Shadow of the Colossus review - Oude liefde roest niet
Oude liefde roest niet.
Shadow of the Colossus is een remake van de geliefde cultklassieker uit 2005. Het origineel bracht destijds de verouderde PlayStation 2-hardware bijna op z'n knieën. De game was echter meer dan alleen een technisch hoogstandje van ontwikkelaar Team Ico. Het is namelijk voor velen een onbetwist meesterwerk en de beste game die de eigenzinnige regisseur Fumito Ueda ooit heeft gemaakt. Sony beseft dat maar al te goed en heeft na de eerdere remaster nu weer het bedrijf BluePoint Games ingeschakeld voor een volledig nieuwe versie ervan. Zonder de begeleiding van Fumito Ueda en zijn team staan zij dan ook voor de loodzware taak om de game op een modern publiek af te stemmen.
Dat is een riskante onderneming aangezien het origineel door de hardware van die tijd zwaar op je verbeelding leunde. Het gebrek aan detail gaf de game een haast sprookjesachtige sfeer. Dankzij moderne technologie hoef je je niet langer in te beelden hoe een eeuwenoude tempel eruitziet, omdat je nu ook daadwerkelijk alle details te zien krijgt. Daardoor zou je snel de oorspronkelijke artistieke visie uit het oog kunnen verliezen. Bluepoint Games bewijst echter moeiteloos een meester in zijn vak te zijn en de game als geen ander te begrijpen.
Dat merk je al direct in de intro. Shadow of the Colossus is een lust voor het oog en doet grafisch niet onder voor een recente game als Horizon Zero Dawn. Organische vormen zoals rotsformaties ogen natuurlijk en haarscherpe textures leveren in combinatie met subtiele belichting prachtige plaatjes op. Kenmerkende beelden uit het origineel, zoals zonnestralen die een wolkendek penetreren, keren op een spectaculaire manier terug en zelfs met al die visuele pracht weet de game dezelfde sprookjesachtige sfeer te behouden. Je krijgt continu de indruk dat het een natuurlijke evolutie van de oorspronkelijke visie voor Shadow of the Colossus is.
Onder die schitterende oppervlakte vind je nog veel meer verbeteringen. Zo zijn de framerateproblemen die het origineel plaagden volledig verdwenen. De game loopt vloeiend op zowel een reguliere PlayStation 4 als op een PlayStation 4 Pro. Op beide haalt hij consistent 30fps met een 1080p-resolutie. Bij de PlayStation 4 Pro heb je ook de keuze uit zowel een Performance Mode die een constante 60fps oplevert als een 30fps Cinematic Mode met een 1440p-resolutie voor 4K-tv's. Daarnaast kun je met diverse filters experimenteren om het kleurenpalet van de game aan te passen. Tot slot zijn de animaties fel verbeterd waardoor je personage vloeiender beweegt en alles natuurlijker oogt. Gecombineerd met de stabiele framerate zorgt dat ervoor dat de besturing een stuk soepeler en vlotter is dan voorheen.
Nochtans vergt het beklimmen van de colossi wel wat gewenning, omdat de besturing opzettelijk onhandig is. Hetzelfde geldt voor je paard dat, net zoals Trico in The Last Guardian, een eigen wil heeft en niet altijd naar je luistert. De besturing weet je bij vlagen te frustreren, maar tegelijkertijd ook te overtuigen dat je met een mens en dier te maken hebt. Het is dan ook bewonderenswaardig dat de remake daar geen compromissen sluit. De camera daarentegen is nog even eigenwijs en irritant als voorheen. Je kunt hem wel bijsturen, maar dat is dweilen met de kraan open omdat het beeld toch steeds terugschiet.
Naast die veranderingen zijn het verhaal en de inhoud van de game hetzelfde gebleven. Je speelt als Wander, een jongeman die op zijn paard Argo naar een verboden land reist, waar hij de mysterieuze Dormin wil overtuigen om het meisje Mono weer tot leven te wekken. In ruil daarvoor dient hij zestien colossi te verslaan. Het is een simpele en effectieve opzet die je direct een doel geeft om naartoe te werken. Daarnaast is de eerste confrontatie met een colossus nog even indrukwekkend als vijftien jaar geleden en weet de remake dat met dezelfde grandeur en gevoel voor schaal te brengen. Iedere colossus is in feite een grote puzzel en het is aan jou om de juiste oplossing tot succes te vinden. Zelfs in het begin duurt een gevecht al snel tien minuten, waardoor de voldoening des te groter is wanneer de colossus eindelijk neergaat.
Die roes is echter van korte duur, want de uitmuntende soundtrack berooft je op dat moment met troosteloze muziek van je overwinning en laat je droevig achter. Het cryptische verhaal hult de gevolgen van jouw acties in ambiguïteit, waardoor je nooit zeker van je zaak bent. Veel tijd om erover na te denken heb je niet. De game stuurt je namelijk van de ene colossus naar de andere zonder je met nevenactiviteiten op te zadelen. Je bent eenzaam in een wereld die groot, maar ook leeg en somber is. Het is een opzet die de melancholie perfect onderstreept.
Vanwege die compleet unieke sfeer kun je niet anders dan de eigenwijze besturing en heikele camera door de vingers zien. Ze vormen immers een kleine smet op wat een van de beste remakes ooit gemaakt is. Shadow of the Colossus doet grafisch niet onder voor de mooiste games van het moment. Daarnaast bewijst Bluepoint Games het origineel perfect te begrijpen en vindt de studio een ideale balans tussen vernieuwen en behouden. De game-industrie mag dan niet hebben stilgestaan, Shadow of the Colossus is nog altijd even verfrissend en origineel als vijftien jaar geleden.
Shadow of the Colossus is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 4.