgekomen, omdat hij zo moeilijk naar consoles te porten was: de arcade racer Power Drift. Al gauw blijkt echter dat SEGA's klassiekers het meer moeten hebben van nostalgie dan dat ze nog op eigen benen kunnen staan.
Het pakket bevat tien klassieke SEGA-games, waarvan er vier nog niet eerder los zijn uitgekomen op de Nintendo 3DS. Aan elk van die games zijn nieuwe functies toegevoegd, zoals bijvoorbeeld een Random Transformation-modus in Altered Beast, de Spin Dash in Sonic 1 en een volledig nieuwe wereld in Fantasy Zone II. Sommige games, met name de ports van arcade games, hebben onder andere een aanpasbare moeilijkheidsgraad gekregen. Dat maakt de notoire centenslurpers een stuk toegankelijker.
Het nieuwe 3D-effect dat deze collectie biedt, voegt weinig toe aan de klassieke titels. In de beste gevallen lijken games als Sonic the Hedgehog en Puyo Puyo 2 op interactieve kijkdozen. De slechtste implementatie zit in Power Drift, vanwege de manier waarop de game oorspronkelijk diepte simuleert. De racebaan bestaat uit rijen van sprites die achter elkaar een kronkelende weg nabootsen. De game speelt weliswaar vloeiend, maar juist door de hoge snelheid is alles moeilijk te volgen als je het 3D-effect van de Nintendo 3DS aanzet.
Bovendien is Power Drift niet bepaald een sterke titel in de line-up. De parcoursen zijn enorm kort en krap, terwijl de racers er met een rotvaart overheen schieten. Een ronde is eigenlijk al voorbij voordat je er erg in hebt. De game profiteerde in de arcadehallen van een grote, bewegende cockpit en dat blijkt ook een van zijn sterkste punten te zijn. Hoewel de bewegende cockpit wordt gesimuleerd door het beeld te kantelen, slaagt het er niet volledig in om hetzelfde gevoel na te bootsen.
De presentatie van het totaalpakket weet de nostalgie wel aan te wakkeren. Het exclusieve artwork van Ken Sugimori (Pokémon) wordt ten volste benut, en de achtergrondmuziek in het hoofdmenu heeft die typische SEGA-beat, met een jazzy melodie en een pittige slap-bass. Koplopers Sonic en Altered Beast mogen niet ontbreken in een showcase als deze, terwijl Thunder Blade en Galaxy Force 2 synoniem staan aan SEGA's voorliefde voor explosieve actiegames. De games worden verder zonder franje aangeboden, en missen de extra's - zoals een handleiding - die vaak een meerwaarde in een pakket als dit bieden.
De aangeboden games zijn ook niet het sterkste van SEGA's palmares. Op de eerste plaats zijn er al drie Fantasy Zone-games. Bovendien liggen de genres van de games iets te dicht bij elkaar, de collectie telt namelijk in totaal vijf shoot 'em ups. Het meer obscure Maze Walker is dan weer een welkome toevoeging, maar is weggestopt in een Extra's-menu. De puzzelgame Puyo Puyo 2 is de meest charmante in de set, en profiteert bovendien van local multiplayer.
De meeste games in SEGA 3D Classics zijn iconisch en toonaangevend voor de geschiedenis van het medium. De games draaien soepel en spelen allemaal zoals je ze herinnert. Vanaf een technisch standpunt is het lovenswaardig dat het team erin is geslaagd om Power Drift eindelijk naar een nieuw systeem te brengen. Die game is net echter te kort en te simplistisch om er veel plezier uit te halen. Daar verandert het 3D-effect niets aan, ook niet voor de andere games. Daardoor is SEGA 3D Classics een matig pakket, dat het vooral van nostalgie moet hebben.