Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers review

Met de release van een nieuwe Pokémon-generatie staat het vangen en opvoeden van mystieke wezens deze maand voor de Nintendo 3DS centraal. Eén Pokéball tegen het hoofd is al wat nodig is om de monstertjes voor altijd je slaaf te maken. Maar stel je eens voor dat Pikachu op een dag het misbruik zat is en 'm zomaar smeert? En dat het geen gele muis is, maar een blondharige, naakte engel in een bondage-outfit? Dan heb je Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers, ofwel Pokémon voor gevorderden.

Soul Hackers is een overzetting van het origineel uit 1997, destijds een release voor de Sega Saturn. Met deze 3DS-versie brengen Atlus en NIS America maar liefst zestien jaar na het debuut een Engelse versie op de markt. En dat is maar goed ook. Deze obscure titel heeft in al die tijd weinig van z'n charme verloren. Het zou zonde zijn de game exclusief voor Japan te houden.

Die charme heeft de RPG voornamelijk aan z'n setting te danken. Hoe zag Japan de toekomst anno 1997? De high-tech stad Amami City komt zo uit klassieke animefilms en -series gewandeld. De mix van jaren '90 cyberpunk met het occulte is een schot in de roos. Invloeden van Akira, Ghost in the Shell en Neon Genesis Evangelion zijn duidelijk terug te zien in een stad die nooit slaapt. Iedereen is altijd met het internet verbonden, en daardoor ook met de MMORPG Paradigm X, die door het mysterieuze Algon Corp wordt gerund. De tijdloze karakterportretten van designer Kazuma Kaneko maken het plaatje compleet.

ATLUS Teaser Trailer: Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers

Bekijk op YouTube

Al snel blijkt er iets niet in de haak: demonen vinden hun weg naar buiten, en jij bent als lid van de hackergroepering 'Spookies' genoodzaakt het onderzoek te starten. Niet veel later krijg je de GUMP (Gun-Computer) in handen gedrukt en mag je zelf demonen vangen, oproepen en uiteindelijk tot sterkere wezens fuseren. Maar daar waar de game je moeiteloos in een intrigerend plot onderdompelt, is het op vlak van gameplay de eerste uurtjes flink doorbijten.

Verwacht niet dat Soul Hackers je handje vasthoudt; al in het eerste gevecht word je voor de leeuwen gegooid. Er zijn nogal wat systemen om rekening mee te houden, en deze worden niet altijd even duidelijk uitgelegd (of gewoon helemaal niet). In de eerste uren stelt de game je probleemoplossend vermogen dan ook flink op de proef. Demonen zijn wispelturige wezens en doen niet altijd wat je zegt. Je dient dan ook met hun loyaliteit en hun persoonlijkheid rekening te houden.

Zo is je bondage-engel (dat is immers waarvoor je hier nog steeds bent, hm?) van nature kalm ingesteld, wat betekent dat ze liever genezende krachten gebruikt dan dat ze aanvalt. Beveel je haar toch keer op keer aan te vallen, dan kan het zijn dat ze zomaar je orders niet meer opvolgt, of dat ze zelfs haar biezen pakt. En dat is nog maar één systeem om rekening mee te houden.

Om demonen te vangen, ga je tijdens het gevecht de dialoog met ze aan. Sommigen praten het liefste over meisjes, anderen over de reden van het bestaan. Weer anderen horen je graag gillen, waarna je er voor kan kiezen om als een paard te hinniken. Zal je net zien dat dat de optie is waarmee je de demon overstag haalt, want dat is altijd op goed geluk.Vervolgens heb je Magnetite nodig om ze op te roepen. Dit win je in gevechten maar loopt ook leeg bij iedere stap die je zet. Hoe meer demonen in je team, hoe meer het kost ze te dragen.

Ieder belangrijk gameplaysysteem heeft zo meerdere lagen. Met vallen en opstaan (en een beetje hulp van Google en online communities) krijg je ieder aspect telkens beter in de greep. Dat is ook nodig want Soul Hackers is geen makkelijke game. Zomaar wat aanrommelen wordt meermaals genadeloos afgestraft, en iedere random encounter kan je laatste zijn. Zet je er echter je tanden in, dan wacht je een diepgaande RPG met tal van mogelijkheden om die systemen naar je hand te zetten. Hardlopers zijn doodlopers, geduld en doordachte planning worden beloond.

Waar je in Pokémon met slechts een handjevol goedgetrainde monsters een heel eind komt, dwingt Soul Hackers je constant met nieuwe teamsamenstellingen te experimenteren. Aangezien demonen niet levellen dien je ze tot sterkere schepsels te fuseren om latere kerkers heelhuids door te komen. Ook hier ben je op jezelf aangewezen. Kies je immers voor een demon met de Wild-nature, de Bufula en de Posmudi-vaaridgheden of toch een Sly-demoon met Maragi, Me Patra en Hanma-skills? Houd je ondertussen ook even rekening met de stand van de maan?

Fuseren blijkt nog zo'n aspect waar veel meer bij komt kijken dan je aanvankelijk denkt. Het is de rode draad die door Soul Hackers loopt. Een bombardement aan systemen binnen systemen binnen systemen, in eerste instantie verwarrend en onduidelijk maar uiteindelijk ook belonend. Deze uitdaging is zeker niet voor iedereen weggelegd en vereist het nodige doorzettingsvermogen.

Geef je de moed niet op, dan komt langzaam het 'Gotta Catch 'Em All' gevoel dan toch naar boven. Vanaf dat moment laat Soul Hackers je niet meer los. Dat is ook aan de fantasievolle, gotische designs van de demonen te danken. De opwinding van het succesvol ompraten van zo'n wezen om vervolgens uit te pluizen hoe je die het beste tot een nóg dodelijkere combinatie kan fuseren, houdt je constant aan de game gekluisterd.

Het gros van de game speelt zich in kerkers af die je vanuit een first-person perspectief bekijkt, en hier is het meest merkbaar dat je eigenlijk een game uit 1997 speelt. Na drie gangetjes heb je het hele gebied gezien, en de draw distance is erg beperkt. Omdat iedere ruimte op de andere lijkt, en je daardoor gemakkelijk verdwaald raakt, kijk je al snel alleen nog maar op de minimap om je weg te vinden. Het grootste gedeelte van je tijd spendeer je in deze saaie, kale blokkendozen, starend naar een bewegend icoontje op een kaartje. Erg aangrijpend is dat niet, waardoor je geen uren achter elkaar blijft doorspelen.