Shadows of Doubt review - Twijfelgeval
J’accuse!
Shadows of Doubt lijkt de ultieme detectivegame, maar laat onderweg te veel steken vallen.
Michiel haalt zijn vergrootglas boven voor de Shadows of Doubt review en vindt zowel glimpen van genialiteit als mateloze frustratie.
De lancering van Shadows of Doubt via Early Access wekte vorig jaar meteen de interesse van fans van games zoals System Shock en Deus Ex. De game leek de ultieme realisatie van het ‘One City Block’-concept van legendarisch designer Warren Spector te worden: een realistische en dynamische stad waarin zo goed als alles mogelijk is. In Shadows of Doubt kun je namelijk elk gebouw en elke kamer onderzoeken in willekeurig gegeneerde steden en daarbij steeds kiezen voor stealth, sociale interactie of brute kracht. Op die manier probeer je de continue stroom aan eveneens willekeurig gegenereerde moorden op te lossen. Klinkt als een droom voor de doorsnee RPG-fan, toch?
Een jaar later is versie 1.0 klaar voor de release, en het moet gezegd: op technisch vlak is het resultaat ronduit indrukwekkend. Elke stad die je genereert, wordt bevolkt door honderden unieke personages, elk met hun eigen appartement, job en dagelijkse routines. De moorden gebeuren volledig willekeurig en vinden plaats in real time. In een van mijn speelsessies had ik net een verdachte ondervraagd toen ik even later de melding kreeg dat die zelf het loodje had gelegd. Had ik mijn ondervraging een tikkeltje later ingepland, dan had ik oog in oog met de moordenaar gestaan. Een andere keer had de moordenaar zelfs de moeite gedaan om daags na de moord het lijk naar zijn eigen appartement te verplaatsen. Shadows of Doubt geeft je continu het gevoel dat je in een levende, dynamische stad rondloopt.
Je beschikt bovendien over een uitgebreide waaier aan opties om misdaden te onderzoeken. Je kunt bijvoorbeeld vingerafdrukken verzamelen op de plaats delict en die vergelijken met je verdachten, via het ventilatiesysteem van een appartementencomplex sluipen in de hoop ongemerkt binnen te dringen, of computers hacken om e-mails of camerabeelden te bekijken. Ook de typische detectiveclichés worden niet geschuwd. Wil je ongezien blijven? Dan verschuil je je gewoon achter een krant. De mogelijkheden lijken initieel eindeloos en geven de game een onmiskenbare charme, alsof je een film noir bent binnengewandeld.
Ondanks de random generation voelt elke stad levendig en doordacht aan. De voxelgraphics werken opvallend goed in de dystopische setting die ontwikkelaar ColePowered Games probeert neer te zetten. Elk nieuw gegenereerd level bevat distinctieve wijken zoals de dokken, China Town en de rijke buurten. Daarnaast kun je als speler zelf kiezen in hoeverre elementen zoals honger, dorst of uitputting een rol spelen in het spelverloop. Met alle opties aangevinkt is Shadows of Doubt bij momenten een halve survivalgame, maar het is volledig aan jou om dit naar wens te personaliseren.
Tot zover het goede nieuws, want ondanks het enorme potentieel is Shadows of Doubt te vaak een frustrerende ervaring. Je krijgt regelmatig willekeurig gegenereerde moordzaken voorgeschoteld die nergens op slaan. De game beweert dat er meerdere manieren zijn om een moordzaak op te lossen, maar in de praktijk had ik regelmatig het gevoel dat ik in een dwangbuis vastzat, zelfs op de gemakkelijkste moeilijkheidsgraad. Een zaak waarin elke dag een nieuwe moord plaatsvond, leidde me bijvoorbeeld al snel naar het bedrijf waar alle slachtoffers werkten. Maar ondanks het doorzoeken van bedrijfscomputers en het schaduwen van verschillende werknemers, bleef ik zonder concrete aanwijzingen zitten. Uiteindelijk gokte ik op een van de enige overblijvende werknemers, maar waarom die de moordenaar was? Geen idee. Frustrerende sprongen in het duister zonder helder bewijsmateriaal komen te vaak voor in Shadows of Doubt.
Wanneer je geluk hebt, kan de random generation voor interessante en verrassende scenario’s zorgen. Maar hetzelfde kun je niet zeggen van de AI van de stadsbewoners. Die hebben inderdaad unieke routines, maar die routines zijn zo star dat het regelmatig lachwekkende situaties oplevert. Zo had ik op een gegeven moment toestemming gekregen om iemands appartement te doorzoeken, terwijl de bewoner zonder gêne op het toilet ging zitten, alsof mijn speurwerk slechts bijzaak was. Nog schrijnender is het gebrek aan variatie in sociale interacties. Elk gesprek is beperkt tot dezelfde standaardvragen zoals ‘ken je deze persoon’ of ‘heb je iets verdachts gezien’. Maar het meest frustrerende is misschien wel de algemene intelligentie - of beter gezegd, het gebrek daaraan - van de personages. Soms kun je tot een meter van iemand sluipen zonder dat die je opmerkt. En als je al betrapt wordt, ren je simpelweg het gebouw uit en keer je na een minuut terug alsof er niets is gebeurd. De gebrekkige intelligentie van de stadsbewoners haalt je dan ook constant uit de illusie van een intelligente film noir.
Shadows of Doubt heeft enorm veel potentieel, maar laat dus te veel steken vallen. Wanneer de random generation goed werkt, krijg je een unieke ervaring die nergens anders te vinden is. De te beperkt uitgewerkte sociale interacties en het algemene gebrek aan intelligentie van de personages halen je echter te vaak uit de immersie. Wat extra tijd in Early Access had van de game een echte klassieker kunnen maken, maar voorlopig blijft het potentieel onderbenut. In plaats van een briljante film noir is Shadow of Doubt momenteel eerder een ruwe detectivekomedie.
De pc-versie van Shadows of Doubt verlaat Early Access op 26 september. Die dag komt de game ook uit voor de PlayStation 5 en Xbox Series X/S.