Shattered Horizon

Of druk op Home om je ruimtepak af te zetten. Dat betekent, op de eerste plaats, stilte. Alle geluid in Shattered Horizon is of stemmen over de radio of gedempte dreunen uit je ruimtegeweer dat doorraast – geen lucht betekent geen geluid in de ruimte – en wat voor geluiden er zijn worden verzonnen door wat het spel een ‘audio simulatie’ noemt. Het verscherpt het geluid een beetje, verzint er een paar bij... een manier om een paar geluidseffecten in een game te krijgen dat het commerciële zelfmoord zou vinden om volle kracht voor realistisch geluid, voor atmosfeer te gaan. Het doet er in alle eerlijkheid goed aan je meer te betrekken bij de dingen die je ziet, daar waar absolute stilte je waarschijnlijk zou uitputten. Maar raak aan Home en het is echt. Geluid ebt weg en veiligheidslichten sputteren uit, laten je immobiel en stil achter in het grote niks, gewoon een ander object in de volgestorte aardomtrek, asteroïdenfragmenten trekken je aan en stoten je af, onzichtbaar voor de radar van de vijand, waar de gameplay komt piepen. De pas echter is frenetisch en straffend. De dood komt snel, en is vaak een kwestie van wie de ander het eerst ziet (bijna altijd toeval met 360° rondom om in de gaten te houden). Dat contrast tussen de bliksemsnelle actie en de Pacifische kalmte van de omgevingen maakt het moeilijk om van allebei te genieten: de game wil je veel te snel laten wisselen tussen de twee.

Je eerste instinct is om, de z-toets ingedrukt, tussendoor het desoriënterende debris van de maps te razen, het vuur te openen van het moment er een rood bliepje op het scherm verschijnt, maar voor je het weet tol je met een gat in je vizier door de ruimte, je stuwraketten vast op de instelling die je doorgaf toen de fatale ruimtekogel door je ruimtepak gleed. Voor altijd zijwaarts en naar boven, de besturing omklemd in je dodemanshand.

Shattered Horizon heeft een verticale leercurve. Het is een van die games die draaien op hun eigen wetten, en je begint er onherroepelijk helemaal verkeerd aan. Het wacht niet geduldig op ‘de klik’. Sterven zul je vaak. Na verloop van tijd begin je wel een paar dingen door te krijgen. In plaats van constant je raketpak uit te putten, ga je het spaarzamer gebruiken. Je begint alleen je bewegingsimpuls te gebruiken om van A naar B te vliegen, de raketten alleen om een beetje vaart te maken, om je koers te corrigeren terwijl je vanzelf verder glijdt. Je boosters, een korte snelheidsstoot geput uit een metertje dat snel opraakt, spaar je naarstig op om uit hopeloze situaties te ontsnappen. Van de sluipschuttersinstelling leer je het belang nadat andere spelers dat demonstreren. Nog nooit zoveel ge-headshot geweest als toen ik astronaut was.

Met de F-toets plak je met de voeten vast aan een nabij oppervlak, vrij om rond te bewegen op iets als de begane grond. Zo wordt het speelveld iets vertrouwder – onder je, dat is de grónd. Je bent nauwkeuriger met schieten, rondlopend op een oppervlak, een tactisch elementje dat de hinderlaag de meest gebruikte vorm van aanval maakt in deze game. ‘Ninja’ is onder spelers dan ook zowel verwijt als compliment geworden sinds launch. Waar je in het begin eerder stilstaand vastplakte op de dingen, leer je dat het ook dynamisch kan. In de meer dicht ontworpen maps, springend van asteroïde naar losgekomen vrachtcontainer naar tollende communicatiemast, leer je je te verschansen in hun schaduwkanten terwijl je health dat kleine beetje heropvult. Die feature, die we kennen van andere moderne shooters, geeft hier maar een fractie van de health meter terug, maar alle beetjes helpen in zo’n onvergeeflijke game. Af en toe heeft de game problemen met onregelmatige oppervlaktes. Hang je vast aan iets bolvormig dan durft hij je er wel eens af laten glijden. De meeste voorwerpen zijn ontworpen met genoeg rechte vlakken zodat het geen veelvoorkomend probleem wordt.

Shattered Horizon is het gamedebuut van het Finse Futuremark, dat nu al meer dan tien jaar gevoelens van ontoereikendheid onder PC-enthousiasten verspreid met hun PC benchmark programma 3Dmark. Ze hebben iets goed te maken, en als een van de eerste titels exclusief gebouwd voor DirectX 10 (werkt niet op Windows XP, wil dat zeggen) ziet het er zeker clean uit. Naast een nogal grillige toepassing van HDR (dan verblindt het je, dan zie je alles duidelijk, dan verblindt het je) zijn de lang uitgeworpen schaduwen van je mede spacepsychopaten en de oranjeblauwe gloed van hun raketaandrijvingen tegen het satelliet debris een appetijtelijk zicht.