Short Piece: Ranko Tsukigime's Longest Day review
Bizarre samenkomst van Japanse grootmachten.
Wat hebben karaoke, sakura (kersenbloesem), megatransformaties, laserschietende robots en hyperactieve popmuziek met bijbehorende danspasjes met elkaar gemeen? Je associeert het allemaal met Japan en je ziet het ook allemaal voorbij komen in de veertig minuten die je nodig hebt om Ranko Tsukigime's Longest Day uit te spelen.
Binnen vijf minuten na het starten van de game kijk je vol tussen de glanzende dijen van een beschaamd schoolmeisje. Hoofdrolspeelster Ranko Tsukigime is het stoïcijnse type met een ooglapje, een stoere chick die graag in haar ondergoed MMORPG's speelt. Ze neemt wraak op haar vader en gebruikt daarvoor een roze sluipschuttersgeweer dat tevens dienst doet als viool. En dan breekt een intergalactische oorlog uit. Maak een checklist met onderwerpen waar de gemiddelde otaku graag geld aan uitgeeft en de kans is groot dat het onderdeel is van Longest Day.
Missie geslaagd dus voor regisseur Katsuhiro Otomo, die met dit bijzondere project de Japanse cultuur in al zijn facetten de wereld rondstuurt. Daar slaagde Otomo al eerder in door de legendarische film Akira te produceren. Dit keer is het resultaat Short Peace: Ranko Tsukigime's Longest Day, een collectie van vier anime (short)films en een game. En voor het gamegedeelte stelde hij een collaboratie samen zoals je ze zelden ziet: het droomteam Goichi Suda (Killer7, No More Heroes), Yohei Kataoka (Tokyo Jungle) en componist Akira Yamaoka (Silent Hill).
Longest Day start als een 'endless runner,' waarbij je op de hielen wordt gezeten door een muur van demonen. Sta je stil, dan word je ingehaald en begin je opnieuw. Op weg naar de finish slacht je alles af wat op je pad komt in een stijlvolle mix van muursprongen, zwaardslagen en uit elkaar spattende vijanden die elkaar omver kegelen. Maar al snel merk je dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Zo kom je ineens terecht in een bullet hell shooter waarin je vanaf een vliegende motor lasers op een draak afvuurt of raak je verzeild in een masker-aftrek-wedstrijd tegen een luchadore. Met een enorme keeshond als sportcommentator.
Het is een behoorlijk overweldigende ervaring waarbij je meermaals jezelf aan het achterhoofd krabt. Tussenfilmpjes en gameplaysegmenten worden telkens vreemder en alsmaar meer Japans. Animatiestijlen buitelen over elkaar heen in een vloedgolf van bizarre situaties. Het enige waarvan je uiteindelijk nog op aankan, is dat het iedere keer toch nét weer wat gekker kan. Zie het als WarioWare op steroïden of een uit de hand gelopen vervolg op Asura's Wrath. Door alle stereotypen bij elkaar te gooien, ontstaat een wandelend cliché met een vette knipoog. Een titel zoals je die niet vaak speelt, en zeker niet snel vergeet.
Daarbij is de game voorbij voor je er erg in hebt. Na een dik half uur rollen de credits over het scherm en blijkt dat zowat de hele cast is ingesproken door dezelfde persoon. Het idee is nu om de levels opnieuw te spelen om betere tijden neer te zetten en zo conceptart en outfits vrij te spelen. De actie is echter te chaotish om gericht op zoek te gaan naar collectibles, die op hun beurt niet interessant genoeg zijn als beloning. De framerate is daarnaast niet stabiel genoeg om gecalculeerd te werk te gaan en de routes lijken te veel op elkaar om te onthouden waar je al hebt gekeken.
Buiten de game om vormen de vier korte films het hoofdbestanddeel van Short Piece. In 68 minuten zetten verschillende regisseurs de samenwerkingslijn binnen het project voort. Possessions (Shuhei Morita), Gambo(Hiraoki Ando), Combustible en A Farewell to Weapons (Katsuhiro Otomo) tonen de Japanse cultuur vanuit verscheidene tijdsperiodes. Geesten, bijgeloof en folklore komen zo voorbij, samen met een post-apocalyptische wereld met futuristische wapens en gadgets.
Nu is films recenseren een hele andere tak van sport. Daarom rest te zeggen dat de films in deze collectie stuk voor stuk gevarieerd en gedetailleerd geanimeerd zijn, maar anderzijds variëren in het succesvol vasthouden van je aandacht. Ze zijn vooral te kort om op emotioneel vlak te intrigeren of interessante karakters neer te zetten. Dat resulteert in de meeste gevallen in mooie plaatjes met weinig inhoud. Gambo blijkt de uitblinker: het korte verhaal over een klein meisje en haar relatie met een God die zich voordoet als grote witte beer raakt je het meest van de vier.
Short Piece: Ranko Tsukigime's Longest Day is voornamelijk interessant als curiositeit in je collectie. Nadat je jezelf een avondje hebt ondergedompeld in de Japanse gekte, trek je 'm af en toe uit de kast om vrienden of familie een spoedcursus Japanse cultuur te geven. Om je meer dan eens af te vragen wat je in hemelsnaam aan het spelen of aan het kijken bent. Uniek is het zeker en het is alleszins Japans. Keikaku dohri!
Short Piece: Ranko Tsukigime's Longest Day is verkrijgbaar voor de PlayStation 3.