Siegebreaker Review

Een game van Belgische makelij is een vreemde zaak. Er zijn wel developers die af en toe een poging wagen, maar dit wordt vaak afgewisseld met andere IT-consultancy projecten om het nodige geld in te zamelen om een gameproject te bekostigen. Het Kontichse Crazy Monkey Studios ziet heil in de iPhone en iPad om sneller een product op de markt te krijgen. Hun tweede grote titel, Siegebreaker, kan je vanaf vandaag gratis downloaden.

Siegebreaker is een Tower Defense game met enkele eigenzinnige kantjes. Het is gewaagd en je merkt duidelijk een eigen stijl terug die zich doorzet in de game. De game draait niet zozeer om torens maar om personages goed te plaatsen.

Een typische Tower Defense game bevat een aantal verschillende torens die je al dan niet kan upgraden, door monsters te doden verzamel je geld waarmee je de upgrades kan uitvoeren of nieuwe torens kan bekostigen, het is een begrotingsoefening met heel wat vijven en zessen. Siegebreaker bevat geen torens, maar wel vier personages die je geleidelijk aan vrij speelt. Je hoeft hen ook niet te upgraden tijdens de levels zelf, dat doe je tussen de levels door.

Het verhaal draait rond een zelfverklaarde rocklegende die plotsklaps doorheen de tijd wordt gestuurd naar een land waar zombies op punt staan alle aanwezige kastelen te bestormen en de koning te doden. Onze held ziet er wel heil in om een tandje - of in zijn geval een gitaar - bij te steken. De gitaar is meteen je wapen bij uitstek om komaf te maken met de horde netjes opgestelde en achter elkaar lopende ondode massa. Je schiet van dichtbij een laserstraal af en zo heb je meteen het grootste kenmerk ontdekt van je eerste personage, een close-range bewegende toren als het ware.

Je beweegt je personage over de muren van het kasteel (die tactisch het pad van de monsters volgen) via je touchscreen. Je tracht zo dicht mogelijk de vijand te naderen zodat je de meeste hits kan uitdelen. In de meeste TD's richt je je vooral op chokepoints, nauwe gangetjes waar toch alle monsters door moeten, maar aangezien je hier slechts over weinig personages beschikt, zal je dus heeel vaak heen en weer moeten bewegen. Zeker in het begin is dit niet even geslaagd aangezien de game je haast dwingt om een perfect pad te kiezen om sterkere vijanden tijdig neer te krijgen. Een leuke toevoeging is zeker wel dat je ook je koning zelf kan gaan bewegen, maar dit wordt pas echt nuttig wanneer je meerdere personages krijgt en er meerdere vijanden langs verschillende paden tegelijk op je afkomen.

Je leest het al tussen de regels door, de game is best uitdagend te noemen. Een deel hiervan schrijven we toe aan het level-design en het concept waardoor je heel veel moet rondbewegen, een ander deel schrijven we toe aan zwakke balancing. Je zal namelijk vrij snel quasi perfecte strategie kunnen opzetten, maar dit is niet voldoende om de vijand op tijd te doden. Je levelt je personage wat, versterkt zijn statistieken, maar zelfs dan bemerk je tergend langzaam verbetering. Dit concept maakt allemaal deel uit van de Free 2 Play en microcredit strategie van de ontwikkelaar, maar het had beter kunnen afgesteld worden op speelplezier. Want nu zitten we met frustratie, de vijanden zijn te sterk, we kunnen slechts per keer spelen enkele orbs vergaren om af en toe een puntje bij te steken in statistieken zoals snelheid, schade (een schaal op 100), magie-aanval, range. Daartegenover staat de optie om via een kleine aankoop meteen een hele hoop orbs bij te krijgen, wij waren echter niet geneigd om verder te spelen omdat de gameplay onderdoet voor het monetaire concept. Meteen een voetnoot, onze redactie heeft niets tegen games die graag centen verdienen aan hun project, integendeel...maar wij zijn van mening dat de ervaring en beleving in overeenstemming moet zijn met de prijs die je neertelt.

Nu goed, hopelijk doen de makers hun economische denkoefening (en ook de balancing) opnieuw via een patch, want voor de rest zit de game best goed. We hadden het al over de degelijke levels, maar ook de verschillende personages zorgen voor extra plezier. Elk personage kan bovendien een speciale magische aanval gebruiken waardoor de game dat beetje extra 'zal ik hem nu gebruiken of kan ik het nog net redden?' spanningsgevoelen meekrijgt. Bovendien maakt de game gebruik van de bewegingssensor in je iPhone/iPad om je aanval te richten. Zo rol je een grote steen over je scherm richting vijanden door je telefoon te draaien en keren, een vreemd zicht voor je medereizigers op de trein, maar wel best ok ter amusement. Het verhaal - hoe banaal ook - is best ok, met een stevig Brütal Legend-gehalte en de strips die bij de game horen zijn op zijn minst mooi afgewerkt.