Sherlock Holmes: The Devil's Daughter review - Duivels frustrerend
Duivels frustrerend.
In Sherlock Holmes: The Devil's Daughter zet Holmes voor de achtste keer de iconische deerstalker-hoed op en struint hij de straten van het Victoriaanse Londen af op zoek naar onraad. Wie al eens eerder dat hoofddeksel heeft gedragen, merkt al snel dat het nog perfect past. Sinds Crimes & Punishment is er namelijk vrij weinig aan de formule veranderd. De beloofde keuzevrijheid die daadwerkelijk tot gevolgen in het verhaal moet leiden, is tevens ver te zoeken.
Het verhaal bestaat namelijk enkel uit geïsoleerde zaken die geen enkele invloed hebben op de rest van de game. Hoewel ze individueel van uitstekende kwaliteit zijn en genoeg variatie bieden, is de onderliggende plotlijn die alles met elkaar moet verbinden slecht gerealiseerd. Je kunt bijvoorbeeld tot vier maal toe een onschuldige laten arresteren zonder dat het invloed op de conclusie heeft. Met slechts vier cases is de game daarbij al aan de korte kant, maar het wordt ook in een noodvaart naar een eindpunt gebracht. Terwijl het juist op dat moment een stevige impuls krijgt.
Het verbindende thema van occultisme brengt Holmes namelijk naar een laatste spannende, maar vooral morbide case. De cinematografie is sterk dankzij achronologische scènewisselingen, en de bibberende vioolklanken geven een extra angstaanjagende laag. Het bruisende stadsleven wordt verruild voor donkere grafkamers waar duistere seances worden gehouden. Een lege stoel is op een pentagram in krijt geplaatst en wordt door tientallen kaarsen omringd. De muren zijn met vreemde spreuken volgekalkt. Het is een aangename afwisseling op de meer luchtige sfeer die voorheen de boventoon voerde. De aftiteling rolt echter al voordat het verhaal daadwerkelijk op gang kan komen. Je blijft zodoende met honger achter.
In het brein van de bekende detective kruipen, is nog altijd de grote troef van de serie, maar dat is nog steeds geen vlotte ervaring. Het grootste probleem uit zich in de constante onduidelijkheid over wat je volgende stap is. Zo eist de game dat je elk overbodig object in detail bekijkt om schot in de zaak te brengen. Je hebt alle bewijsstukken in een kamer al gevonden, maar je mag pas verder als je zelfs de meest banale objecten tot in detail bestudeerd hebt. Dqt wordt nog eens verergerd door het feit dat het ontzettend gemakkelijk is om allerlei objecten over het hoofd te zien.
Het roept een naargeestig nostalgisch gevoel op van oude point-and-click-avonturen waarin je wanhopig op elke vierkante meter van het scherm klikte in de hoop iets te vinden. Je bent tevens vaak genoodzaakt om vanuit het eerstepersoonsperspectief iedere locatie na te pluizen, zodat de overstap naar een derdepersoonsperspectief halfhartig is. Het haalt hoogstens de vaart uit het verhaal en lijkt vaak op frustrerende bezigheidstherapie. Het ondermijnt daarbij juist de momenten waarin de game behoort te stralen.
Word je namelijk niet door onduidelijkheid gedwarsboomd, dan leg je de ware kracht van de game bloot. Het zoeken naar bewijsstukken, leggen van verbanden en die vervolgens tot een coherent geheel samenbrengen, is ontzettend bevredigend. Je loopt een compleet proces van diverse gameplay mechanics af dat uiteindelijk tot het oplossen van een zaak leidt.
Het verzamelen van bewijsstukken volgt het klassieke adventure-pad van opmerkelijke objecten opzoeken. Die vondsten kun je vervolgens weer aan verdachten presenteren om tot nieuwe inzichten te komen. Holmes' kracht van deductie komt dan weer in het spel door hen vooraf tot in detail in je op te nemen en een profielschets te maken. Het voelt zodoende niet louter alleen alsof je enkel een lineair pad bewandelt, maar daadwerkelijk de rol van een detective aanneemt.
Dat er geen absolute waarheid in elke zaak te vinden is, draagt ook bij aan dat gevoel van persoonlijke invloed. Als een soort abstracte weergave van Holmes' gedachtengang zweven er diverse losse bewijsstukken in zijn brein rond. Het is aan jou om die vervolgens tot een motief samen te brengen. Dat omvat echter niet enkel de juiste feiten aanvinken om tot de gewenste slotsom te komen. Iedere zaak heeft namelijk meerdere verdachten die allen als schuldige aangewezen kunnen worden naargelang de keuzes die je maakt. Meerdere wegen leiden uiteindelijk naar Rome, ongeacht of ze correct zijn.
De visuele presentatie is dankzij vele technische mankementen niet bepaald een grafisch spektakel te noemen. Dat grafische gebrek wordt door de studio echter in balans gebracht door met zortg een sterk decor neer te zetten, waardoor elke omgeving tot leven komt. Zo bezoek je een onguur café in Whitechapel waar arbeiders over hun situatie klagen. Aan de muur hangen toepasselijk vlaggen met teksten die om betere arbeidsomstandigheden vragen. De armoede is niet alleen door het bouwvallige interieur merkbaar, maar ook door een plaag vliegen die rondom de tafels zoemen. Kleine details zoals het krijtbord in het kantoor van de politie-inspecteur met verschillende neusvormen dat naar de vroege antropologische criminologie hint, zorgen tevens voor een authentiek gevoel in de tijdsperiode van Holmes.
Jezelf vermommen als een priester of matroos, draagt ook bij tot de juiste stemming, hoewel het vaak niet meer is dan een rollenspel. Zo word je buiten de momenten dat de game er daadwerkelijk naar vraagt, meteen als Holmes herkent. Het eerst langs je huis gaan om jezelf te vermommen voordat je een nieuwe locatie bezoekt, heeft zodoende geen direct gevolg. Het prikkelt wel je eigen fantasie en brengt een sterk gevoel van escapisme teweeg. Het inbreken in een bandietenvermomming - compleet met nep-baard - spreekt namelijk meer tot je verbeelding dan Holmes in zijn normale kostuum. Het valt desondanks niet te ontkennen dat er meer uit te halen valt.
Dat vat je speelervaring dan uiteindelijk ook goed samen: er valt meer uit te halen. Sherlock Holmes: The Devil's Daughter overtuigt namelijk op de momenten dat je daadwerkelijk detectivewerk verricht, maar stelt teleur op vrijwel elk ander vlak. Ondanks al zijn tekortkomingen bevat het echter een niet te ontkennen charme dankzij tot de verbeelding sprekende omgevingen. Die momenten zijn alleen te spaarzaam en vluchtig om een blijvende indruk achter te laten.
Sherlock Holmes: The Devil's Daughter is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.